H στήλη αυτή προτείνει κάθε μήνα σε τρεις-τέσσερεις συγγραφείς μια φράση που θα αποτελεί τον τίτλο ή θα εμπεριέχεται σε ένα αδημοσίευτο πεζό κείμενό τους (έως 250 λέξεις). Ενίοτε δίνεται και μη ρηματική ιδέα συγγραφής, μια μουσική ή μια φωτογραφία. Στόχος της στήλης είναι αφενός να δημιουργηθεί μια δεξαμενή συλλογής πρωτογενούς υλικού και αφετέρου μια εν προόδω χαρτογράφηση της ελληνικής περίπτωσης στο τοπίο της σύγχρονης ελληνικής μικρομυθοπλασίας.

——— ≈ ———

Στους τέσσερεις συγγραφείς αυτού του τεύχους έχει δοθεί η φράση:
«η σπηλιά πλημύρισε νερό».

Όταν άκουσα να λες η σπηλιά πλημμύρισε νερό, σκέφτηκα πως δεν ήσουν εσύ που είχες μιλήσει, γιατί πώς θα μπορούσες να ξέρεις για όλο αυτό το νερό κάτω από τη σπηλιά μέσα στις υπόγειες δεξαμενές, στους υδροφόρους ορίζοντες που μόνο ορίζοντες δεν είναι, σκέψου το λίγο, πώς θα μπορούσε άραγε κανείς να ξέρει πού αρχίζουν και πού τελειώνουν αυτοί οι ορίζοντες που βρίσκονται μόλις λίγα μέτρα κάτω από τα πόδια μας και για οροφή τους έχουν μια υπόγεια σπηλιά, η οποία ανά πάσα στιγμή μπορεί να πλημμυρίσει· πώς γίνεται άλλωστε ένας ορίζοντας να ορίζεται, αφού, αν με ρωτούσε κανείς, θα έλεγα ότι κατ’ ευφημισμόν ονομάζεται έτσι, ώστε να μην τρομάζει κανείς από το άπειρο, ιδιαίτερα όταν βρίσκεται ακριβώς κάτω από τα πόδια του, όπως τρόμαξε η αγαπημένη σου συγγραφέας όταν ήταν μικρή, και πέταξε μακριά την τσίχλα που είχε στο στόμα της, μόλις η μεγαλύτερη αδελφή της τής είπε ότι αυτό το πράγμα μπορεί να το μασάει αιώνια.  
Τελικά είχα δίκιο, γιατί μου είπες ότι πράγματι δεν είχες μιλήσει, δεν ήξερες τι ήταν αυτό που νόμιζα πως είχες πει, γιατί δεν θα μπορούσες να ξέρεις τίποτα, όταν όλες αυτές οι κοιλότητες βρίσκονται κάτω από τα πόδια σου, ή τουλάχιστον όταν υπάρχει έστω και η ελάχιστη πιθανότητα αυτό να συμβαίνει, το οποίο είναι βέβαια πολύ πιθανό, εφόσον το άπειρο εξαπλώνεται με τόση ευκολία.
Κατά βάθος όλα αυτά σου φαίνονταν απολύτως παράλογα, και, αφού το ζήτημα διευθετήθηκε, συνέχισες να κοιμάσαι με ένα χάος να κρέμεται κάτω από την πλάτη σου.

Αλίκη Στελλάτου

«Εντάξει, έλεος, τις έτοιμες σαλάτες τις βάζουν ακόμα σε ΠΛΑΣΤΙΚΌ! Είμαι Σύνταγμα και καταστρέφω τον πλανήτη τρώγοντας αυτήν την αηδία».

«Σε σκέφτηκα. Περνάω φανάρι τώρα».

«σόρρυ κόπηκε, λέω: για να με πάρει ο ύπνος βλέπω ντοκιμαντέρ. Κοιμάμαι σε μια σύγχυση τοπίων: σ' ένα νησί του Ατλαντικού που βρέχει. Τώρα έχω ξεχάσει τα γερμανικά μου, όμως θυμάμαι πώς νιώθω όταν βρέχει στη Γερμανία: το σώμα μου αδειάζει απ' τα εσωτερικά του όργανα, μαζεύομαι και καμπουριάζω, γίνομαι ζελεδάκι, ein Griechisches Haribo, μασώμενη αρκουδίτσα».

«Στο μυαλό μου βρέχει καθώς με παίρνει ο ύπνος και είμαι στο Πήλιο. Είχα περάσει καιρό μόνη εκεί διαβάζοντας Ντοστογιέφσκι κάποτε».

«πώς τα περνάς στη Φρανκφούρτη; Δεν είναι όλα αδιανόητα ψυχρά; Τι απαίσιο αεροδρόμιο!».

