— ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥΣ —

Γενάρης του ’12. Πρώτο «επίσημο» ραντεβού με Τ. κι έχουμε πάει στη Ζώγια στη Βενιζέλου – ήταν σε όροφο, τώρα δεν υπάρχει πια. Σ’ ολόκληρο το μαγαζί μόνο εμείς κι ένα ζευγάρι ακόμη πίσω μας κολλητά, τα άλλα τραπεζάκια άδεια – ίσως γι’ αυτό και δεν υπάρχει πια. Όχι ότι ήτανε καμιά φωλιά για παράνομους έρωτες –κάτι συνταξιούχες φιλόλογοι συχνάζανε εκεί– ήτανε όμως από τα λίγα άκαπνα μαγαζιά της πόλης τότε και γι’ αυτό δεν πήγαινε ο κόσμος.
Εμείς απέναντι ο ένας απ’ τον άλλον, να συζητάμε διάφορα. Θυμάμαι πως έπαιζε ΠΑΟΚ- Ατρόμητος για το κύπελλο (άρα θα ήτανε Τετάρτη), τα ‘χαμε φάει και του ξεστόμισα τη φράση «καρδιακούς θα μας κάνει αυτός ο ΠΑΟΚ πια» κι εκείνος γέλασε κι έπειτα σκέφτηκα «θεέ μου τι είπα σε άνθρωπο που έχει όντως θέμα με την καρδιά του;», αλλά εκείνος δεν φάνηκε να το σκέφτεται καν. Θυμάμαι ακόμη τη στιγμή που μου έβγαλε από την τσέπη του τεράστιου μπουφάν του και μου έδωσε το Τρίτο Στεφάνι του Ταχτσή. «Στο έφερα γιατί μου θυμίζει εσένα, έτσι μου λες κι εσύ τις ιστορίες σου, όπως τις γράφει ο Ταχτσής. Μου λες το πιο σημαντικό προσωπικό σου πράγμα, κι έπειτα, μέσα σ’ ένα λεπτό το έχεις τσαλακώσει σαν να μην έχει πια σημασία και το έχεις πετάξει στα σκουπίδια.»

Δεν κατάλαβα γιατί το είπε κι αν όντως το κάνω αυτό, πάντως χάρηκα που μου ‘φερε το βιβλίο – κι ας ήταν δανεικό, το έβαλα στην εντελώς κακόγουστη (ήτανε δώρο!) ζεβρέ τσάντα μου συντροφιά με την Ιστορία Θεάτρου της Phyllis Hartnoll και συνέχισα το κόκκινο τσάι μου.

Όταν ήρθε η ώρα να φύγουμε, σοκ! Άφαντη η τσάντα. Πουθενά. Άφαντος φυσικά μαζί της και ο Ταχτσής, ε και η Hartnoll απ’ τη δανειστική. Την είχαν κλέψει. Οι από πίσω που ήρθαν και κάθησαν κολλητά μας; Μία κοπέλα που ανέβηκε στον όροφο ενός άκαπνου μαγαζιού και ζήτησε τσιγάρο; Τι σημασία έχει; Πήγαμε επιτόπου μαζί να δηλώσουμε την κλοπή.

«Τι είχατε μέσα στην τσάντα;»

«Δύο βιβλία…»

«Τι πράγματα αξίας είχατε μέσα στην τσάντα;»

«Α, την ψηφιακή μου μηχανή, δέκα ευρώ, ταυτότητα, αυτά...»

Κατεβαίνοντας τις σκάλες του αστυνομικού τμήματος Λευκού Πύργου γύρισα προς τον Τ. και του είπα: «μη με περάσεις για τρελή, αλλά πιστεύω πως ο Ταχτσής πολύ θα διασκέδαζε μ’ αυτή μας την περιπέτεια στο πρώτο ραντεβού».

Κι ο Τ. γέλασε μ’ αυτό – κι εσείς αν θέλετε καταλάβετε τον Ταχτσή, κι αν θέλετε το ραντεβού μου.

—————
Το όνομα της στήλης είναι εμπνευσμένο από τη φράση του David Grossman: «τα βιβλία είναι το μοναδικό μέρος στον κόσμο, όπου μπορούν να συνυπάρχουν τα πράγματα και η απώλειά τους».