Στιλέτο

Η αμμοθύελλα στη θέση ενός κατόπτρου
Ανασηκώνει σώματα ατάκτως ερριμμένα στο τοπίο
Όσα πάρει ο άνεμος, κι όσα δεν πάρει
Ας τα συναρμολογήσει, εν τέλει, ο νους
Κύτταρα και φρούδες συγκολλήσεις
Σε χόνδρους δίχως κολλαγόνο

Τόσο απλά δυο λόγια καρφώνονται σφυριά
Σ’ έναν πηλό εντυπώσεων που ξαμολιέται
Δεκάξι πόντους όνειρο σ’ ερμεία σφυρά
Ελπίζοντας πως δεν θα καταρρεύσει

Αόρατοι είναι οι θεοί κι αρσενικοί
Αγγελιαφόροι, δηλαδή, απτοί της απουσίας

Δεν το εννοήσαμε αυτό, αλώβητοι, ποτέ

Ταξίδι

Το τραύμα ξαπλώνεται μικρός σκαντζόχοιρος
Στη χνουδωτή κουβέρτα την ηδονή γρυλίζει
Το φανελάκι ενώ κουμπώνει της οδύνης

Το πλοίο με νανούρισμα σκυλιού
Μεσάνυχτα μάς ρίχνει στ’ ανοιχτά
Κερνά την τσέπη μας αγκάθια για πυξίδα

Α! συ εξωτικό ταξίδι σ’ απέραντο ρευστό
Που το βαφτίσανε ουίσκι με ιώδιο και νερό
Ήσουν, αλήθεια, αγκυροβόλι από σώμα σκουριασμένο