Λακκούβα με νερό

Στέκομαι δίπλα σου με ομπρέλα ανοιχτή
κόκκινο το φανάρι
το μπόι σου μετρώ
μια θεωρία ν΄ απλώσω
στου Φθινοπώρου τα πόδια πως
η ζωή είναι σκληρή
οι άνθρωποι είναι μόνοι
το είδωλό τους αντικρίζουν στο νερό
αν βρέξει
αν δεν βρέξει βέβαια
δεν χασομερούν λακκούβες να κοιτάζουν
στο βάθος του δρόμου δυο χείλη φιλιούνται
σταματημένη
το χέρι απλώνω μια λεπτή στιγμή
λάμπει η αντανάκλασή μας στη λακκούβα
έβρεξε χθες
γέμισε νερό
πράσινο το φανάρι
δεν την πατώ μη μας χαλάσω

Το επόμενο λάθος

Λεπτό το ζήτημα μα η γλώσσα
απόδραση καταστρώνει
σκοπέλους ψυχολογικά και άλλα
προσπερνά
ελίσσεται
γλιστράει ενώ
αμέριμνο το μυαλό ροχαλίζει
μάρτυράς μου ο χώρος κι ο χρόνος
έτοιμη είμαι
το επόμενο λάθος να κάνω
δόσεις χαράς σε υπερβολή
ασημένια χαμόγελα
ολική ευτυχία
όλα στο φως θα τα βγάλω όλα μα
νιώθω να αιμορραγώ
βαθιές οι θάλασσες
κοπάδια οι καρχαρίες.
Όσο κι αν αντιστέκομαι και με παρηγορώ
μένω με ένα πόδι.

Προηγείται ο έρωτας

Είναι κακό το δίκτυο του νησιού
δρόμοι στενοί παντού
λακκούβες μα
στο δωμάτιο θέλω γρήγορα να πάω
εκείνο με θέα τη θάλασσα
το είδα στη διαφήμιση
την προσδοκία μου όμως φράζουνε αιγοπρόβατα
κορνάρω
τρομάζουν κάτι έντομα επάνω στο παρμπρίζ
πίσω απ΄ το λεωφορείο της γραμμής
κορνάρω
γυρνάει ο οδηγός με προκαλεί μα
ξαφνικά δυο παιδιά βλέπω χέρι χέρι να περνάνε
γέρνουνε απαλά το ένα στ΄ άλλο
φοράνε άνθη μπιγκόνιας στο αυτί
λεμόνι παγωτό στα χείλη.
Το φρένο πατώ
κλείνω ακόμη και τη μηχανή
θόρυβο να μην κάνει·
προηγείται ο έρωτας.