Τα προκαταρκτικά

Βγες από το σπίτι σου, στάσου στην είσοδο της πολυκατοικίας σου, και γράπωσε με τα μάτια σου τον πρώτο περαστικό που θα σου φανεί άξιος γραπώματος. Πάρε τον στο κατόπι ψιθυρίζοντας αργά και επιβλητικά τα παρακάτω λόγια του Μποντλέρ σχετικά με τον flâneur, δηλαδή τον άσκοπα περιπλανώμενο παρατηρητή μιας πόλης: « Για τον flâneur, ο κόσμος του είναι το πλήθος, όπως για το πουλί είναι ο αέρας και για το ψάρι το νερό. Το πάθος και το πιστεύω του είναι να νυμφευτεί το πλήθος. Διότι ο τέλειος flâneur, ο παθιασμένος περιπλανώμενος παρατηρητής, βρίσκει τεράστια απόλαυση στο να κατοικεί στην πολλαπλότητα, σε κάθε τι ταραγμένο, κινούμενο και άπειρο. Δεν είναι στο σπίτι του, αλλά νιώθει παντού σαν στο σπίτι του. Βλέπει τους πάντες, είναι στο κέντρο των πάντων, αλλά, παρ’ όλα αυτά, παραμένει κρυμμένος από όλους. Ο παρατηρητής είναι ένας πρίγκιπας που, μεταμφιεσμένος, παίρνει απόλαυση από παντού. Εισέρχεται στο πλήθος σαν να εισέρχεται σε μια απέραντη δεξαμενή ηλεκτρισμού».

Μην φοράς επάνω σου συσκευές που σε απομονώνουν από τους φυσικούς ήχους της πόλης, όπως ακουστικά κινητού τηλεφώνου ή μουσικών μικροσυσκευών. Ο άνθρωπος που ακολουθείς, εκτός από εικόνες εκπέμπει και ήχους.

Μη χρησιμοποιείς συσκευές που αποτυπώνουν μηχανικά αυτό που βλέπεις και ακούς από μόνος σου. Η βιντεοκάμερα του κινητού τηλεφώνου σου είναι ένα τίποτα μπροστά στην ακριβέστατη συσκευή η οποία είσαι εσύ.

Όταν κουραστείς κι αρχίσεις να νιώθεις αφηρημένος, σταμάτησε να τον παρακολουθείς κι άσε τώρα τον άνθρωπο να φύγει. Κι εσύ, τράβα ξανά στο σπίτι σου, να στοχαστείς.

Και τώρα, δράση 90′′

Στοχάσου τι ρούχα φορούσε ο άγνωστος άνθρωπος, τον οποίο μόλις αμόλησες να επιστρέψει πίσω στο ανώνυμο πλήθος που τον έφερε μέχρι μπροστά στην πόρτα σου. Τι χρώμα είχε η μπλούζα του; φορούσε ρολόι; πόσων ετών θα χρονολογούσες πως είναι το βλέμμα του; το δέρνει το παιδί του; ποια κτίρια προσπεράσατε; μπήκες μέσα τους ποτέ σου; μπαίνεις σε άγνωστα κτήρια; έχεις περπατήσει ποτέ την οριογραμμή της πόλης σου; έχεις δει το τελευταίο της κτίσμα πριν τα χωράφια; αν συναντούσες αυτόν τον άγνωστο περαστικό εκεί, θα του μιλούσες;

Ηθικό δίδαγμα στο οποίο οδηγείσαι: πρέπει να γίνω άλλος άνθρωπος. Διότι η ζωή περνάει μπρος από τα μάτια μου σα μυγαράκι μέσα από τη φωτεινή δέσμη μιας μηχανής προβολής στην αίθουσα του σινεμά: δεν βλέπω από αυτήν παρά μόνο το θολό, μικροσκοπικό της είδωλο, σα σκουπιδάκι πάνω στην οθόνη της ζωής μου. Κι ας μην έχω διαβάσει τον Πλάτωνα και τις σπηλιές του. Ας γίνω, έστω για μια μέρα, ένας flâneur, ένας περιπλανώμενος πρίγκιπας που παρατηρεί.

Τέλος χρόνου.

Αμέσως μετά

«Στ’ αλήθεια, πρέπει να είσαι έμπειρος για να ζήσεις εδωπέρα / Ένα κόλπο είναι να μην πηγαίνεις κάπου συγκεκριμένα / απλώς να σουλατσάρεις εδώ κι εκεί. / Σουλατσάροντας, η ψυχή μου ψάχνει τη δική της τροφή / Αναγνωρίζει ακαριαία το ταίρι της, οι ματιές μας ανταμώνουν / οι υπάρξεις μας ανταλλάσσουν ζωική ενέργεια / όλο το σύμπαν ηλεκτρίζεται / και προσπερνούμε χωρίς να σταματούμε» μέλπει ο νεοϋρκέζος ποιητής Έντουαρντ Φιλντ, αναφερόμενος στην πόλη του. Μπορεί να συμβεί και σ’ εσένα αυτό. Και στη δική σου πόλη.