Γδαρμένος τοίχος
κι η πληγή
κόκκινη 
βουκαμβίλια

Θερινό σινεμά 
με την εύνοια των αγγέλων
στην οθόνη 
ένα φιλμ 
ασπρόμαυρης ανθρωπιάς

Η ζέστη έχει 
άρωμα επιταφίου 
κι ας είναι 
αρχή καλοκαιριού

Ενώ εμείς
πρόσφυγες από τη ζωή μας
υπάρχουμε 
πιο βαθιά
κι ας προχωρούμε
αθώοι 
μες στην απόγνωση 

Γδαρμένος τοίχος
κι η πληγή
κόκκινη 
βουκαμβίλια

Μ’ ακροκέραμα κι αδιέξοδα
ανθίζει η παρακμή
παράφορα θλιμμένα 
τα νιάτα 
φανατίζονται μπροστά
σ’ ένα ποτήρι με κρασί σκοτεινό

Τα μακρόστενα 
θολά τζάμια
σε διαδρόμους 
τριτοκοσμικούς
(παλιού σχολειού 
ή νοσοκομείου)
απογειώνουν 
μια εξαϋλωση 
πιο άυλη 
κι απ’ του Γκρέκο

Γδαρμένος τοίχος
κι η πληγή
κόκκινη 
βουκαμβίλια

Στις πλατείες τα πλήθη 
πυκνά 
είναι αγριολούλουδα

Στα γύρω κτίρια, 
στις αναθυμιάσεις
λεμονανθών 
κι αιθαλομίχλης
πάλι ένας έρωτας 
χάνει τον εαυτό του
στο ηλιόλουστο 
χάος

Γδαρμένος τοίχος
κι η πληγή
κόκκινη 
βουκαμβίλια

Στην Αθήνα
τη Νάπολη, το Αλγέρι, τη Μασσαλία 
παντού στη Μεσόγειο 

Στο Νότο 
των γαρύφαλλων
και των κραυγών
ακυβέρνητης 
κοσμοπλημμύρας
που δίνει το παρόν 
στο λιοπύρι 
βουητό παράσιτων 
μεσημεριάτικου ραδιοφώνου   

Γδαρμένος τοίχος
κι η πληγή
κόκκινη 
βουκαμβίλια

Μια πόλη ασκήμιας 
γίνεται ομορφιά
στα μάτια ενός παιδιού 
όταν περιεργάζονται
μέσα  από τα μισόκλειστα ρολά υπογείου    
τη μανόλια 
να στεφανώνει με νούφαρα
παρκαρισμένο σκουπιδιάρικο

Eκεί 
όπου το φως
μπορεί 
να ξεθωριάσει 
ακόμα 
και τη θάλασσα 

Γδαρμένος τοίχος
κι η πληγή
κόκκινη βουκαμβίλια