Ολοένα πιο χωμάτινη — η Μεσόγειος
ρίχνει με υπομονή στα βράχια τα μαλλιά της

ουρανός στον κάθετο ύπνο των φυσητήρων
αποκοιμίζει αναπνοές στην άλγεβρα των ρευμάτων

τα κύματα επουλώνουν τις νάρκες
που αφήνουν πίσω τους τα δρομολόγια των πλοίων

τα ακρωτήρια, όπως πάντα, φλέγονται
κι από ψηλά μοιάζουν με νεκροταφεία

κατάσπαρτα ακίνητα αντίγραφα του Τάλω
φουρφουρίζουν με χέρια ικευτικά στην ενδοχώρα.

Εδώ ταξιδεύω όπως περιμετρικά ενός τείχους
με το κοντέρ να φωτίζει σαρανταέξι χιλιάδες χιλιόμετρα
σαρανταέξι χιλιάδες ακριβώς γύρω από τον άξονά μου,
πάνω σε σαρανταέξι χιλιάδες χρόνια ασφαλτόσκονη
από παραστάσεις, πλεγμένα ιερά οστά κι αρχαίους δρόμους.

Σκέφτομαι πως δεν έμαθα ποτέ τα ονόματα
των βουνών που τρέχουν πλάι μου,
ούτε των άστρων που αναβοσβήνουν
όπως έρχονται και φεύγουν
τα παράσιτα του ραδιοφώνου.

Αυτά είναι το επόμενο είδος
που πρέπει να σκοτώσουμε, να πάψουν

κάθε φορά που ακούγεται τραγούδι αγαπημένο
να λένε σαν κάποιος να παραμιλά

για το κίτρινο φτέρωμα
που έχει ένα στα έξι νεκρά πουλιά

για τα σπάνια φυτά που αιμορραγούν νικέλιο
ή για ένα φοβερό ναυάγιο που ξεχάστηκε

και για τη μάνα του Γιώργου, τη Ραχήλ
που εδώ και εβδομήντα εφτά χρόνια περιμένει
στον πάτο του Αιγαίου –

μπροστά στο ηλιοβασίλεμα
ένα πτερύγιο αναδύεται αργά
και δείχνει το σημείο.