«Τα αεροδρόμια είναι το μέλλον των πόλεων. Οδηγίες πλοήγησης για ναρκωμένους. Τσιμεντένιες ζώνες τεχνητού πρασίνου. Εφαρμογή BreathSlow. Πολυκαταστήματα έντονα φωτισμένα. Ευκαιρία να ζήσουμε σαν υπερμεγέθη playmobils — άδειο βλέμμα, χεράκια που γραπώνουν».

«Μπορείς να φας και να ψωνίσεις. Αυτά αρκούν. Less is more. Οι ανατολικές φιλοσ».

«Κόπηκε. Η επικοινωνία με αγνώστους γίνεται κάτι που κάνουν οι χοντροί, επειδή τρώνε συχνά και δε θέλουν να τρώνε μόνοι τους. Ή, γίνεσαι ομιλητικός, εάν δεν έχεις μπαταρία στις συσκευές σου».

«Όμως, εγώ είμαι σκύλος».

«Θέλω χάιδεμα. Τρίψιμο στην κοιλιά. Βγαλμένα ρούχα να μυρίσω».

vivianste unsent a message.

«Ελπίζω να μην ενταχθείς ποτέ. Να αισθάνεσαι δελφίνι στο ενυδρείο. Εξόριστος σ' εννέα τετραγωνικών σπηλιά μες στις φοιτητικές εστίες. Μια μέρα θα βρέχει ανηλεώς. Θα στείλεις: «η σπηλιά πλημμύρισε νερό». Εγώ θα καταλάβω. Κι ίσως έρθω».

vivianste unsent a message.

Βίβιαν Στεργίου

^{για τον χρωστήρα σου, Πάμπλο}

Άκουσέ με, μικρέ

Μια-δυο σταγόνες δεν σημαίνουν και τίποτα. Μπορεί ιδρώτας, μπορεί δάκρυα. Το σώμα έχει τις δικές του υδρορροές – χρειαζόμαστε μια υγρασία, σε αποδεκτά επίπεδα.
Βέβαια, είναι και το ζήτημα της συχνότητας, αλλά μια-δυο σταγόνες το λεπτό, έχουνε μια κανονικότητα – σχεδόν κατευναστική, θα έλεγα. Κοίτα αυτόν τον σταλακτίτη πάνω απ’ το κεφάλι σου, είναι ένα γεωλογικό ρολόι – δεν κινδυνεύεις και πολύ απ’ αυτό – μετράει μοναχά την αιωνιότητα. Κι η αιωνιότητα, μικρέ, είναι ήρεμο ζώο. Δεν πεινά, δεν διψά, υπόκειται στο τίποτα. Είναι ένα μεγάλο, αφασικό μαμούθ. Δεν νιώθει τις βροντές, τους υετούς, τη βίαιη έλξη δυο σταγόνων – άραγε στ’ όνομα τίνος πράγματος; Μιας αμφίβολης διαφάνειας; Της μοναξιάς; Της εκμηδένισης; Στο όνομα τίνος πράγματος σέρνεται αυτό το υδάτινο φίδι, κιόλας στα πόδια μου, που μεγαλώνει, μεγαλώνει, καταβροχθίζει την ωραία μου πυροστιά (όπως οι λύκοι το φεγγάρι) και πάνε οι πλατωνικές μου αντανακλάσεις στα τοιχώματα.
Η σπηλιά πλημμύρισε νερό, μικρέ.
Πάνε οι τρυφερές γαζέλες που ζωγράφιζα,
οι αλαφιασμένοι βίσωνες
με τη σταχτιά εποπτεία,
το θειάφι όπου ενέδρευαν οι τίγρεις μου,
όλα τα παρασέρνει το νερό,
όλα μου τα θεριά ανάκατα

Ποιος κυνηγάει ποιον;
κορφολυγάω ως άρκευθος

Θρηνώ την Τέχνη μου, μικρέ
τα στιλπνά της κεδρόμηλα.

Γιάννης Στίγκας

Μπαίνω στο δωμάτιό της για να την ταΐσω και τη βρίσκω να κοιμάται σε μια άκρη του κρεβατιού, καθιστή και διπλωμένη μέχρι το γόνατο. Τη σκουντάω για να ξυπνήσει. «Γιατί δεν ξαπλώνεις, γιαγιά, να κοιμηθείς πιο καλά;» Με γουρλωμένα τα θολά μάτια της μ' απαντάει: «Νερό, παιδί μ', η σπηλιά πλημμύρισε νερό!». Ψαχουλεύω το σεντόνι και το βρίσκω βρεγμένο. Καθώς της αλλάζω ρούχα, στη μικρή οθόνη της τηλεόρασης παρελαύνουν οι παλαιολιθικές φιγούρες του Λασκώ. Μια βουβαλοκεφαλή, ζωγραφισμένη από την υγρασία στην οροφή του δωματίου, αναγνωρίζει τους προγόνους της και χαμογελάει.

Σοφία Χατζοπούλου