Έχει να κάνει με την αντιπαράθεση. Καθεμιά/καθένας πιστεύει πως είναι το ίδιο της/του το δράμα. Παρόλο που δεν έχουν πάντα γιγάντια ηλιοτρόπια (τα πιο επιθετικά λουλούδια) να αντιμετωπίσουν, υπάρχουν πάντα σκάλες, διάδρομοι, μέχρι και πολύ ιδιωτικά θέατρα όπου παίζονται οι ασφυξίες και οι οριστικότητες, το αιμάτινα κόκκινο χαλί ή τα βάναυσα κίτρινα, ο θύτης, το περιχαρές θύμα.
_{DΟΡΟΤΗΕΑ TΑΝΝΙΝG}
για τον πίνακά της Eine kleine Nachtmusik

Και μετά με κλείδωσες. Μόλις τα ηλιοτρόπια είχαν αρχίσει να ανθίζουν. Έστρωσες το κόκκινο χαλί για τον εαυτό σου κι ύστερα κλείδωσες την εξώπορτα πίσω από τις γεωμετρικά τέλειες πατημασιές σου. Ζω στο έρημο χαλί.

Τα ηλιοτρόπια αλλάζουν δόντια. Μ’ αγαπά – δε μ’ αγαπά. Μια μικρή δαγκωματιά στα ακροδάχτυλα με κάθε μαδημένο πέταλο. Μ’ αγαπά – δεν απαντά. Ούτε μια σταγόνα αίμα, μόνο η ελάχιστη ποσότητα πόνου συνοδευόμενη από άβολα επουσιώδη σιωπή που στοιβάζεται στο δέρμα μου σε παχιά στρώματα ανίας. Φαφούτα δυσφορία που στάζει από τα σκισίματα στην ταπετσαρία. Ζω στο μακρύ διάδρομο πέρα απ’ την απόκρημνη σκάλα.

Έχεις τρομερή αλλεργία στο μασούλημα ηλιόσπορων, είπες. Δεν μπορείς να αντέξεις ούτε στη σκέψη πως τα σάλια κάποιου τυλίγουν το σκληρό τους κέλυφος ή στον πάταγο που κάνουν καθώς θρυμματίζονται ανάμεσα στα χείλη, όσο ρόδινα κι αν είναι. Τέρμα τα φιλιά, είπες, όσο αυτά τα χρυσοκέφαλα κτήνη μας κυκλώνουν. Γι’ αυτό αυτή είναι η εποχή της εγκατάλειψης, μόλις τα ηλιοτρόπια έχουν αρχίσει να ανθίζουν κι η φούστα μου δεν έχει τριφτεί ακόμη αρκετά στο σκληρό κόκκινο χαλί. Έχω αναλάβει μια σειρά ιερών καθηκόντων. Να μαδήσω όλα τα ηλιοτρόπια, να μασουλήσω όλους τους ηλιόσπορους, να πετάξω όλα τα τσόφλια στην άδεια κρεβατοκάμαρα, να κλειδώσω την πόρτα, να κρύψω το κλειδί, να ξεχάσω πού το έκρυψα. Ζω με πολύ αυστηρό πρόγραμμα.

Δεν μπορώ να πω, όντως φαίνονται εν δυνάμει μοχθηρά, αυτά τα ηλιοτρόπια. Στ’ αλήθεια είναι πολύ εκτυφλωτικά. Η εκτυφλωτικότητα είναι αμήχανη. Η αμηχανία είναι μοχθηρή. Ζω στο αποπνικτικό σκοτάδι κάτω από τα βλέφαρά σου.

Ύστερα έρχεται η νύχτα της για-πάντα-μικρής μουσικής. Η για-πάντα-μικρή μουσική τρυπώνει στο μυαλό μου σαν γαλάζιος θαλασσινός αφρός. Είναι τόσο μικρή όσο αντέχω. Είναι απολαυστικά καθησυχαστική. Με κάνει τόσο μικρή όσο αντέχεις. Είναι απολαυστικά διαβρωτική. Και γέρνω στην πόρτα, και αποκοιμιέμαι όρθια. Στο όνειρό μου, σέρνω τα πόδια μου σε βελούδινα χαλιά, σκίζω τη φούστα μου στον αγκαθωτό σου ίσκιο, αφήνω το σκοτεινό ρόδινο μέλλον να με τραβήξει απ’ τα μαλλιά, μπήγω τα νύχια μου στο ηλιοτρόπιο και βρίσκω τη χρυσαφένια τριφτή καρδιά του, τη χρυσαφένια τριφτή καρδιά σου, και μαζεύω τα χρυσαφένια της ψίχουλα ένα ένα, και τα μασουλάω αφηρημένα, καθώς περνώ τη μισάνοιχτη πόρτα στο τέλος του διαδρόμου. Στ’ όνειρό μου ζω ανάμεσα στις δοξαριές ενός τσαλακωμένου βιολιού.

Πίσω απ’ τη μισάνοιχτη πόρτα υπάρχει ένα ιδιωτικό σινεμά για την ιδιωτική μου διασκέδαση, που παίζει ιδιωτικές στιγμές από την ιδιωτική μας ζωή. Απόψε είναι βραδιά γκρο πλαν. Η ταινία είναι απλώς μια σειρά γκρο πλαν διάφορων μερών του σώματός μας. Το μόνο που μπορώ να διακρίνω είναι ρυτίδες, μελανιές, πληγές, τρύπες, βλεφαρίδες, σταγονίτσες ιδρώτα, δακτυλικά αποτυπώματα. Μέχρι το διάλειμμα ανακατεύομαι. Πολύ κοντινό. Πολύ δραματικό. Στο ιδιωτικό μου σινεμά ζω με τον τρόμο των μικροσκοπικών ελαττωμάτων.

Το μόνο που πρέπει να κάνω είναι να ξεφορτωθώ τους ηλιόσπορους. Σίγουρα δεν είναι too much για κάποια που νοιάζεται κι ανησυχεί και λαχταράει για σένα τόσο ιδιωτικά. Μετά θα με ξεκλειδώσεις. Θα φυτέψουμε σκοτεινά ρόδα στον κήπο, για το σκοτεινό ρόδινο μέλλον μας. Θα ξηλώσουμε το κόκκινο χαλί μαζί με τις γεωμετρικά τέλειες πατημασιές σου. Θα δούμε μια ταινία για μικροσκοπικά σώματα σ’ ένα αχανές σύμπαν. Θα τρίψουμε τη φούστα μου στον καβάλο σου. Θα σβήσουμε τα φώτα. Θα μαδήσουμε ο ένας τον άλλο μέχρι το μόνο που απομένει θα ’ναι νυχτερινή μουσική, για πάντα μικρή.