Track#70 / Η μεταμοντέρνα Βεατρίκη μετέφρασε αυτό το νεανικό κείμενο του Jack Kerouac από το μεταθανάτιο βιβλίο Atop an Underwood (Viking, 1999) που ξετρύπωσε ένα ανοιξιάτικο απόγευμα μεσ᾽ από την αχανή βιβλιοθήκη του προσωρινά κοινού τους ενδιαιτήματος στην Κυψέλη, και το μετέφρασε καπνίζοντας στριφτά τσιγάρα και πίνοντας ανελλιπώς μπίρες· εν συνεχεία δώρισε το χειρόγραφο της μετάφρασης στον Συγγραφέα μέσα σε ένα ξύλινο κουτί, όπου είχε τοποθετήσει, μαζί με το εν λόγω χειρόγραφο, το επίσης χειρόγραφο αντίγραφο του πρωτότυπου, έναν ροδανθό, ένα πακέτο Καρέλια άσπρη κασετίνα, ένα κουτάκι σπίρτα, και μια σαΐτα καμωμένη από το φυλλαράκι της 26ης Ιανουαρίου του μικροσκοπικού Ημερολογίου Ποιημάτων του 2024, κι ένα γυάλινο, επίσης μικροσκοπικό, σταχτοδοχείο με τη Marilyn Monroe: Remember above all things, Kid, that to write is not difficult, not painful, that it comes out of you with ease, that you can whip up a little tale in no time, that when you are sincere about it, that when you want to impress a truth, it is not difficult, not painful, but easy, graceful, full of smooth power, as if you were a writing machine with a store of literature that is boundless, enormous, endless, and rich. For it is true; this is so. Do not forget it in your gloomier moments. Make your stuff warm, drive it home...don't mind critics, don't mind the stuffy academic theses of scholars, they don't know what they're taking about, they're way off the track, they're cold; you're warm, you're red hot, you can write all day, you know what you know...you remember that, Kid, and when you feel as if you cannot write, as if it is no use, as if life is no good, read this over and realize that you can do a lot of good in this world by turning out truths like these, by spreading warmth, by trying to preach living for life's sake, not the intellectual way, but the warm way, the way of love, the way which says: Brothers, I greet you with open arms, I accept your frailties, I offer you my frailties, let us gather and run the gamut of rich human existence. Remember, Kid, the ease, the grace, the glory, the greatness of your art; remember it, never forget. Remember passion. Do not forget, do not forsake, do not forget. It is there, the order and the purpose; there is chaos, but not in you, not way down deep in your heart, no chaos, only ease, grace, beauty, love, greatness... Do not forget it, Kid, do not forget it; please, please Kid, do not forget yourself; save that, save that, preserve yourself; turn out those mean little old tales by the dozens, it is easy, it is grace...drive it home, sell truth, for it needs to be sold. Remember, Kid, what I say to you tonight; never forget it, read this over in your gloomier moments and never, never forget...never, never, never forget...please, please, Kid please… / Πάνω απ’ όλα να θυμάσαι, Μικρή, πως το γράψιμο δεν είναι δύσκολο, ούτε κι επώδυνο, πως βγαίνει πηγαία, πως μπορείς να σκαρώσεις μια μικρή ιστορία στο άψε σβήσε, πως όταν είσαι ειλικρινής, όταν θέλεις να φωτίσεις μια αλήθεια, δεν είναι δύσκολο, ούτε κι επώδυνο, αντίθετα είναι εύκολο, ευλογημένο, γεμάτο ήρεμη δύναμη, σαν να ήσουν γραφομηχανή με μια λογοτεχνική αποθήκη που είναι ανεξάντλητη, πελώρια, διαρκής, και πλούσια. Κι αυτό είναι αλήθεια ̇ τόσο αλήθεια. Στις πιο σκοτεινές σου στιγμές να μην το ξεχνάς. Κάνε τα γραπτά σου ζεστά, κάνε τα προσιτά μ’ απλότητα, μη δίνεις σημασία στους κριτικούς, μη δίνεις σημασία στις μεγαλομανείς διατριβές των λογίων, δεν έχουν ιδέα για τι μιλούν, είναι παντελώς εκτός εποχής, είναι ψυχροί ̇ εσύ είσαι ζεστή, είσαι ζεματιστή, εσύ μπορείς να γράφεις όλη μέρα, ξέρεις καλά όσα ξέρεις, σαν τον Χάλπερ ̇ θυμήσου το, Μικρή, και όποτε νιώθεις ανίκανη να γράψεις, σαν να μην έχει πια νόημα, σαν η ζωή να μην είναι πια όμορφη, ξαναδιάβασε αυτό και κατάλαβε πως μπορείς να κάνεις υπαρκτό καλό στον κόσμο γράφοντας αλήθειες σαν κι αυτές, μοιράζοντας ζεστασιά, προσπαθώντας να κηρύττεις το ζην εις το όνομα της ζωής, όχι με τρόπο κουλτουριάρικο, αλλά με ζεστό τρόπο, τον τρόπο της αγάπης, αυτόν που λέει: Αδέρφια, σας καλωσορίζω με ανοιχτές αγκάλες, αποδέχομαι τα κουσούρια σας, σας προσφέρω τα δικά μου κουσούρια, ας μαζευτούμε κι ας καλύψουμε όλο το φάσμα της πλούσιας ανθρώπινης ύπαρξης. Να θυμάσαι, Μικρή, την ανακούφιση, τη χάρη, τη λαμπρότητα, τη μεγαλοσύνη της τέχνης σου ̇ να θυμάσαι, ποτέ να μην ξεχνάς. Να θυμάσαι το πάθος. Να μην ξεχνάς, να μην εγκαταλείπεις, να μην παραμελείς. Το αίτημα και ο σκοπός είναι μπροστά σου ̇ έξω κυριαρχεί το χάος, αλλά όχι μέσα σου, όχι στα βάθη της καρδιάς σου, καθόλου χάος, μονάχα ηρεμία, χάρη, ομορφιά, αγάπη, μεγαλοσύνη... Μικρή, μπορείς να σκαρώσεις μια τόση δα ιστορία, μια μικρή αλήθεια, μπορείς οπωσδήποτε να νικήσεις με μια μικρή ιστορία στο άψε σβήσε ̇ είναι παιχνιδάκι, είσαι η ροή απαλής συμπαγούς δύναμης, είσαι συγγραφέας, και είσαι ικανή να γράψεις απλά κείμενα, και θα γράψεις ένα σωρό από δαύτα, επειδή είσαι εσύ και να μην το ξεχνάς, Μικρή, να μην το ξεχνάς ̇ σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, Μικρή, μην ξεχνάς τον εαυτό σου ̇ φύλαξε τον, φύλα τον, διατήρησε τον εαυτό σου. Γράφε αυτά τα μικρά απλά παλιακά κείμενα με το τσουβάλι, είναι εύκολο, είναι ευλογία, κάν’ το «αμερικάνικα», κάν’ τo προσιτά, πούλα αλήθεια, γιατί υπάρχει ανάγκη να πουληθεί. Να θυμάσαι, Μικρή, όλα όσα σου λέω απόψε ̇ ποτέ να μην τα ξεχνάς, ξαναδιάβασέ τα στις πιο σκοτεινές σου στιγμές και ποτέ, ποτέ να μην τα ξεχνάς... ποτέ, ποτέ, ποτέ να μην τα ξεχνάς... σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, Μικρή, σε παρακαλώ...

