Νομίζεις πως κρυώνεις. Στιγμιαία αναρωτιέσαι γιατί, είναι ένα μάλλον λάθος αίσθημα, αποκρίνεσαι στον εαυτό σου, μια εντύπωση που δεν έχει κάποιο προφανές έρεισμα. Κάτι επισκέπτεται το μυαλό σου αλλά αμέσως ξεχνάς το λόγο αυτής της συνάντησης. Δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί ξεκινάς με μια λάθος κίνηση που περιλαμβάνει ένα ψεύτικο, αν το δεις από καθαρά αντικειμενική σκοπιά, δεδομένο.

Είναι ένα όμορφο, γλυκό, ατόφιο καθημερινό φθινοπωρινό απόγευμα. Προχωράς ευθεία, στρίβεις χωρίς να το πολυσκεφτείς, σταματάς όταν υποθέτεις ότι πρέπει χωρίς, όμως, κανέναν προφανή λόγο. Έτσι, αυτές οι αποφάσεις οι οποίες περιλαμβάνουν κινήσεις που κάποια στιγμή είναι αναπόφευκτο να πραγματοποιηθούν, όπως το να σταματήσεις, να ξεκινήσεις, να αλλάξεις κατεύθυνση ή να συνεχίσεις μια καθημερινή πρακτική περιδιάβαση που δεν μοιάζει με καμία άλλου είδους προτροπή προς μια πειθαρχημένη αντιμετώπιση της κατάστασης, αποκτούν μια χαλαρή χρήση που την έχεις εσύ τσεκάρει και την βρήκες να ισχύει χωρίς να ανακατέψεις άλλες προδιαγραφές. Δεν παρουσιάζεται στο προσκήνιο κάτι που να σε ξενίζει, να επιμένει να σε παρενοχλεί γιατί έτσι αυθαίρετα, γουστάρει, επίμονα κραυγάζει ότι το θέλει. Εσύ προετοιμάζεσαι να ξανασυναντήσεις την επόμενη στροφή κι ας την έχεις πάρει με πολλούς τρόπους, πάντα, όμως, με ευγένεια και πάνω από όλα με εκείνο το τακτ που χαρακτηρίζει την αλληλεξάρτησή σου από όλα αυτά τα στοιχεία του δομημένου περιβάλλοντος που τόσο αγαπάς, σέβεσαι και αναγνωρίζεις χωρίς δεύτερη σκέψη ως ικανά να σου φτιάξουν τη διάθεση.

Ναι. Βόλτα στα οικεία μέρη. Φωτογραφίες με την κάμερα των ματιών σου. Αφιλτράριστα στιγμιότυπα που δεν έχουν την παραμικρή ανάγκη να μασκαριστούν. Με το που τις τραβάς αλλάζουν περιεχόμενο, φεύγουν, σβήνουν, αποχρωματίζονται, χωρίς να γυρεύουν μια πιο μόνιμη εντύπωση. Ένα άλμπουμ που συνεχώς πλημμυρίζει από καθαρές αποτυπώσεις χωρίς έξτρα φώτα, ιδιαίτερα στησίματα, σκηνοθεσία και δέσιμο σκηνών που δεν αφήνουν περιθώριο στην παραμικρή βαρεμάρα. Δεν υπάρχει τίποτα το ιδανικό και εσύ το ξέρεις. Ας είναι αυτή η μοναδική αλήθεια που δεν ντρέπεσαι να μοιραστείς με εκείνους και με εκείνες που θέλουν να πιστέψουν στην απόλυτη εμπιστοσύνη σε απλές, αυτοδημιούργητες καθημερινότητες.

Κρυώνεις. Σκοντάφτεις σε κάτι γνώριμο, οικείο. Μια κασετίνα άφιλτρα ανοιχτή, παρατημένη κάτω στο πεζοδρόμιο, άδεια από περιεχόμενο για να γουστάρεις, να φουμάρεις και να επικεντρώσεις αλλού και όχι στο πονεμένο σου χατίρι που δεν έγινε αλλά μεταμορφώθηκε σε ένα ακόμη ντέρτι. Ένα μπουκάλι μπίρα FIX που δεν έχει άλλη γουλιά για να σου δώσει, επιθυμίες. Όλα, κάτω από εκείνο το παγκάκι. Τώρα βλέπεις και το πανωφόρι. Μακάρι να μπορούσες να θυμηθείς. Θυμάμαι, ορισμένες φορές, μπορεί και να σημαίνει ξέρω. Ας ήξερες την αντρέσα για να το γυρίσεις πίσω. Να το επιστρέψεις. Μαζί και με ένα καινούργιο κουτί τσιγάρα, μια γεμάτη μπίρα. Ας τα άφηνες σε ένα άλλο σημείο. Για να τα πάρει αυτός που τα χρειάζεται. Να μην κρυώνει. Να έχει για να πιει και να ξεχαρμανιάσει. Με έναν πόνο αλλόκοτο, να γιατρέψει έναν άλλον πόνο. Να βοηθήσει μια στιγμή που μπορεί και να ξεγράψει όλες τις κακές δικαιολογίες.

Κρυώνεις. Πάντα διαλέγεις μπίρα FIX. Αγαπάς αυτή τη μάρκα τα τσιγάρα, τα σκέτα. Το κόκκινο, το βαθύ κόκκινο μπορντό είναι το αγαπημένο σου χρώμα. Το ίδιο ακριβώς με αυτού του σακακιού που τώρα είναι στα χέρια σου. Κρυώνεις. Κάθεσαι στο παγκάκι για να ξεκουραστείς. Φοράς το πανωφόρι σου και ψάχνεις στις τσέπες για τσιγάρα. Διψάς…