Ένας ερευνητής στον Άρη επικοινωνεί με τη σύντροφό του στη Γη. Αυτός της περιγράφει την αποστολή του στον κόκκινο πλανήτη, αυτή για το πώς συνεχίζεται η ζωή της χωρίς αυτόν.

Αν θα έπρεπε να αποδώσουμε έναν και μόνο χαρακτηρισμό στο συγκεκριμένο βιβλίο, θα μπορούσαμε να επιλέξουμε τη λέξη γοητευτικό. Γοητευτικό για την ενδιαφέρουσα ιδέα, για την όμορφη χρήση της γλώσσας, για την πρωτοτυπία του θέματος, για τον λυρισμό των συναισθημάτων.

Ελένη Κοφτερού (ποιήτρια) και Μιχάλης Μακρόπουλος (πεζογράφος) σε μια ιδιαίτερη επιστολική νουβέλα, που ξεδιπλώνουν τόσο το λογοτεχνικό τους ταλέντο όσο και μια ασυνήθιστη υπόθεση.

Όλο το βιβλίο αποτελείται από τα «γράμματα» που ανταλλάζουν οι δύο σύντροφοι μεταξύ τους. Δεν υπάρχει τρίτο πρόσωπο ούτε κάποιος άλλος τρόπος αφήγησης. Τα γράμματα αυτά όμως είναι αρκετά για να δώσουν όλη την έκταση της ιστορίας και όλο το βάθος των συναισθημάτων των δύο ηρώων. Η μεταξύ τους σχέση είναι τόσο όμορφα αποτυπωμένη, τόσο λεπτά καταγεγραμμένη, που την αισθάνεσαι ως αναγνώστης μαζί με τα πρόσωπα του βιβλίου.

Ένα βιβλίο που περιλαμβάνει μια αποστολή σε έναν πλανήτη θα μπορούσε κάλλιστα να στραφεί προς την επιστημονική φαντασία, όμως το ενδιαφέρον με τον «Άρη» είναι ότι περιορίζεται στο συναισθηματικό σκέλος. Πώς διαμορφώνεται η σχέση των δύο ηρώων; Πώς επηρεάζεται ο πρωταγωνιστής μας, αλλά και οι συνάδελφοι του, από την παραμονή στον έρημο πλανήτη; Η αγάπη μπορεί να είναι η λύση; Έχει νόημα να κουβαλούμε τις μνήμες μας;

Ο «Άρης» είναι το εξαιρετικό αποτέλεσμα της συνεργασίας δύο διαφορετικών λογοτεχνικών φωνών. Συνδυάζει πετυχημένα το φανταστικό στοιχείο με το απόλυτα ρεαλιστικό, την ψυχρότητα μιας επιστημονικής αποστολής με τον λυρισμό μιας βαθιάς αγάπης, την έννοια της μοναξιάς με την έννοια της επικοινωνίας. Θα θέλαμε να διαβάζουμε πιο συχνά βιβλία σαν κι αυτό.