Σήμαναν Κόκκινο Συναγερμό. Γενική Επιστράτευση. Ο Μέκας ζει. Ο Μέγας Μέκας Ζει. Ο Γιόνας Μέκας Ζει. Και έρχεται στην Αθήνα. Ο Οδυσσέας Γεωργίου θα ειδοποιήσει τους δικούς του, τις παλιοσειρές, και ο Νίκος Γιαννόπουλος τους δικούς του, τα μειράκια. Η πρώτη συνεδρίαση στο σπίτι του Γεωργίου, η δεύτερη στο Aurevoir, στην Πατησίων, η τρίτη στον Νέζο, στην Κωνσταντινουπόλεως, σε απόσταση μισού σιγαρέττου από την Ταινιοθήκη. Ημερήσια Διάταξη: Μέκας, Μέγας Μέκας, Γιόνας Μέκας. Είχαν ενθουσιαστεί, τα μυαλά τους είχαν πάρει αέρα-πατέρα, ο Γεωργίου [ο οποίος έμελλε να μετακομίσει (πάλι!), από την Αλκαμένους στη Σύρου αυτή τη φορά], ανέλαβε να ετοιμάσει τα κοκτέιλ, επαναλαμβάνοντας σαν μαγγανεία / μάντρα / επωδό το περιλάλητο ανέκδοτο της Παλιοπαρέας του 1990 (Ερώτησις: «Πώς βιδώνουν μία λάμπα δύο καταστασιακοί;» Απάντησις: «Ο ένας τηλεφωνεί στον ηλεκτρολόγο και ο άλλος ετοιμάζει τα κοκτέιλ») και βάζοντας στο πικάπ (τρέχα γύρευε γιατί) Ιορδάνη Τσομίδη, ενώ ο Γιαννόπουλος [ο οποίος έμελλε να μετακομίσει (πρώτη φορά!) από το Ρέθυμνο, όπου, ως γνωστόν, ο Μέγας Μπόρχες αναγορεύτηκε Επίτιμος Διδάκτωρ και φωτογραφήθηκε φορώντας κρητική μαντίλα, στην οδό Ιθάκης, στην Πλατεία Αγίου Γεωργίου, στο «κέντρο του γνωστού κόσμου», σύμφωνα με την ψυχογεωγραφική μελέτη / απόφαση / απόφανση του Πρίγκιπος Χρήστου Βακαλόπουλου], ενώ ο Γιαννόπουλος, λοιπόν, ανέλαβε να προμηθεύσει τη Συμμορία Σαίξπηρ με ντάκους, τυρί, ντομάτες και ελιές.

