Παραθέτω άνευ σχολιασμού ένα εδάφιο από άρθρο του Τάσου Βουρνά, που δημοσιεύτηκε πριν από 70 χρόνια περίπου, στην «Επιθεώρηση Τέχνης» τον Αύγουστο του 1955 (τεύχος 8). Το άρθρο εκείνο αναφερόταν σε μια φιλολογική διαμάχη για τη νεοελληνική ποίηση και έφερε τον τίτλο «Φαινόμενα ‘Διαλεκτικού’ Εκλεκτικισμού» με υπότιτλο «ο κ. Μανόλης Λαμπρίδης και η παρακμή». Τις μέρες αυτές το περιεχόμενο του άρθρου αποκτά ένα επίκαιρο ενδιαφέρον. Και ο νοών νοείτω.

Θα σημειώσω μόνο ότι μετά από μια περίπλοκη πρώτη πρόταση (που λέει ότι κάποιο αστοί συγγραφείς και καλλιτέχνες μπορεί να ασκούν κριτική στην τάξη τους αλλά αυτό δεν τους κάνει προοδευτικούς, απλά προσφέρουν ένα άλλοθι στους αστικούς θεσμούς ), το κείμενο μας εξηγεί γιατί ο Καβάφης είναι μέγιστο δείγμα παρακμής και δεν περιλαμβάνεται στους ποιητές που αξίζει να διαβάζουμε.

______________