Track#71 / Ο Συγγραφέας του Μυθιστορήματος προσεύχεται μαζί με τον Αγιονικοκαρούζο (Δευτέρα, 20 Μαΐου): Άκου Κύριε τον καλό σου φίλο / που αγαπά τους καρπούς και τους τάφους. / Εσύ είσαι ό,τι με συνδέει μ' έναν καρπό και μ' έναν τάφο. / Και τον καρπό ασχημίζω και τον τάφο. / Αλλ' όμως είμαι θέλημά σου / γέννημα στην απέραντη καρδιά σου… / Δεν έχω ερωτήματα / και ταξιδεύω με κίνηση αργή προς τον Πατέρα. / Μάταιος ο κόσμος αλλά πέρασμα. / Και μάταια τα μάτια της σαρκός μου / γλυκά που αγγίζονται με λουλούδια. / «Δεν έχεις ερωτήματα;» — μου λέει το φθαρτό. /Σελήνη φευγαλέα εσύ τάχα ρωτάς αυτή τη νύχτα; / Ή με ρωτούν τα νέφη που σε ακολουθούν; / Χαίρομαι την ευφορία του αργύρου σου / και τη διαπερνώ με την πίστη. /Αυτή ᾽ναι η αξία εμάς των σκουληκιών / που δεν έχουμε παρά μονάχα ένα δρόμο… / Το χώμα είν η μοίρα μου αντίκρυ των άστρων. / Αγάπη όνειρο θαλασσί τύλιξέ με. / Ποια ευφροσύνη δεν σου παραστέκει; / Αγάπη, πράξη και ουσία του θεού μου / σερνάμενο κι αν είμαι πλέω στη χαρά.

