[ Με το πραγματικό του όνομα (Γιάννης Παναγιωτόπουλος) ο συγγραφέας έχει υπογράψει και δύο μικρά κείμενα σε οπισθόφυλλα ποιητικών συλλογών του Πάνου Θεοδωρίδη  ]

1.

Το Prospectus του Πάνου Θεοδωρίδη, η επικίνδυνη κρεμαστή αυτή γέφυρα, πάνω απ’ το χάος της ελληνικής πραγματικότητας, που δεν είναι πια η θάλασσα, τα πεύκα, ο καυτός ήλιος κι οι μελαχρινές, η λαϊκή τέχνη, η λαϊκή παράδοση, τα νησιά, οι αγνοί χωρικοί που αποστομώνουν διανοούμενους αλλά η λάσπη, τα ποτάμια, τα χωριά με τα βαριά ονόματα, οι άνθρωποι που δε θέλουν φωτογραφίες, το δάκρυ κι η απονιά, το σιτάρι που πλάγιασε, οι ματωμένες κοιλάδες που σαπίζουν τα φρούτα, η ομίχλη στο Βαρδάρη, είναι δεμένη στη μια της άκρη απ’ τους στίχους: ...δεν έχω μυαλό αν είχα θα ήμουν ενταγμένος / σε λάγαρο πεδίο πεντακάθαρος και πιστός / περιμένοντας... κι απ’ την άλλη: Εύχομαι να είσαι σε γραφείο λαϊκό / να μη πηγαινοέρχονται καφέδες / αλλά στατιστικές επετηρίδες καθώς κι επίστρατοι απ’ τα βουνά.
Η γέφυρα δε ρίχτηκε για να γεφυρώσει το χάσμα της σημερινής ποίησης με την προηγούμενη, της σημερινής ιδεολογίας με την προηγούμενη. Περιμένει να τιναχτεί στον αέρα σε χιλιάδες κούνιες στους κήπους με τις ιτιές όπου ο κοσμάκης ακούει μουσική.

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

Προσπέκτους, εκδ. Τρὰμ, Θεσσαλονίκη 1977 (το ‘κάλυμμα’ με το κείμενο του Γιάννη Πάνου προστέθηκε, μετά την ολοκλήρωση της έκδοσης, σε περίπου διακόσια αντίτυπα)

2.

Είθισται, σε ένα σύντομο βιογραφικό σημείωμα να αναφέρεται η ημερομηνία γεννήσεως του ποιητή και, εφόσον έχει επέλθει το μοιραίον, εκείνη του θανάτου. Στην περίπτωση του Πάνου Θεοδωρίδη, θεωρούμε άσκοπο να βαρύνουμε τον αναγνώστη με τέτοιες πληροφορίες που τίποτα δε θα πρόσθεταν στη βαθύτερη κατανόηση του έργου του. Ίσως είναι προτιμότερο να σημειώσουμε ότι υπήρξε ένας διεισδυτικός αρχαιολόγος, ένας ικανός ζωγράφος, ένας ιδιοφυής ιστορικός, ένας εκρηκτικός ηθοποιός και να επιμείνουμε σε μερικές εικόνες όπως εκείνη όπου το λινό λευκό κουστούμι του συνδυαζόμενο αρμονικά με ένα ζευγάρι λευκές μεταξωτές κάλτσες, ολοκληρώνονταν στα καφέ σανδάλια του, ενώ στα ατίθασα κύματα της κόμης του επέπλεε ένα επίσης λευκό ψαθάκι.
Φίλε αναγνώστη, που με αγάπη σκύβεις πάνω στην ποίηση του Πάνου Θεοδωρίδη, μην παρασυρθείς διαβάζοντας στίχους του πικρούς για τον Σεφέρη, τον Ελύτη και τον Ρίτσο ή άλλους μεγάλους ποιητές και του καταλογίσεις ζήλεια, φθόνο ή άλλο ταπεινό. «Ό,τι περισσότερο ποθούσε στη ζωή του ήταν να τους μοιάσει».

ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΟΠΟΥΛΟΣ

_{Στην αγκαλιά της Ντεζιρέ (δακτυλογραφημένο κείμενο που τυπώθηκε στο οπισθόφυλλο του βιβλίου (Αθήνα, Ύψιλον/βιβλία, 1980)}