Το αληθινό της πρόσωπο

Στην συκιά να μην πηγαίνεις γιατί θα σου πάρει την μιλιά αλλά εγώ κρυφά, με γενναιότητα, άνοιγα παρτίδες μαζί της, και εσύ που καθόλου δεν έβλεπες, ανέβαινες σε έναν κόσμο ανοιχτό, σκαρφάλωνες μαζί μου, και όλα τα έβλεπες και όλα τα άκουγες, μαζί και εμένα, και μου καθάριζες συχνά τον καθρέφτη των εξηγήσεων όταν οι πράσινες σχισμές του κήπου με καταβρόχθιζαν στερώντας μου τον ύπνο

Κολυμπάμε στις μνήμες όπως στο νερό τα χέλια

Όμως απόψε, στον άξονα Παρθένου και Ιχθύων, θα κουδουνίσουν χίλιες και μία νύχτες. Θα μου σκεπάσουν ευγενικά το στόμα, τα μαλλιά μου θα λυθούν, όχι για εμένα, για τους άλλους. Θα γυρίσω αργά στο σπίτι, θα βουτήξω σε ποτάμια, θα με σκεπάσουν με χνουδωτή πετσέτα, χέρια ωραία αληθινά, έχουν αρχίσει να πεινούν, εγώ θα τα κοιτάζω χωρίς απάντηση όπως όταν πρόκειται να συμβεί κάτι την τελευταία στιγμή. Θα μου σφίγγουν την μέση, θα σκαρφαλώνουν πάνω μου, και εσύ θα με ρωτάς αν είμαι εκεί αν θα είμαι πάντα εκεί, κομμένη ραμμένη στα δάχτυλά σου.