«Νυφίτσα» τον αποκαλούσαν όλοι στην παρέα. Δεν φαινόταν να τον ενοχλεί καθόλου. Ούτε που θυμάται πια, γιατί του είχαν κολλήσει αυτό το παρανόμι και πότε. Σίγουρα από πολύ μικρός το κουβαλούσε στην πλάτη του. Τόσο, που πολλές φορές ξαφνιαζόταν, αν κάποιος τον φώναζε με το πραγματικό του όνομα. Που, και ωραίο ήταν και το έφερε με υπερηφάνεια περισσή: Ιάσωνας! Ο αρχηγός της Αργοναυτικής Εκστρατείας! Θερμή παράκληση του μεγαλύτερου αδελφού: να τον ονομάσουν έτσι, επειδή του είχαν κάνει τρομερή εντύπωση το θάρρος και οι δεξιότητες του μυθικού αυτού ήρωα, όταν μωρό ακόμη, του διάβαζε η γιαγιά του ιστορίες από την ελληνική μυθολογία αντί για τα συνηθισμένα παραμύθια.

Τώρα, πώς κατέληξε από Ιάσωνας νυφίτσα; Μήπως, όντας πιο τρωτός από τον αρκετά μεγαλύτερο αδελφό και τους φίλους του, προσπαθούσε να βρει τρόπο να υπεισέρχεται στα δρώμενά τους και να μην τον αποκλείουν από τα παιχνίδια τους; Ή, πάλι, έβλεπαν κακές προθέσεις στη στάση του, να παίρνει πότε τη θέση του ενός, πότε του άλλου και να δημιουργεί σύγχυση σε όλους; Δεν κάθισε ποτέ να το σκεφτεί πολύ και να το αναλύσει. Άλλωστε, από τη στιγμή που κανείς, σε καμιά παρέα δεν τον απέρριπτε, δεν έβρισκε λόγο να παραπονεθεί ή να γκρινιάσει. Νυφίτσα, λοιπόν.

Όσο για την εμφάνιση, μόνο για νυφίτσα δεν έμοιαζε, αν και όπως ομολόγησε ο ίδιος, δεν είχε συναντήσει ποτέ καμία. Σώμα ευθυτενές, κεφάλι καλοσχηματισμένο, με πολύ ωραία χαρακτηριστικά. Πολύ αγαπητός τόσο στο οικογενειακό του περιβάλλον, όσο και στο σχολείο, από συμμαθητές και δασκάλους. Ειδικά από δασκάλες και αργότερα από καθηγήτριες, οι οποίες δεν έπαυαν να θαυμάζουν και να καμαρώνουν το τόσο όμορφο παλικάρι. Θραύση και στον γυναικείο πληθυσμό, η Νυφίτσα. Να μην καμαρώνει; Καμάρωνε!

Άνθρωπος της πόλης, ο φίλος μας. Όταν του γινόταν πρόταση για κάποια εξόρμηση στην εξοχή, πάντα πρόχειρη είχε μια δικαιολογία. Κανένα ενδιαφέρον για χλωρίδα και πανίδα. Βέβαια, δεν αντιστεκόταν ποτέ σε πρόσκληση για θαλάσσιες περιπλανήσεις. Λες να επηρέαζε το πραγματικό, βαπτιστικό του όνομα; Η Αργοναυτική Εκστρατεία, μάλλον, κυλούσε ακόμη στις φλέβες του.

Μια τέτοια πρόσκληση δέχτηκε από φίλους για μια εβδομαδιαία περιήγηση της Κρήτης. Με μπάνια κάθε μέρα και επίσκεψη των σημαντικότερων πόλεων και αρχαιολογικών χώρων του νησιού. Θα προτιμούσε, είπε, μία πόντια εξόρμηση μέχρι την Κολχίδα, στον Εύξεινο Πόντο. Κάπως μακριά έπεφτε για την ώρα, αντέταξαν, και έτσι αρκέστηκε σε ό, τι του προσφερόταν.

Ευχάριστη εποχή η άνοιξη για την Κρήτη, χωρίς πολύ τουρισμό ακόμη. Οι παραλίες όλες δικές τους, εύκολη και γρήγορη η πρόσβαση στα μνημεία της, επίσης.

«Νυφίτσα!», άκουσε να μουρμουρίζει κάποιος από την παρέα. Γύρισε το κεφάλι, μα δεν είδε κανέναν. «Νυφίτσα!» και είδε τον φίλο να πλησιάζει με την επαγγελματική του φωτογραφική μηχανή στα βράχια που ξεκινούσαν λίγο πιο μέσα από την απόκρημνη ακτή. Τότε την είδε και μαρμάρωσε. Ένα περίεργο, λιλιπούτιο ζωάκι, καφετί όλο, από το κεφάλι μέχρι την ουρά και κάτασπρο στην κοιλιακή χώρα. Κάτασπρα και τα πέλματα. Στεκόταν πάνω στον γυμνό βράχο με την ουρά τεντωμένη και το τριγωνικό του κεφάλι στραμμένο στον φακό του φωτογράφου. Μόλις που πρόφτασε η «Νυφίτσα» να ζήσει τη μαγική στιγμή. Αμέσως μετά, με μια καταπληκτική ευκινησία, χάθηκε στην τρύπα που έχασκε κάτω ακριβώς από το βάθρο όπου είχε σταθεί για να την απαθανατίσουν. Έμεινε μαρμαρωμένος ο φίλος μας, η «Νυφίτσα». Άρχισε το δούλεμα η παρέα όλη. Δεν αντέδρασε καθόλου, παρά χαμογελούσε διαρκώς. Η νυφίτσα δεν έλεγε να φύγει από τη σκέψη του. Επόμενος στόχος: όσο πιο συχνά του δίνεται η ευκαιρία, εξορμήσεις στην εξοχή. Ήδη άρχισε να συλλέγει διαδικτυακά πληροφορίες για τη mustela-nivalis, το σαρκοβόρο αυτό θηλαστικό και τους τόπους διαβίωσής του. Τον ενόχλησε κάπως το γεγονός πως είναι σαρκοβόρο. Χορτοφάγος ο ίδιος, εδώ και αρκετά χρόνια, σκέφτεται σοβαρά να αποποιηθεί το παρανόμι «Νυφίτσα». Μόνο γι’ αυτόν τον λόγο…