Ένα:

Πολύ ελαφρύς σχεδόν διάφανος κυματισμός, σβήνει στην άμμο με μια λεπτότατη ροζ γραμμή, είναι κοραλλιογενής αυτή η άμμος και το κύμα ορίζει το χρώμα που βγαίνει από τα σπλάχνα της θάλασσας, από το βάσανο που θρυμματίζει τις άκρες των κοραλλιών της και μεταφέρεται με ήχους, υπόγεια ρεύματα ή γοργόνες, και εναποτίθεται σ’ αυτή την ακτή ακριβώς κάτω από τον λοξό ίσκιο του μικρού σταυρού που διαγράφεται στην άμμο σήμερα το μεσημέρι στα Φαλάσαρνα.

Δύο:

Προσπαθώ να καταλάβω τη γέννηση αυτού του φυσικού φαινομένου, οι καθιερωμένες γνώσεις μου δεν φτάνουν, όμως αυτό είναι ένα ύστατο ποίημα του Ποσειδώνα του Θερμοδυνάμιου, όστις επάγωσε τα κύματα με την ακριβή μορφή τους, και απολύτως έξω από την δικαιοδοσία του σ’ αυτήν την παραλία, τόσο μακριά από την μεσόγειο αντίληψή μου για τη θάλασσα, τόσο ξένο με τον απόκοσμο κρυστάλλινο κυματισμό του παγωμένο, να φωτίζεται από το πλάγιο απογευματινό φως του Φεβρουαρίου σήμερα το απόγευμα στο Manchester Massachoussets.

Tρία:

Ενας αιφνίδιος αέρας φυσάει μαζί μας και πίσω μας και σ’ αυτή τη μικρή στροφή φεύγει από το δρόμο και συνεχίζει την πορεία του πάνω στον ελαιώνα, και να οι κορφές των δέντρων κυματίζουν με μια κανονικότητα που παράγει χρωματικές αλληλουχίες σ’όλο το φάσμα του αργυρού, ο κυματισμός τους συνεχίζεται –αν το πιστεύετε– όσο φτάνει το Βλέμμα μας και τελειώνει τα χρώματά του στους δολομίτες που αντιμιλάν στο κάθετο φως σήμερα το μεσημέρι ακριβώς πριν φανεί το Λιβυκόν Πέλαγος.

Τεσσερα:

Το βλέμμα του κοιτάζει την οθόνη της τηλεόρασης ανέκφραστα, τα μαλλιά κατάλευκα και αραιά, τα χέρια διαφανή και αρθριτικά ένας γιακάς ξεφεύγει από τον λαιμό του που μετά βίας στηρίζει ένα λοξό παράξενο χαμόγελο. Απροσδόκητα μια μοτοσικλέτα παρασέρνει ένα παιδί στην οθόνη και τότε ένα τρομερό κύμα λυγμών συγκλονίζει τονγέροντα, τα μέλη του ταράσσονται και αποσυντονίζονται και το κεφάλι του πέφτει πάνω στο στέρνο του αλλά η ζωή για πολλοστή φορά δεν τον λυπάται, αρνείται να τον εγκαταλείψει, τον συνθλίβει μέσα στην εικόνα εκείνου του πρωινού που πέθανε για πρώτη φορά.

Πέντε:

Εδώ η άμμος αποτελείται από λάβα, είναι μαύρη, λάμπει στο απογευματινό φως και ο αφρός των κυμάτων που φτάνουν πάνω της, σχηματίζει επαναλαμβανόμενες σχεδόν συμμετρικές καμπύλες. Όταν έρχονται και όταν αποδράμουν φέρνουν και παίρνουν μικρά ή μεγαλύτερα ποικιλόσχημα κομμάτια πάγου από τον παγετώνα που εισρέει μέσα σ’ αυτό το μέρος της παραλίας. Τα κοιτάζουμε ενδεείς, αυτή την παράξενη καινούργια για εμάς φύση, ενώ ο ορίζοντας απομακρύνεται και σκοτεινιάζει. Ώσπου ένα πολύ μεγάλο κομμάτι λειασμένου πάγου έρχεται μπροστά μας αιχμαλωτίζοντας το τελευταίο φως από τον ήλιο που εξαφανίστηκε και λάμπει σα τεράστιο διαμάντι πάνω την μαύρη γυαλιστερή άμμο αρνούμενο να υποκύψει στην αποδρομή των κυμάτων, σήμερα όπως βραδιάζει στην Ισλανδία.

Εξι:

Εδώ κατέφαγαν σχεδόν το πρόχειρο μπετόν που προσπαθεί να στηρίξει την ταβερνούλα με τα ασύμμετρα τραπέζια και τα κουτσά καθίσματα. Σκάζουν επιθετικά ανάμεσα στις μεγάλες πέτρες της άξενης παραλίας, έχουν ένα αδιάφορο κάπως θολό γαλανόγκριζο χρώμα και εξακοντίζουν σταγόνες νερού την ώρα που τρώμε. Σκάζουν ακριβώς δίπλα μας και πάνω στις μεγάλες πέτρες ακροβατούν πέντε-έξι γάτες κι ένα μικρό γατί. Ακροβατούν περίπου χορευτικά, είναι πεινασμένες αδύνατες και λίγο βρώμικες με βλέμμα καρτερικό περιμένοντας την ελεημοσύνη μας. Ο άνθρωπος που μας φέρνει το φαγητό είναι βαθιά ρυτιδωμένος, τα ψάρια υπέροχα, κι όλο αυτό είναι το κβάντουμ μιας πατρίδας που επιμένει και με συγκινεί έως δακρύων σήμερα το μεσημέρι στον Κερατόκαμπο.