Η οικογένεια Γκράχαμ κατοικούσε σ’ ένα πέτρινο σπίτι στο δάσος. Η μητέρα ήταν καθρέφτης που από μέσα του έβγαινε η νύχτα για να μπει ο πατέρας. Ξήλωνε διαρκώς τον ίσκιο της και αυτός γέμιζε τρύπες. Ο πατέρας ήταν ξύλινος. Όμως αν τον έκοβες φέτες δεν υπήρχαν κύκλοι ζωής. Δεν υπήρξε ποτέ του παιδί και τώρα που μεγάλωσε δεν είχε που να επιστρέψει. Το κοριτσάκι ήταν πλασμένο από κίτρινο φως και μόλις γινόταν απόγευμα άνοιγε σαν κυδώνι. Ένα μεσημέρι πήγε στο πηγάδι να φέρει νερό. Την ίδια ώρα ο πατέρας έβγαλε μια σκλήθρα στο ξύλινο χέρι του και η μητέρα απέκτησε μία ρωγμή στο γυάλινο κεφάλι της. Όταν το κορίτσι μπήκε στο σπίτι, οι αλλαγές είχαν προχωρήσει και τους βρήκε παραμορφωμένους. Μην ξέροντας τι να κάνει κάλεσε τον γιατρό. «Αλλαγή περιβάλλοντος», είπε εκείνος. «Ο πατέρας σου πρέπει να πάει στο δάσος των προγόνων του, μόνο εκεί θα βρει τον εαυτό του. Και η μητέρα σου να γίνει καθρεφτάκια που θα κρεμούν οι άνθρωποι στα σκιάχτρα τους για να εμποδίζουν τα πουλιά.» «Κι εγώ; Τι θ’ απογίνω γιατρέ εγώ;», ρώτησε το κοριτσάκι. «Τίποτα γλυκιά μου, απλά θα μεγαλώσεις».