______
_{Ι  Σ  Ο  Ψ  Η  Φ  Ι  Α}
______

Η Αυγή Λίλλη γεννήθηκε το 1980 στη Βουλγαρία. Ζει και εργάζεται στη Λευκωσία. Σπούδασε Κλασική και Νεοελληνική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Κύπρου και στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών. Η υπό έκδοση διδακτορική διατριβή της αφορά στο κριτικό και μυθιστοριογραφικό έργο
του Αλέξανδρου Κοτζιά.
Γράφει ποίηση και μικροδιηγήματα. Βιβλιοκριτικές της δημοσιεύονται κατά καιρούς σε έντυπα και ηλεκτρονικά λογοτεχνικά περιοδικά.
Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές Πρόχειρες σημειώσεις πάνω σ’ ένα σωσίβιο (Αρμίδα, Λευκωσία 2011), Η σφαγή του αιώνα (Θράκα 2018∙ β΄ εκδ. 2020) και Στην άκρη μια ουρά (Θράκα 2021∙ β΄ εκδ. 2023: Βραχεία Λίστα Κρατικού Βραβείου Ποίησης Κύπρου), καθώς και τη συλλογή μικροδιηγημάτων Ρυζόχαρτο και άλλες μικρο-ιστορίες (Ποταμός 2023). Έχει ανθολογήσει και μεταφράσει από τα βουλγαρικά την ποίηση του Georgi Gospodinov (Εκεί όπου δεν είμαστε, Ίκαρος 2022: Βραχεία Λίστα Κρατικού Βραβείου Μετάφρασης έργου ξένης λογοτεχνίας στην ελληνική γλώσσα). Ποιήματα και μικροδιήγηματά της έχουν μεταφραστεί στα αγγλικά, τα ισπανικά, τα ιταλικά και τα τουρκικά.
Έχει γράψει επίσης θεατρικά κείμενα και μονόπρακτα, τα οποία έχουν παρουσιαστεί σε διάφορες σκηνές στην Κύπρο. Είναι συν-σεναριογράφος της ταινίας μικρού μήκους Η Κλήση (σκηνοθεσία: Μάριος Ψαράς, 2020: Εύφημος Μνεία-Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας 2020, Πρώτο Ευρωπαϊκό Βραβείο Μυθοπλασίας Μικρού Μήκους-Δεύτερο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Κρήτης, 36th Lovers Film Festival-Ιταλία, Festival du court métrage de Clermont-Ferrand 2021, Queer Wave Cyprus 2021 κ.ά.).

^{__________
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ
__________}

Χελιδονόψαρα

Ήταν τέλη Σεπτεμβρίου και ήταν όλο το Αμπέλι δικό μας. Εσύ καθόσουνα στον ίδιο εκείνο βράχο όπου είχες γδάρει τον μηρό σου την προ-προηγούμενη χρονιά —τριάντα εννέα ράμματα, αλλά «άξιζαν τον κόπο», αφού «έτσι» γνώρισες εμένα· αυτό έλεγες πάντα, όταν σε ρωτούσαν για την ουλή σου, θυμάσαι;— και διάβαζες εναλλάξ Παπαδημητρακόπουλο και Γονατά. Εγώ κολυμπούσα εναλλάξ πρόσθιο και ύπτιο. Κάποια στιγμή, από το βιβλίο σου πέταξαν τρία χελιδονόψαρα, με περικύκλωσαν, κελαηδούσαν τραγούδι οικείο, περίπου σαν τα σπουργίτια στην αυλή μας, παίρνω βαθιά ανάσα να μπω κάτω από το νερό, και φώναξες: «Άσ’ τα να πηδήξουν πάνω από το κεφάλι σου! Είναι καλός οιωνός!». Σου έκανα νεύμα με τον δεξιό μου δείκτη να με βγάλεις φωτογραφία και πήρα πόζα χαμογελαστή, τραβώντας τα μαλλιά μου προς τα πίσω και σταυρώνοντας τα δάχτυλα δίπλα από τα αυτιά. Κλικ! Θυμάσαι; Να, κοίτα, το γράφει κι εδώ, από πίσω. Για δες! Α-μπέ-λι-Φο-λέ-γαν-δρος-Χί-λια-εν-νια-κό-σια-ε-νε-νή-ντα-έ-να! Θες να μου το διαβάσεις μια φορά κι εσύ; Έλα, εσύ το έγραψες, θυμάσαι; Θυμάσαι;

