Με βήματα μικρά και σταθερά, καθόλου βεβιασμένα ή τεχνητά, και αρωγό το σπάνιο ατού του απλού λόγου, ο Ζαν Πωλ Ντυμπουά δομεί ένα αφήγημα που περιστρέφεται γύρω από την κατάφαση στη ζωή. Κατάφαση με την έννοια της παραδοχής και της αποδοχής, ενός κόσμου περίπλοκου, άλλοτε χαρούμενου κι άλλοτε δυστυχή, κάποιες φορές αδρανώς παυσίλυπου, ενός κόσμου, εν πάσει περιπτώσει, κατοικημένου από ανθρώπους.

Μία σχεδόν διετής παραμονή ενός σύγχρονου επιστάτη στη φυλακή, για ένα αδίκημα που καλώς διέπραξε, αποτελεί την αφορμή για τον αναστοχασμό της έως τώρα ζωής του. Παιδικά χρόνια, οικογενειακοί δεσμοί, εργασιακό περιβάλλον και ανθρώπινες σχέσεις παρατίθενται λιτά και άρρηκτα συνδεδεμένα, ως κομμάτια του ίδιου παζλ, που συνθέτουν το παλίμψηστο της ζωής.

Μέσα σε αυτό το πλαίσιο, το Δεν κατοικούν όλοι οι άνθρωποι τον κόσμο με τον ίδιο τρόπο είναι ένα πρωτογενές μυθιστόρημα, καθώς καταπιάνεται με τα βασικά συστατικά της ύπαρξης με τρόπο άμεσο και ουσιαστικό.

Μπολιασμένος με το αίμα ενός Δανού πάστορα και μιας Γαλλίδας ιδιοκτήτριας κινηματογράφου, ο κεντρικός ήρωας του βιβλίου, ο Πωλ, αποτελεί έναν από καταβολής συγκερασμό. Η καταγωγή του βρίσκεται σε πορεία ευθυγράμμισης με τον τρόπο που έχει επιλέξει να βιώνει την εργασία του: ο Πωλ δεν είναι ένας απλός επιστάτης, αλλά, συνάμα με την εύρυθμη λειτουργία του κτηρίου για το οποίο είναι υπεύθυνος (το οποίο είναι γκρινιάρικο, ευαίσθητο και απαιτητικό σαν άνθρωπος) είναι συμπαραστάτης, προστάτης και εξομολογητής και όλων των ενοίκων του.

Εάν το αφήγημα του Ντυμπουά μπορούσε να συνοψιστεί σε μία έννοια, αυτή θα ήταν η αλληλεγγύη: η πραγμάτωση της δυνατότητας της εγγύτητας, το να επιτρέπεις στους άλλους να σε πλησιάσουν, και να μη φοβάσαι να τους πλησιάσεις κι εσύ.

Η συγκινητική απόπειρα του συγγραφέα έγκειται στο ότι εξιστορεί την πορεία της ζωής του πρωταγωνιστή μέσα από πράξεις, που με τη σειρά τους οδηγούν στη συγκρότηση ιδεών και αντιλήψεων, και όχι το αντίστροφο. Όπως ο Πωλ δομεί την κοσμοθεωρία του πράττοντας, έτσι και ο Ζαν-Πωλ [Ντυμπουά] νοηματοδοτεί πολυσήμαντα τη ζωή και την πίστη, αποδίδοντας τους το πραγματικό τους βάρος: όχι αυτό της έννοιας, αλλά αυτό της πράξης.