Ο νάρκισσος

Ο νάρκισσος που ξεριζώνεις από το χώμα
Και φέρνεις τρυφερά ανάμεσα στα χείλη σου
Φλέγεται
Πυροτεχνήματα και αόρατος καπνός σε τυλίγουν
Με την ευωδιά του έρωτα
Θες να κάψεις τον κόσμο
Να τον πατήσεις
Να τον μαράνεις
Με ένα βουρκωμένο βλέμμα
Και με ένα αυθάδες χαμόγελο
Ξαπλώνεις
Επιτρέπεις το δροσερό χώμα
Να σε αγκαλιάσει
Να σε σκεπάσει με πέταλα πολύχρωμα
Να μην έχεις δει ποτέ φως
Να μην έχεις στολιστεί ποτέ
Να φυτρώσεις από την άλλη πλευρά του κόσμου
Λερωμένος με χώμα
Ντυμένος με κάπα από χελιδόνια
Και με στεφάνι από λευκά πέταλα


Τα πλάσματα της ησυχίας

Το βράδυ
Βυθισμένο στο σκοτάδι
Και στην ησυχία
Η θάλασσα αγριεύει.
Από τον λευκό αφρό
Αναδύονται
Γοργόνες και Σειρήνες
Αιμοδιψείς και γενναιόδωρες.
Ξαπλώνουν στους βρεγμένους βράχους,
Κοιτάνε το φεγγάρι
Το φως του τις ντύνει με πυροτεχνήματα νανουρίσματος
Και ένας ξένος ήχος αρκεί
Για να βρεθούν πάλι στο σκοτάδι.