Track#72 / Εκείνη την Τρίτη, 21η Μαΐου, Κωνσταντίνου και Ελένης, ο Συγγραφέας του Μυθιστορήματος θεώρησε ευοίωνο (και συνάμα ψυχαγωγικό) το ότι κατέγραψε στο τετράδιο εργασίας Lechtturm1917, 145 x 210 mm, καντριγιέ, το ενύπνιο της περασμένης νύχτας, στο οποίο οι λίαν εκλεκτοί φίλοι και συνομιλητές του, οι Νώε Παρλαβάντζας (τεθνεώς, 1957-2011), Ιωάννης Πρελορέντζος (έτος γεννήσεως: 1963), Λορέντζος Νεβερδελές (έτος γεννήσεως: 1960), πατήρ Νικόλαος Λουδοβίκος (έτος γεννήσεως: 1959), και ο ίδιος ο Συγγραφέας του Μυθιστορήματος, οινοβαρείς αλλά λάτρεις της νηφαλίου μέθης, αφού απόλαυσαν σταμναγκάθι, χοχλιούς μπουμπουριστούς, και θαυμάσια τσικουδιά, συζητώντας για τον Μάξιμο Ομολογητή και αναλύοντας ένα περί αγάπης εδάφιο (Πᾶσαι μὲν αἱ ἀρεταὶ συνεργοῦσι τῷ νῷ πρὸς τὸν θεῖον ἔρωτα, πλέον δὲ πάντων ἡ καθαρὰ προσευχή· διὰ ταύτης γὰρ πρὸς τὸν Θεὸν πτερούμενος, ἔξω γίνεται πάντων τῶν ὄντων), κίνησαν ευλαβικά για το εκκλησάκι του Αγίου Ελισσαίου, όπου άναψαν κεράκι και έψαλλαν μυσταγωγικά.

Track#73 / Πότε θα μαζέψω τη ζωή μου κομματάκι κομματάκι; Ιδού, λοιπόν, που εδώ μαζεύω τη ζωή μου τώρα κομματάκι κομματάκι, είπε ο Συγγραφέας του Μυθιστορήματος στη μεταμοντέρνα Βεατρίκη, παραπέμποντας ασφαλώς στο σχετικό ποίημα, στον βίο και στην πολιτεία του Γιώργου Β. Μακρή — ήτοι Βόλος, Μόνικα, Κυψέλη, Βουδαπέστη, Εξάρχεια, Βάση, ΑΣΚΤ, Παρίσι, Βερολίνο, Χρηστάκης, Hegel, Άννα, Άλεξ, Δωροθέα, Εύα, Λουδοβίκος, Τσώλης, Χλόη, Αννίκα, Καρέλια, Σαγρή, Parker Jotter, Καλλιόπη, Καρούζος, Debord, Μυρτιά («… οι λεπτομέρειες είναι κρυμμένες στη σκόνη του χρόνου…»)

Track#74 / Προσευχή για το Κορίτσι με τα Μάτια Σουγιάδες και το Ταλέντο Πυρκαγιά: But if I can save you any time / Come on, give it to me / I'll keep it with mine.