Μάλεβιτς! Μάλεβιτς! Μάλεβιτς! Κραύγαζαν ρυθμικά οι Γεωργίου και Γιαννόπουλος κατεβάζοντας απανωτά Κοκτέιλ Μάλεβιτς, αυτόν τον αλκοολούχο φόρο τιμής στον Μέγα Κάζιμιρ: δύο δόσεις ρακί Τήνου & δύο δόσεις τσικουδιά από τα Χανιά (Κοκτέιλ Μάλεβιτς Ι — μνεία στο Άσπρο Τετράγωνο), τρεις δόσεις μαύρο ρούμι & μία δόση μαύρο κρασί (Κοκτέιλ Μάλεβιτς ΙΙ — σπουδή στο Μαύρο Τετράγωνο). Μέκας! Μέκας! Μέκας! Συνέχισαν να κραυγάζουν, αναστατώνοντας ελαφρώς τη σπιτονοικυρά του Γεωργίου, η οποία έμενε ένα άσπρο & μαύρο τετράγωνο (!) πιο κει και έσπευσε να μάθει τι διαδραματίζεται, και η οποία αποσβολώθηκε ευπρόσδεκτα όταν της απάντησε ο Γιαννόπουλος [ο οποίος, ως κατά τριάντα και βάλε χρόνια νεότερος, είχε επιφορτιστεί με το καθήκον να ανοίγει την πόρτα και να απαντάει σε τέτοιες περιστάσεις με την αποσβολωτική φράση με την οποία αποσβόλωνε, όπως είχε πληροφορήσει τον Γιαννόπουλο ο Γεωργίου, ο αποσβολωτής Νίκος Καρούζος την διαχειρίστρια της πολυκατοικίας όπου είχε εγκαταστήσει το Υπόγειο Υπερώο του, στην οδό Δημητρίου Σούτσου, στην Πλατεία Μαβίλη, όταν η εν λόγω διαχειρίστρια κατέφτανε αναστατωμένη από τις κραυγές του Καρούζου να δει τι στο καλό προκαλούσε τις κραυγές, οπότε ο Καρούζος, όπως είχε ενημερώσει τον Γιαννόπουλο ο Γεωργίου, κραύγαζε, αφού άνοιγε την πόρτα, «Ηλεκτρισμός! Ωραίο Πράγμα!», και η διαχειρίστρια αποσυρόταν εκεί όπου όφειλε να αποσυρθεί αφήνοντας ήσυχο τον Ποιητή στην Ποίησή του — έτσι, λοιπόν, με την ίδια νοερώς φωτοτυπημένη φράση αντιμετώπησε / υποδέχτηκε / αποσβόλωσε και ο Γιαννόπουλος την σπιτονοικοκυρά του Γεωργίου, η οποία εντούτοις, σε αντίθεση με την διαχειρίστρια της πολυκατοικίας του Καρούζου, χαιρόταν, ως παρελθούσα χίπισσα, με κάτι τέτοια, οπότε και τώρα απλώς παραμέρισε τον Γιαννόπουλο και έγινε ένα, όπως και άλλες φορές, με την Συμμορία Σαίξπηρ και έστερξε να κατευνάσει την αναστάτωσή της κατεβάζοντας τρία, τέσσερα κοκτέιλ (Μάλεβιτς ΙΙ) που της ετοίμασε με γεωργιοφαλσταφική θορυβώδη ευδιαθεσία ο Γεωργίου].

Σήμαναν Κόκκινο Συναγερμό. Γενική Επιστράτευση. Ο Γιαννόπουλος (με φωνή ανάμεσα σε Μπιθικώτση και Άλεκ Σχινά, παρά το λίαν νεαρόν της ηλικίας του) διάβαζε δυνατά στη σύναξη (Γεωργίου, σπιτονοικοκυρά, Αλίκη Δέτση, Αμαλία Μόσχου, συν οι δύο Νίκοι του ηλεκτρολετριστικού συγκροτήματος Uncensored, και ο Κώστας με την Ευφροσύνη, γονείς και εικαστικοί του ενός Νίκου των Uncensored): «Την Τρίτη 25 Απριλίου στις 20:00 ο καλλιτέχνης Jonas Mekas, καλεσμένος της documenta 14, θα παραστεί στην ειδική προβολή δύο έργων του στην Ταινιοθήκη της Ελλάδος. Παρών θα είναι και ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής της documenta 14, Adam Szymczyk». «Διάβαζε», έτσι, στον παρατατικό, διότι δεν το διάβασε, άπαξ, αλλά το διάβαζε ξανά και ξανά και πάλι και ξανά, σαν μαγγανεία / μάντρα / επωδό, στη σύναξη, στη λεγόμενη Συμμορία Σαίξπηρ, στην οποία συμμετείχε τώρα και η ήδη μεθυσμένη και διαρκώς πλέον μεθύσκουσα σπιτονοικοκυρά του Γεωργίου.

