Τυφλό σημείο

Διαβάζοντας τα σημεία των καιρών
για έστω λίγο νόημα, μια κάποια προοπτική
πλαισιωμένα απ’ του παρμπρίζ
τον διαρκώς αναδιπλούμενο ορίζοντα
δε λάβαμε υπόψη μας στον δεξιό καθρέφτη
εκείνο το σημείο που τ’ ονομάζουνε τυφλό
όπου δίχως να φαίνεται πλησίαζε ο καιρός
για να μας προσπεράσει
κραδαίνοντας την οφειλή
των δόσεων για τ’ αμάξι
σε ορίζοντα πληρωμών
που οι ρόδες δεν καλύπτουν
όσο μετακυλίεται
το χρέος στον καθρέφτη
σ’ εκείνο το σημείο
που ονομάζουνε τυφλό
κι έρχεται πάντα εκείνος
θραύοντας την απόσταση
του αφημένου πίσω μας για πάντα μακρινού
τόπου καταγωγής, τόπου μιας αφορμής 
που πλέον κακοφόρμισε
και έγινε τοπίο απλά τουριστικό
το πύον κάθε απώθησης
του αυτοκίνητου καιρού
απ’ τον ορίζοντά του
πεδίο φυγής αδέσποτου
απωθημένου πάθους
στο κόστος μιας λίμπιντο δοτής
το γκάζι να πατάμε
απ’ τη θηλιά να βγούμε
των δόσεων για τ’ αμάξι
από το χρέος της θηλής
που απ’ τον καιρό της Εύας
τοκίζονταν οι τοκετοί
στου δρόμου την επιμήκυνση
μέχρι την πληρωμή
ως την επόμενη στροφή
με δόσεις αδρεναλίνης
πριν το στηθαίο τέλος

Πεζό τρέφει ποίημα

Δεν ξόφλησες τ’ αυτοκίνητο
και έμεινε μισό
με το «αυτό» του να σκοτώνει αδέσποτο
πεζούς όλη τη νύχτα
τα πεζοδρόμια καβαλώντας
τα φανάρια φυσώντας να σβήσουν
σαν έψαχνε στο σκοτάδι
το άλλο της εκδρομής
με τα τοπία τυλιγμένα στο πλάι σου
να περιμένουν μία λέξη να τ’ ανοίξει
το «αυτονίκητο» που έλεγες μικρός
βλέποντας τους γονείς σου
να τούς γαζώνει κάθε πρωί
το αυτόματο των ίδιων κινήσεων

Μην το ξοφλήσεις τ’ αυτοκίνητο
Άσ’ το μισό με το «αυτό» του
ψυχές πεζών να αφαιρεί
στις άσφαλτες πλοκές τους
σε ψυχανάλυσης ντιβάνια
μη ανακτήσιμων τροχαίων
που προβάλλει στο γραφτό μας
ίαμβος στίχων για τ’ απλήρωτο μισό
του ακριβού μας «αυτονίκητου»
σε δρόμους που δεν διαλέξαμε

Φιλμ

Όλα περνούν αμετάφραστα·
τα πρόσωπα, τα ζώα, τα δέντρα,
περνούν βουβά απ’ τα παράθυρα
του αυτοκινήτου που φεύγει σταματημένο
την ώρα που όλα τρέχουν στα τζάμια
προς ένα σκοπό που δε γνωρίζεις
για μια γιορτή, για ένα τέλος
στο άφθαστο βάθος της οθόνης του παρμπρίζ
γυαλί που κόβει τη ζωή απ’ τον καρπό της
με ξαφνικούς καθαριστήρες
υπότιτλους μίας βροχής
χαμένης στη μετάφραση
του σύννεφου απ’ το νερό
του νερού απ’ τη δίψα
της δίψας από τα χείλη
που ονομάζουν αυτά που περνούν
«μητέρα», «σκύλο», «βουκαμβίλια»
ήχοι ακατανόητοι
αν τα καρφιά απ’ τη βροχή
δε στερεώσουνε τον κόσμο στον καθρέφτη
να μην προσπερνά
τ’ αυτοκίνητο νόημα

Κόκκινο

Καθισμένος στο μπαλκόνι Απρίλιο μήνα
μετρούσα τ’ αυτοκίνητα με κόκκινο χρώμα
αριθμομνήμων της αδελφής μου
Κι ήταν μια τόσο σημαντική πράξη
όσο το μέτρημα των άστρων το ίδιο βράδυ
στον μισάνοιχτο απ’ τα σύννεφα ουρανό
που μου ενέπνεε το μίσος του ανοιχτού
θαύματος σ’ ερμηνείες, χωρίς να το καταλάβω
Βέβαια στο σολιψισμό της παραπάνω πράξης
δε χωρούσαν κοινωνικές, επικοινωνιακές
και άλλες ζυμώσεις για το «κοινό καλό»
που θα επιμήκυναν τις μετρήσεις αλλάζοντάς τις
από ποσότητες σε ποιότητες
όπως άρνηση, απάρνηση, αυταπάρνηση
Είχα μόνο την άρνηση σαν ένα αρνί
που το έκρυβα απ’ τη σφαγή του συγκριτικού
πόσο μάλλον του υπερθετικού
βαθμού στην ιεραρχία των προσφιλών αξιών
που θα την αναιρούσε σε άνοιγμα θετικότητας
του αρνιού το μπαλόνι που σκάει το Πάσχα
βάφοντας κόκκινα τ’ αυτοκίνητα στην εξοχή
και της αδελφής μου το πλήθος
των περιττών αριθμών
σ’ αναρίθμητες παπαρούνες

Ο φύλακας στη σίκαλη

Βιώνοντας μόνο το βιος
θέλοντας δίχως πόθο
δεν περνάμε σ’ αυτά που παίρνουμε
Και τ’ ασημί μας αυτοκίνητο δεν ήταν
για να μας πάει κάπου
αλλά στον ίδιο το στιλπνό προορισμό
του χρώματος από χρήμα
Η τηλεόραση δεν ήταν
για να δούμε κάτι σ’ αυτήν
αλλά την ίδια την επίπεδη οθόνη της
ένα φινίρισμα ρηχό της όρασής μας
κατόπιν μιας όμοιας ζωής
Και το τηλέφωνο δεν ήταν
για να μιλήσουμε σε κάποιον
μονάχα στο ακουστικό
ν’ αφουγκραστούμε συριγμό
σε στήθος αδιάγνωστο
πίσω από την ανάσα
μιας άρρωστης υγείας
Όπως κι η πίστη σ’ ένα νόημα
πίσω από τα πράγματα
δεν ήταν για να πιστέψουμε
σε κάτι διαφορετικό
άλλο από το κενό μας
παρά μονάχα να αντέξουμε
όλα τα ανεκπλήρωτα
«θα» μας πριν απ’ το θάνατο
αυτό το τρικ στο τέλος
που εξαφανίζει τους πιστούς
αφήνοντας άθικτη την πίστη
κοιτώντας χωρίς να βλέπει
πως μόνος άξιος σκοπός
πίσω από τα πράγματα
δεν ήταν κάποιος άλλος
παρά αυτός που τα φυλούσε
να μην τα πάρουμε χωρίς
απ’ τις ζωές μας
να παρθούμε