Μικρές, ενωτικές θηλιές δεν μου φέρνουν το έξω σκοτάδι,
αυτό που κάποτε κρατούσα αγκαλιά με τα δυο μου μάτια.
Μου λείπει η πλάση,
το απροσδόκητο φτέρνισμα από τον ήλιο,
η ροή του κόσμου και ο αέρινός του ύπνος,
να χαιρετώ αμέριμνα.
Η δυστυχία να μην φεύγεις από το σπίτι
μετά τις έξι, σαν βουρκωμένη γυναίκα με το κεφάλι κάτω
στα κρύα τετράδια
του μέσα ερέβους,
κάνει το φούρνο να καίει εντατικά και περισσότερο,
όπως τα γάντια πιάνουν το μεγάλο γλυκό
ως τον έναν κίνδυνο,
να αστράψουν οι ζάχαρες του κλειδωμένου ουρανού
και να αναμείξουν ιδιωτισμό με φόβο.
Μίκρυναν τα τετραγωνικά, οι αποστάσεις όταν διανύονται,
ο τρόπος να ζεις και ο κόπος να υπάρχεις έγιναν ένα στάχυ,
που παλεύει να κρατηθεί απ’ το φτερό μιας νόθας Σφίγγας    
και απ’ τις ερωτήσεις της
στο αέναο γυρολόι.
Γυρίζει πίσω το βλέμμα,
σε μια πέτρα ύφασμα,
στο χρώμα που πετάχτηκε σαν το νέο αίνιγμα στο δώμα.
Τώρα, η κατάσταση να θυμάσαι
από πού ξεκίνησες,
ζητά τη θέα πίσω από την κάμαρα,
ζητά τη θάλασσα από την νεόκοπη αυτάρκεια της ζωής.
Η αγία Γαλήνη,
χαιρετισμός ονείρου και μαζί ποίηση είναι,
πλέξη μικρών, ενωτικών θηλιών της νύχτας,
μήπως και κοιμηθείς καλά, με αυτήν την έξη στο σκοτάδι.