Η αυλή μας

Εμένα μ’ αρέσουν τα άγρια ζώα που ζουν στην αυλή μας / που στο τρυφερό γρασίδι ξαπλώνουν λέαινες και τις χαϊδεύουμε στη χαίτη / η μικρή τεχνητή λίμνη με τα χρυσόψαρα που φωσφορίζουν / οι κορδέλες που πλέξαμε στα δέντρα να τις φυσάει ο αέρας / ο λαβύρινθος με τους καθρέφτες που παραμορφώνουν τα πρόσωπα / παίζουμε κυνηγητό και κρυφτό και ξανά κυνηγητό και ξανά κρυφτό / προσπαθούμε να μην σκεφτόμαστε τα στενάχωρα / οι πιο παράξενοι θάνατοι / προχτές κάποιος έφυγε από κατάποση φίλτρων υπερβολικής αγάπης / σε άλλον επιτέθηκε ένα σπουργίτι ενώ κοιμόταν / όμως είναι αληθινή μαγεία όταν ανατέλλουν τα δύο ολόκληρα φεγγάρια / γυαλίζουν όπως τα μάτια της γάτας / και ανθίζουν τα τριαντάφυλλα στο φράχτη / και κοιμόμαστε έξω γιατί ο καιρός είναι μαλακός / και δε φοβόμαστε γιατί την αυλή μας τη φυλάει ένας γρύπας που τρίβεται στα πόδια μας.

Σαν μπαρόκ

Αν ήμουν σπίτι θα είχα όψη νεοκλασική.
Τα ανάγλυφα στοιχεία μου θα μου προσέφεραν κάτι περισσότερο από την αύρα του κομψού.
Ακίνητη θα ατένιζα το τοπίο στο βάθος ανάμεσα σε στιβαρές κολώνες και καθαρές επιφάνειες.
Θα είχα μεγαλοπρεπή αετώματα κι ένα κήπο γεμάτο μαρμάρινα γλυπτά, αψεγάδιαστα, αρμονικά.
Όλα συμμετρικά τοποθετημένα.
Μα εμένα η φύση μου δεν έχει την τέχνη που απαιτεί η εποχή.
Αγνή, απλή, μεγαλειώδης δεν είμαι.
Κατά την άποψη των εγκυρότερων μελετητών μιμούμαι παλαιότερες κατασκευές.
Πιο θορυβώδεις. Πιο φορτωμένες.
Σαν μπαρόκ επιμένω στην υπερβολή.

Στο μουσείο ραγισμένης καρδιάς

Στο μουσείο της ραγισμένης καρδιάς υπάρχουν μετρημένες προθήκες.
Εκεί φιλοξενούνται τα λιγοστά εκθέματα.
Τον επισκέπτη όμως αποζημιώνει η σπανιότητά τους.
Στην κεντρική αίθουσα δεσπόζουν οι σιαμαίες καρδιές.
Πρόκειται για μία εξαιρετική περίπτωση αμοιβαίας αγάπης που συντηρείται σε αεροστεγείς συνθήκες.
Οι ερωτευμένοι δώρισαν τις καρδιές τους στο μουσείο
και τα ονόματά τους σκαλίστηκαν με χρυσά γράμματα
στο μνημείο των μεγάλων ευεργετών.
Στις μικρότερες αίθουσες κλέβουν την παράσταση
η καρδιά που μιλάει ή ομιλούσα καρδιά
και η λευκή καρδιά αλμπίνος.
Στο αυτί του μυημένου θα ηχήσουν ξεκάθαρες
οι φράσεις της καρδιάς που μιλάει,
ενώ στο βιβλίο των επισκεπτών συχνά αναφέρεται
ένα έντονο αίσθημα παλμού
απ’ όσους παραμένουν στο χώρο πέραν του τετάρτου της ώρας.
Λένε πως όταν έξω ρίχνει χιόνι,
η λευκή καρδιά μετατρέπεται σε παγάκι
και οι συντηρητές αναγκάζονται
να την εμβυθίσουν σε βραστό νερό για να επανέλθει.
Το μουσείο είναι ανοιχτό όλες τις νύχτες του έτους
από τα μεσάνυχτα έως το πρώτο φως της μέρας
με εξαίρεση τις Πρωτοχρονιές.
Συστήνεται σε επισκέπτες που υποφέρουν
από το σύνδρομο της ραγισμένης καρδιάς
να ενημερώσουν κατά την επίσκεψή τους
το έμπειρο προσωπικό του μουσείου.
Η Διεύθυνση του μουσείου τους καλεί να αξιολογήσουν θετικά
το ενδεχόμενο δωρεάς της ραγισμένης καρδιάς τους
προς όφελος της επιστήμης.