Μάλεβιτς! Μάλεβιτς! Μάλεβιτς! Αλλά και Μέκας! Μέκας! Μέκας!, και λίγο αργότερα Μίλερ! Μίλερ! Μίλερ!, κραύγαζαν ρυθμικά και ομοθυμαδόν (μαζί και η σπιτονοικοκυρά), ναι, Μάλεβιτς ένεκα τα κοκτέιλ, Μέκας ένεκα η έλευση στην Αθήνα του Μέγα Μέκας, και Μίλερ ένεκα που ο Γεωργίου, με μιαν από κείνες τις συνήθεις αναπάντεχες και ενίοτε προμελετημένες/ εσκεμμένες εκλάμψεις του, είχε συλλάβει την ιδέα ενός πολύπτυχου αφιερώματος στο Εγχείρημα Κορέκτ με τίτλο «Μέκας / Μίλερ —> Παράλληλοι», στο οποίο θα συμμετείχε σύμπασα η Συμμορία Σαίξπηρ και στο οποίο θα εκθειαζόταν, μέσω Γιόνας Μέκας & Χένρι Μίλερ, η Δημιουργική Μακροζωία. Διότι όλοι αυτοί οι Επίτιμοι Πρόεδροι και Σύμβουλοι και Πρόξενοι της Συμμορίας Σαίξπηρ είχαν εγκαταλείψει εδώ και κάμποσον καιρό εκείνο το παλιό ξεπερασμένο / ξεφτισμένο / ξεπατικωμένο / ξεθυμασμένο ροκεντρόλ σύνθημα Live Fast / Die Young και είχαν υιοθετήσει / ασπαστεί / προπαγανδίσει / ενστερνιστεί το δημώδες Ζήσε Πολύ κι Αγνάντευε, κι ας τους είχαν επικρίνει αγρίως κάποιοι παλιοί τους σύντροφοι ότι είναι μακαρίως και ηλιθιωδώς «ρεβιοζιονιστικό» το εν λόγω δημώδες, και ότι ζέχνει προσχώρηση στην παθητικότητα και επίσης βρομοκοπάει «ενατενισμό», όπου ενατενισμός ίσον το να κάθεσαι στον καναπέ του χωρόχρονου και να θεάσαι παθητικά τα δρώμενα ενώ «η ζωή αλλάζει / δίχως να κοιτάζει / τη δικιά σου μελαγχολία» και ενώ γύρω σου μαίνεται το Μεγάλο Γλέντι, το οποίο εσύ κοιτάζεις από την κλειδαρότρυπα και δεν δίνεις δυάρα για την Ενδέκατη από τις Θέσεις για τον Φόυερμπαχ («Οι φιλόσοφοι μονάχα ερμήνευαν με διάφορους τρόπους τον κόσμο, το ζήτημα όμως είναι να τον αλλάξουμε», βεβαίως-βεβαίως όπως έλεγε και ο μαρξιστής, και δη τροτσκιστής, δανδής Χρήστος Τσαγανέας). Σε όλα αυτά, βεβαίως-βεβαίως, οι παιδαριογέροντες της Συμμορίας Σαίξπηρ και του Εγχειρήματος Κορέκτ αντέτειναν την ινδιάνικη στρατηγική παροιμία «Να κάθεσαι στην όχθη και να περιμένεις να περάσει το πτώμα του εχθρού σου στο ποτάμι» και μετά έβαζαν να πιούνε ελιξήριο κρασάκι από τη Νεμέα (κλασικά εικονογραφημένα!) και έπαιρναν να τραγουδάνε άσματα που εγκωμίαζαν το λεβέντικο γήρας.

Σήμαναν Κόκκινο Συναγερμό. Γενική Επιστράτευση. Κι έσπευσαν, έτρεξαν, πήγαν, είδαν, άκουσαν, συνέχισαν στου Νέζου, έφαγαν, ήπιαν, τραγούδησαν, γέλασαν, βούρκωσαν, κάπνισαν, θαύμασαν, ηχογράφησαν, φωτογράφισαν, ζωγράφισαν, αντάλλαξαν βλέμματα, αντάλλαξαν ιδέες, αντάλλαξαν δώρα, θυμήθηκαν, χάρηκαν, συγκινήθηκαν, φωτογραφήθηκαν, υποσχέθηκαν να μείνουν φίλοι για τα επόμενα ενενήντα χρόνια, υποσχέθηκαν να μείνουν Συμμορία Σαίξπηρ τα επόμενα εκατόν ενενήντα χρόνια, υποσχέθηκαν να βλέπουν τα Άπαντα του Γιόνας Μέκας στον αιώνα τον άπαντα, υποσχέθηκαν να γεράσουν αεί διδασκόμενοι και αεί διδάσκοντες στην Αόρατη Ακαδημία της Αέναης Γιορτής, υποσχέθηκαν να πλέκουν κάθε πρωί με την αυγούλα έναν Αιώνιο Αίνο στον Οίνο.

[Συνεχίζεται]