Ήμουν έτοιμος να δαγκώσω το ζουμερό Big Mac που μόλις είχα παραλάβει από την Wolt, όταν η Μαρίνα, εισβάλλοντας ξαφνικά στην κουζίνα, είπε: «Το ξέρεις ότι η πραγματικότητα είναι μια ψευδαίσθηση;» «Ποιος το λέει αυτό;» είπα. «Ο Δαλάι Λάμα», είπε. «Το χάμπουργκερ πάντως που κρατάω στα χέρια μου είναι αληθινό», είπα. «Και πως είσαι σίγουρος ότι δεν το ονειρεύεσαι;» είπε. «Τι εννοείς;» είπα. «Μπορεί αυτή τη στιγμή που μιλάμε να κοιμάσαι και να βλέπεις κάτι που δεν υπάρχει», είπε. «Και πως θα διαπιστώσω αν ισχύει αυτό που λες;» είπα. «Να βάλεις το χάμπουργκερ στο ψυγείο», είπε. «Αν αύριο είναι ακόμη εκεί τότε δεν το ονειρεύτηκες». Έκανα ότι μου είπε η Μαρίνα και πήγα για ύπνο. Με το που άνοιξα τα μάτια έτρεξα αμέσως στο ψυγείο. Το χάμπουργκερ δεν ήταν εκεί. Η Μαρίνα είχε δίκιο. Ήταν όλα ένα όνειρο. Έτρεξα να της πω τα νέα όταν στο τραπεζάκι μπροστά στον καναπέ είδα ένα πιάτο. Στην μία του άκρη είχε υπολείμματα από κέτσαπ και στην άλλη λίγες πατάτες κι ένα μικρό κομμάτι μπιφτέκι. «Μαρίνα», φώναξα, «το χάμπουργκερ ήταν αληθινό!» «Όντως», είπε εκείνη. «Τώρα δεν έχουμε καμία αμφιβολία». «Έχουμε;» είπα. «Ναι», είπε. «Ούτε εγώ που το έφαγα, ούτε εσύ που ξύπνησες πεινασμένος».