Περπατούσα στο Μοναστηράκι όταν ξαφνικά με πλησίασε ένας άντρας γύρω στα σαράντα με στρατιωτική περιβολή. Φορούσε μαύρα γυαλιά και στο σακάκι του είχε καρφιτσωμένα καμιά εικοσαριά πολύχρωμα παράσημα και μια κοκάρδα που έγραφε: «Ο τελευταίος Χριστιανός πέθανε στον σταυρό επάνω». «Εσύ με ποιους είσαι;» με ρώτησε. «Τι εννοείς;» του είπα. «Είσαι με εμάς ή τους άλλους;» είπε. «Ποιοι είσαστε εσείς;» είπα. «Οι εχθροί των άλλων», είπε. «Δεν ήξερα ότι γίνεται πόλεμος», είπα. «Αποφεύγεις την απάντηση», είπε. «Μα εγώ είμαι υπέρ της ειρήνης», είπα. «‘Τυπική θέση του ηττοπαθούς’», είπε. «Κλάουζεβιτς». «Ποιος;» είπα. «‘Περί πολέμου’», είπε. «Μα δεν αντέχω το αίμα», είπα. «‘Η ζωή είναι μια διαρκής μάχη’», είπε. «Δεν καταλαβαίνω», είπα. «’Στο τέλος θα επικρατήσει ο Übermensch’», είπε. «Ο Übermensch;», είπα. «Νίτσε!» είπε. «Τάδε έφη Ζαρατούστρα». «Τι υποστηρίζετε εσείς;» «Να γίνουν όλα τα γηροκομεία γυμναστήρια», είπε. «Και οι άλλοι;» είπα. «Να γίνουν όλα τα γηροκομεία καζίνα», είπε. «Δεν βλέπω και μεγάλη διαφορά», είπα. «Τι θ’ απογίνουν οι γέροι;» «Οι γέροι είναι παράπλευρη απώλεια», είπε. «Άλλο είναι το φλέγον ζήτημα». «Τα καζίνα;» είπα. «‘Αυτοί που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν τον κίνδυνο με ανδρεία γίνονται δούλοι αυτών που επιτίθενται’», είπε. «Δηλαδή;» είπα. «Αριστοτέλης», είπε. «Ηθικά Νικομάχεια». «Κινδυνεύω;» είπα. «Γυμνάζεσαι;» είπε. «Όχι», είπα. «Ούτε δέκα κάμψεις τη μέρα», είπε. «Δυστυχώς», είπα. «Τότε δεν μπορώ να σε σώσω», είπε. «Τι πρέπει να κάνω;» είπα. «Τίποτα», είπε. «Είσαι ένας νεκρός που έχει βγει περίπατο». «Ποιος το λέει αυτό;». «Εγώ», είπε.