Τα πράγματα και η απώλειά τους
________

Όταν πήγαινα στο σχολείο ήμουν, όλα τα χρόνια απ’ το δημοτικό μέχρι το λύκειο, αυτό που λέγαμε τότε ελαφρά τη καρδία «αγοροκόριτσο». Έπαιζα, δηλαδή, ποδόσφαιρο με τα αγόρια, υποστήριζα σοβαρά τον ΠΑΟΚ, δεν βαφόμουν ποτέ και ντυνόμουν μόνο με φόρμες. Αποκλειστικά με φόρμες, άντε στη χάση και στη φέξη και με κανένα τζιν παντελόνι και σίγουρα δε φορούσα χρώματα. Η παλέτα της γκαρνταρόμπας μου κυμαινόταν από το μαύρο στο λευκό, με ενδιάμεσες πινελιές μοβ ή λαδί. Τίποτα πιο φανταχτερό.

Όλα αυτά άλλαξαν όταν –ποιος ξέρει πώς– η μαμά μου αποφάσισε να μου πάρει ένα κόκκινο φουστάνι το καλοκαίρι από την Α΄ στη Β΄ λυκείου. Τι ντροπή! Τι φωνές της έβαλα της καημένης που μου πήρε ένα τόσο άχρηστο δώρο. Πού θα το έβαζα εγώ αυτό το φόρεμα; Πού θα το έβαζα και δε θα γινόμουν ρεζίλι ότι ξαφνικά, εγώ, παράτησα τις φόρμες και τα σκούρα χρώματα κι έβαλα φόρεμα και μάλιστα κόκκινο!

Κι ήρθε η μέρα που βρήκα την απάντηση. Θα έβαζα το κόκκινο φόρεμα στο Φεστιβάλ Βιβλίου που γίνεται κάθε Ιούνιο στην παραλία Θεσσαλονίκης. Ναι, εκεί θα ήταν το τέλειο μέρος, γιατί εκεί αποκλείεται να πήγαιναν οι φίλοι μου, αποκλείεται να έβρισκα κάποιον γνωστό ανάμεσα στα βιβλία. Έπρεπε μόνο να ξεγλιστρήσω από τη γειτονιά και να πάρω το λεωφορείο προτού πάρει εμένα κάποιο μάτι γνωστού.

Φόρεσα, λοιπόν, το κόκκινο φόρεμά μου για πρώτη φορά κι ενώ στην αρχή ένιωθα άβολα και δεν με αναγνώριζα, όσο περνούσε η ώρα ένιωθα όλο και πιο πολύ ο εαυτός μου. Θυμάμαι τόσο έντονα εκείνη τη βόλτα στο Φεστιβάλ Βιβλίου. Ένιωσα σαν να είχα γίνει άλλος άνθρωπος, σαν να είχα μεταμορφωθεί. Και πράγματι κάτι άλλαξε μέσα μου.

Από τότε αποφάσισα και φορέματα να φοράω (κατά κόρον πλέον) και χρώματα να βάζω. Εκείνη η μοναχική αλλά γεμάτη βόλτα δίπλα στα βιβλία με έφερε, ίσως, πιο κοντά στον εαυτό μου. Από τότε, όποτε το σκέφτομαι, νοσταλγώ εκείνη την αθωότητα, την ευκαιρία που έδωσα στον εαυτό μου να ξεκολλήσει από κάτι που νομίζει ότι είναι ή και μπορεί να ήταν, μα ακόμη πιο πολύ νοσταλγώ την προσοχή και την περιέργεια με την οποία προσέγγιζα όλους τους πάγκους. Όλα ήταν πρωτόγνωρα για μένα τότε, περνούσα ώρες και πήγαινα και ξαναπήγαινα για να καταλήξω ποια βιβλία θα πάρω τελικά. Διάβαζα λεπτομερώς τους καταλόγους, σημείωνα, γνώριζα κόσμο πίσω απ’ τους πάγκους και έφευγα χαρούμενη απ’ όσα είχα μάθει.

Για την ιστορία, εκείνη τη χρονιά πήρα, θυμάμαι, το θεατρικό του Άκη Δήμου Η Μαργαρίτα Γκωτιέ ταξιδεύει απόψε και ένα ακόμη. Να δεις ποιο ήταν…

Tο όνομα της στήλης είναι εμπνευσμένο από τη φράση του David Grossman «τα βιβλία είναι το μοναδικό μέρος στον κόσμο, όπου μπορούν να συνυπάρχουν τα πράγματα και η απώλειά τους».