Track#75 / Προσευχές για τόπους, στιγμές, και τον αριθμό 3: Τρίστρατο (Κυψελάκι: Οδός Κυψέλης, Οδός Σποράδων, Οδός Ιθάκης). Τρισυπόστατον (συγγραφέας, ποιητής, ερωτευμένος). Τρισεύγενη (η μεταμοντέρνα Βεατρίκη του παρόντος Μυθιστορήματος), κτλ.

Track#76 / Ο Συγγραφέας του Μυθιστορήματος ασπάστηκε ασμένως, εκείνο το πικρό ολέθριο αποδιαρθρωτικό χασματικό χάραμα, τη ρήση του Luc Ferry: «Η αγάπη δίνει νόημα στο νόημα, αν όχι “στην” ύπαρξή μας, τουλάχιστον “εντός” της ύπαρξής μας» [Η Επανάσταση της Αγάπης, μτφρ. Λίνα Σιπητάνου, εκδ. Πλέθρον].

Track#77 / Ποτέ, ούτε στις πιο ευφρόσυνες ούτε στις πιο πιεσμένες και πιεστικές περιστάσεις, δεν λησμόνησε, ο Συγγραφέας του Μυθιστορήματος πως ο Immanuel Kant είχε τη θρασύτητα να ενστερνιστεί τις αρχές της Γαλλικής Επανάστασης και να τις υπερασπίζεται μάλιστα σε επίσημα δείπνα των πλέον ευγενών οίκων, αδιαφορώντας για το ενδεχόμενο να καταγραφεί και αυτός στη μαύρη λίστα.

Track#78 / Η μεταμεσονύκτια προσευχή, ήδη από τις 2 Ιουνίου του έτους 2024, στην οποία προσφεύγει, με τη δέουσα αιδημοσύνη και ταπεινότητα, ο Συγγραφέας του Μυθιστορήματος, συντίθεται, ούσα υβριδική, από την επίκληση «Ω Ύψιστε, σθένος και καμιά δραχμούλα δὸς ἡμῖν σήμερον τώρα που αίφνης στα πέριξ μείναμε τρεις όλες κι όλες άφραγκες Διάνοιες, και τα αυθάδη τσικό μας, να σώζουμε εγγράφως τα πεθαμένα και τα ζωντανά μας»· και από τον άχραντο άχρονο αχανή στίχο της ποιήτριας Καλλιόπης Αλεξιάδου «Η αγνότητα θα σώσει τον κόσμο / κι οι πιο αγνοί θα ρίχνονται στον θάνατο πρώτοι» [Τέχνη προς αποφυγή, εκδ. Ιωλκός, σ. 23] — κι ας μην λησμονήσουμε ότι την εν λόγω μεταμεσονύκτια προσευχή συνοδεύει, απαρεγκλίτως, το άσμα “Wild God’’ των Nick Cave & Bad Seeds (μιας και η ζωή δεν έχει πώμα κι ο θάνατος δεν θά ᾽χει πια εξουσία και τα νούφαρα στη Νάξο είναι νουνεχή νιαουρίσματα και η διασκευή του εαυτού μας περιπλανιέται στην πυρωμένη ρυμοτομία ἅμα τῇ ἕω).

Track#79 / Την Αέναη Προσευχή πρόσφεραν πάνω στην ώρα οι Tuxedomoon στον Συγγραφέα του Μυθιστορήματος εκείνο το μεσονύκτιο της μεταλλαγής ενός πείσμονος πόνου σε γλυκασμό, και θα τους ευγνωμονεί όσο ζει γι᾽ αυτό: You remember You said you had no time to lose But there'll be time For everything When you return When you come back We'll have all of the time in the world When you come back There'll be nothing to lose but the world What a man wants Whatever a man wants What a man wants Can be said In three words What we can't talk about What we can't talk about What we can't talk about We pass over in silence