_{ΓΙΑ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΓΡΑΨΑΝ:}

Κώστας Καραβίδας, «Η ελαφρότητα και η αντοχή του μικρού», Η εποχή
https://www.epohi.gr/article/48120/h-elafrothta-kai-h-antohh-toy-mikroy?fbclid=IwAR34EYCdTJm38ULsbk386R7wXDoPJmvCIaPuoQSYzkNTColEKeMVdYZ4yhM

«Η Λίλλη κατορθώνει να χωρέσει εικοσιοχτώ μικροδιηγήματα σε πενήντα πέντε σελίδες χωρίς να ασφυκτιούν, με επιδέξιο χειρισμό της αφηγηματικής οικονομίας και αξιοσημείωτη ικανότητα πύκνωσης. Η τεχνική της μοιάζει να ακολουθεί διπλή τροπικότητα. Είτε συστέλλει αφηγηματικά και με τολμηρή ελλειπτικότητα ιστορίες που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν σε πολύ περισσότερες σελίδες είτε χειρίζεται διασταλτικά μικρές λεπτομέρειες από φαινομενικά ασήμαντα συμβάντα, κατορθώνοντας να απομυθοποιήσει το μεγάλο και το βαρύγδουπο και να μεγεθύνει το μικρό και το αμελητέο, αυτό που εύκολα προσπερνάμε αλλά εκείνο επανέρχεται.
Οι ιστορίες της αφορμώνται είτε από τετριμμένα περιστατικά μιας καθημερινής ζωής σε κίνηση, σε δρόμους, ταξίδια, μπαρ και εστιατόρια είτε από μνήμες και φόβους που αναδύονται από το μαύρο κουτί της παιδικής ηλικίας και συμπλέκονται με την υπαρξιακή αγωνία της ωριμότητας. Καλοκαίρια που περάσανε και φύγανε, άνθρωποι και σχέσεις που διασταυρώθηκαν και χάθηκαν. Το καφκικό κυνήγι μιας ενοχλητικής μύγας που περιφέρεται ανάμεσα στα βιβλία, η κατάποση μιας τελευταίας μπουκιάς υπό το βλέμμα ενός σερβιτόρου, ένας απελευθερωτικά ασεβής αυνανισμός, οι αϋπνίες από το γοερό κλάμα ενός συγκάτοικου κουταβιού κ.ά.

Αλέξανδρος Ζωγραφάκης, «Ακραία ελλειπτικότητα», Ιστός
https://www.istos.gr/literature/reviews/akraia-elleiptikotita?fbclid=IwAR18SMz_QzciX4g2P8iaw0iN5JBm77uF-hHCh9y9-mLWf4Deqm7AXOIf7p0

«Η ελλειπτικότητα, ειδικά στο πλαίσιο του μικροδιηγήματος, συνιστά ύψιστη αρετή. Δεν είναι όμως ποτέ μόνο θέμα συμπύκνωσης. Ο συγγραφέας δηλαδή μπορεί να καλείται να επινοήσει τρόπους που θα ξεφύγουν από το προφανές και θα προσφέρουν εκφάνσεις της περίφημης «ανοικείωσης», αλλά το διήγημα είναι πάντα και μια άσκηση ύφους […]
Η Αυγή Λίλλη προσφέρει στη συγκεκριμένη συλλογή μερικά εξαιρετικά δείγματα «ακραίας ελλειπτικότητας», για να χρησιμοποιήσω τον όρο που εμφανίζεται στο οπισθόφυλλο. Η έκτασή τους ενδέχεται να παραπλανήσει τον αναγνώστη που μπορεί και να μην διακρίνει άμεσα την αισθητική αξία.[…]
Η Λίλλη καταφέρνει να δώσει στον αναγνώστη τη σπάνια αίσθηση της ικανοποίησης που σου προσφέρει η συγγραφέας που παρότι ανοίγει τα χαρτιά της δεν καταφέρνεις να τα διαβάσεις πριν την καταληκτική πρότασή της.»