Δεν σε έχω βγάλει ακόμα από τη ζωή μου γιατί δεν μου έχεις επιστρέψει το βιβλίο που σου δάνεισα και είναι το αγαπημένο μου και το θέλω πίσω. Και ίσως να σου το δάνεισα για αυτόν ακριβώς τον λόγο, επειδή είναι το αγαπημένο μου και ίσως να είσαι κι εσύ ο αγαπημένος μου και ίσως αυτός να ήταν ένας τρόπος να σου το πω χωρίς να χρησιμοποιώ λόγια. Και το ξέρω πως η επικοινωνία είναι πολύ σημαντική και θα ήταν σίγουρα ειρωνικό αν δεν το ήξερα και άλλωστε πώς να ξέρεις τι θέλω να πω αν δεν σου το πω με λόγια, όμως και η σιωπή είναι μια κατάθεση. Και σίγουρα θα μπορούσα να πάω σε ένα οποιοδήποτε βιβλιοπωλείο και να το αγοράσω και πάλι, δέκα ευρώ δεν είναι πολλά χρήματα και σίγουρα είναι ένα μικρό ποσό να πληρώσω για να βγω από μια τόσο δύσκολη θέση. Θα μπορούσα ακόμα και να το παραγγείλω από το ίντερνετ και να σου χαρίσω το δικό μου τελικά και έτσι να έχεις κάτι για να με θυμάσαι. Και ίσως μια μέρα να το προσέξεις στο κομοδίνο σου και να με θυμηθείς πράγματι και ίσως να έχεις απογοητευτεί από όλα όσα υπάρχουν εκεί έξω και ίσως αλλάξεις γνώμη. Ίσως και όχι. Και αν όχι μάλλον δεν πειράζει.
Ίσως και να μη θέλω να σου αφήσω δώρο κάτι δικό μου. Ίσως και να πήρες ήδη αρκετά. Και ίσως στην τελική όλα τα χοντρά βιβλία που έχουμε διαβάσει και στολίζουν τη βιβλιοθήκη μας να μη σημαίνουν και τίποτα στο τέλος.
Ίσως όμως και να ήταν καλύτερα να βρεθούμε μια τελευταία φορά. Όχι για τίποτα άλλο, αλλά για να μου επιστρέψεις και εκείνο το βιβλίο που σου είχα δανείσει. Χωρίς αυτή τη φορά να παίζω μέσα στο κεφάλι μου και κατηγορούμενος και θύμα και δικηγόρος και δικαστής και ένορκος και μάρτυρας. Και ίσως θα πούμε και κάποιο αστείο και θα γελάσουμε και μπορεί τότε να σκεφτείς ότι δεν γελάς τόσο συχνά πλέον με άλλους. Και δεν ξέρω αν γελάς με εμένα ή μαζί με εμένα, αλλά όπως και να χει χαίρομαι να ακούω το γέλιο σου.
Και τώρα που έρχεται το καλοκαίρι ίσως και απλά να θέλω και λίγο κρασί. Και λίγο θάλασσα. Και το αγόρι μου. Και σίγουρα το αγαπημένο μου βιβλίο στην παραλία.