Ένα «αλμυρό» χάδι στις λέξεις, στο ποιητικό σώμα, στην πόλη που αγάπησε, είναι η καινούργια ποιητική συλλογή Τα καθημερινά Βάραθρα, της Κυριακής Λυμπέρη.
Μια γραφή, ασθμαίνουσα, στοχαστική, αλληγορική, εξεγερτική και τιθασεύτρια στην επιθετικότητα, στην «ύαινα», όπως γράφει, των καιρών.
Με την ποιητική της, η Λυμπέρη, ρίχνει φως στα σκοτεινά μονοπάτια, στα «σκουριασμένα» μάρμαρα της πόλης. Με τη συστηματική, πειθαρχική γραφή της τις τελευταίες δύο δεκαετίες αναδεικνύει ένα κόσμο συναισθημάτων, τέμνει τα βάθη της ψυχής του κόσμου, θέτει και αναπολεί τις μνήμες, δίχως να χαρίζεται στην ευκολία γραφής, του καιρού.
Παίρνει τη σκυτάλη της γραφής από τις προηγούμενες ποιητικές γενιές, σε μια πόλη με παράδοση στο λογοτεχνικό έργο με την πρότερη παρουσία του μοντερνιστή Γιάννη Σκαρίμπα, και ανασυνθέτει ένα κόσμο μοτίβων και εικόνων, ανασκάπτει την εσώτερη πολύπλοκη αλήθεια των ανθρώπων, του σήμερα.
Αντιπαραθέτει την στιλπνότητα των στίχων, απέναντι στην τρέχουσα «σκόνη» των πραγμάτων, και στα σκοτάδια μιας απισχνασμένης και ακύμαντης λογοτεχνικά, περιφέρειας. Η ποιητική της σαγηνεύει και κατασιγάζει την αγριότητα, και τις «ιαχές» του καιρού.
Όταν ένας κόσμος άλογος «χλιμιντρίζει», και δείχνει τα «τρύπια» του δόντια, η Λυμπέρη δείχνει με τη γραφή της το φώς του φεγγαριού, που λαμπυρίζει στις θάλασσες.
Η Κυριακή Λυμπέρη στα Καθημερινά βάραθρα, αναπτύσσει τη δική της ποιητική φόρμα. Η συμβολική, υπερρεαλιστική γραφή της, διαμορφώνει το έδαφος ελευθερίας και οδηγεί τον αναγνώστη σε ένα ταξίδι στις ρίζες, «Η λέξη είναι η ρίζα», και στη μαγεία των λέξεων.
Η ποίηση της ανανεωτική, «γέρνει το φεγγάρι στους ώμους σου», «αυτές τις λέξεις μαζί σου εκεί στην ξενιτειά να πάρεις», στο ποίημά της «Οι τελευταίες στιγμές», και στη συνέχεια αλλού γράφει, «Η λύπη τριγυρνάει σκυφτή κι ασάνδαλη», στο ποίημά της «Εξ αιτίας μιας αναχώρησης».
Η αναζήτηση της αθωότητας του κόσμου, «στην ευσπλαχνία της γλώσσας προσεύχομαι για δικαιοσύνη», είναι το αίτημα στην ποιητική της. Η ποίηση, είναι «η τελευταία μας πατρίδα», γράφει στο ποίημά της με τίτλο «Και για το τέλος έχω φυλαγμένα τα χάδια», «το λησμονημένο σώμα», μιας λησμονημένης άνοιξης, ενώ τέλος τεχνουργεί, γράφοντας για το «Χρέος στον κόσμο να δίνεις λόγο στη σιωπή», στο ποίημά της «Υφάντρα». Η Κυριακή Λυμπέρη, ανήκει στη γενιά του ’80.

Τα καθημερινά βάραθρα περιλαμβάνουν τριάντα τέσσερα ποιήματα, σε 52 σελίδες. Είναι η όγδοη παρουσία της ποιήτριας στα γράμματα, μετά τις συλλογές Κοιτούσα μέσ’ στο ποτήρι, 2009· Εμαυτού, 2010· Το κάλλος και το τραύμα, 2012· Ζητήματα ύψους, 2015· Ορμητικοί οι φθόγγοι ως το χάνομαι», 2017· Το ωραίο το φτιάχνεις, 2019, έμμετρη απόδοση 25 Ποιήματα από τα «Άνθη του Κακού», του Κ. Μποντλέρ, 2021.