Κατασκήνωση

Ανοίξαμε το στόμιο της παγίδας
και τραβήξαμε το ελάφι
διπλά στη φωτιά να ζεσταθεί.
Λιώσαμε βότανα να κάνουμε γιατρικό
για το τραυματισμένο του πόδι.
Μέρες εγκλωβισμένο, έμεινε νηστικό,
ούρλιαζε με βαθύ τον πόνο.
Έκλαιγα, μικρός εγώ,
με καθησύχαζε ο μεγάλος.
Ακίνητοι βλέπαμε το ζώο να σβήνει.
Ανάστατο το στομάχι μας
με την κάθε του τελευταία ανάσα.
Ο πρώτος, περήφανος που ήτανε ο πατέρας,
έβγαλε την κυνηγετική μαχαίρα.
Ο δεύτερος, χαρούμενος που ήτανε ο γιος,
καρύκευε γενναιόδωρα την ανοιχτή πληγή.
Η δυνατή φωτιά στέγνωσε τα δάκρυα μας εντελώς.
«Ο θάνατος θέλει χορτασμένη τη ζωή
κι η ζωή διαρκώς θέλει χόρτασμα»
φαίνεται να μούγκριζε ο γυπασμένος ουρανός,
σα να 'χε κείνη την ημέρα κάλεσμα.

Έξοδος

Πιστέψτε με,
όταν κουβαλήσετε
το κλιματιστικό στον ώμο
θα σκέφτεστε τριπλά τη δροσιά του.
Ανοίξτε μωρέ τα μπαρ απ' το πρωί
για να ΄μαστε και πάλι μόνοι μας
με μπόλικο κόσμο.
Τώρα, αν είσαστε επιδειξιομανείς,
κάντε το για κάτι που ν' αξίζει το θέαμα
―όπως να αγκαλιάσετε σφιχτά
εκείνους που μισήσατε―
―ή να παραδεχτείτε πως
όσο κι αν αγαπήσατε πολύ κάποιους,
ήτανε πολύ εύκολο να γίνει
και δεν μετρά πραγματικά―
―ή ακόμα, να ρίξετε τον εαυτό σας
από αμερικάνικη σκάλα κινδύνου
δίχως λόγο κανένα.

Θα ξαναβγεί, λένε, ο αμείλικτος ήλιος.
Οι ζέστες του θα σας κολλήσουν
τα παπούτσια στην άσφαλτο,
θα σας δείχνουν θολή την ελπίδα
στον ορίζοντα ταυτόχρονα