—  ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ ΚΑΙ Η ΑΠΩΛΕΙΑ ΤΟΥΣ*  —

Μόνη στο πλοίο για τη Σύρο. Ήρθε η ώρα να διαβάσω το βιβλίο που μου χάρισε ο Κ. , που για μήνες ανέβαλλα γιατί δεν είχε έρθει η σειρά του.
«Ποια είναι αυτή η Μιμίκα Κρανάκη; Δεν την ξέρω.»
Τρεις μήνες μετά, στο κατάστρωμα του Blue Star Patmos μουδιασμένη από τον αέρα του Σεπτέμβρη, όσο προλαβαίνω πριν νυχτώσει, διαβάζω:

… το κάθε τι στον κόσμο γίνεται παρά λίγο, κατά προσέγγιση, με αποζιατούρες. [...] Κάτι χειρότερο. Γίνεται à contre- temps.

Σκέφτομαι εσένα. Να είναι à contre-temps που σε γνώρισα πριν φύγεις; Η ευτυχία μου, σκέπτομαι, θα ‘ναι ζήτημα… timing.
Αρχίζει να κουνάει, ανακατεύομαι, σηκώνω το βλέμμα απ’ το βιβλίο, δίπλα μου δύο Άγγλοι (πιστεύω) ακούνε μουσική, γελάνε και πίνουν μπύρες. Μα πώς μπορούνε και γελάνε; Τους παρατηρώ για λίγο. Ο ένας μοιάζει μ’ εκείνον τον ηθοποιό απ’ το Black Books. Θυμάμαι:

πρώτη φορά στο σπίτι σου, η Σιωπή μου πάνω στο τραπέζι
σκούρη κόκκινη, σχεδόν μπορντό
«καλέ τι ωραία, ταιριάζει με τα σουβέρ σου το βιβλίο μου»

βάζεις να δούμε το Black Books, πρώτο επεισόδιο πρώτη ατάκα

— These books… they ‘re real leather?
— They ‘re real Dickens.
— I have to know if they ‘re real leather, because they have to go with a sofa.

Πάνω που πάω να χαλαρώσω, ο ένας ρίχνει το τσιγάρο του στη θάλασσα, με κοιτάει, τον κοιτάω, χαζογελάει, αναρωτιέμαι αν έχω κουράγιο να μας ακούσει όλο τα Blue Star, εκείνος φεύγει – μπαίνει μέσα, κι εγώ εκεί να θυμώνω με τον εαυτό μου που δεν το πήρα απόφαση να σηκωθώ ένα λεπτό νωρίτερα.

Μία βδομάδα μετά, στον γυρισμό, διαβάζω Μαρία Ιορδανίδου.

— Σαν τα τρελά πουλιά τον κάνανε τον κόσμο οι καταραμένοι. Σαν τα τρελά πουλιά.

Σκέφτομαι πάλι εσένα. Σαν τα τρελά πουλιά. Στην άλλη άκρη του κόσμου. Μα καλά, όλα τα βιβλία για σένα γράφουν;
Όλοι στον μεταμοντέρνο κόσμο νομάδες είμαστε.

_{* Το όνομα της στήλης είναι εμπνευσμένο από τη φράση του David Grossman «τα βιβλία είναι το μοναδικό μέρος στον κόσμο, όπου μπορούν να συνυπάρχουν τα πράγματα και η απώλειά τους».}