Είπα: «με κατοίκησες πολύ», αλλά―
αυτό το σπίτι δεν έχει πια κλειδιά ούτε πόρτες·
μόνο κουρτίνες που ανεμίζουν ρομαντικά.

Εσύ θρονιάστηκες στην πολυθρόνα μου,
άναψες τσιγάρο κι άρχισες να χαϊδεύεις την ταπετσαρία.
Το μάτι του δαχτυλιδιού σου με νάρκωνε,
ακολουθώντας ανήμπορο τα δάχτυλα
(ενώ στην πραγματικότητα ήξερα ότι ήθελε
να μείνει στάσιμο και να με κοιτάει).

[Άκου τώρα κάτι σοβαρό:
αυτός ο δρόμος που χαράζεις με το νύχι
οδηγεί σ’ ένα σημείο χωρίς επιστροφή.
Εγώ έχω ήδη φτάσει.]

Προσπάθησα πολύ να κρατηθώ πάνω της. Ήξερα ότι έχει τρόπο να έρθει μαζί σου. Είχα μια ελπίδα ότι δεν θα με δεις. Ότι δεν θα με δει κανείς να σ’ ακολουθώ. Εκείνη το κατάλαβε. Σε ήθελε όλο δικό της. Με έσπρωξε βίαια και τρύπωσε κόλλησε γαντζώθηκε πάνω σου. Σε κρυφά σημεία που ήξερε ότι μ’ αρέσουν. Μέθυσε από τα αρώματά σου μέχρι που την είδες. Έπαιξες λίγο μαζί της και την πέταξες.

Τι κατάλαβε.

Δεν ξέρω πού να τη δώσω να μου τη φτιάξουν.
(Φοβάμαι ότι θα μου την κάνουν χειρότερα.
Καλύτερα να τη δεις εσύ όταν γυρίσεις,
που ξέρεις να την κουρδίζεις.)

Το αγόρι με άκουσε να ανταλλάσσω ερωτόλογα.
(Νόμιζα ότι μπορούσα να κρυφτώ στα Ισπανικά,
όμως ξέχασα ότι κι εγώ στην ηλικία του
ανακάλυπτα πεταλούδες παντού,
σε όλα τα γνωστά και άγνωστα ιδιώματα.)

Τα ματάκια του γυάλισαν.
Πήρε μια γεύση του τι θα πει
να υγροποιείσαι από ausencia.

Ελαττωματική Τετάρτη όποτε λείπεις.

Δεν τιθασεύεται με τη λογική,
δεν απαλύνεται με την ομοιοπαθητική,
δεν τον ανακουφίζει ένα ποτήρι μπλε πορτοκαλάδα,
ούτε μια χούφτα γιασεμιά δίπλα στα μολύβια μου.
Είναι η αρχή ενός αόρατου αντικειμένου
που ταξιδεύει πίσω από εκείνο το βουνό.
Ένα μπαλόνι γεμισμένο με ένα μικρό διαμέρισμα,
πλυντήριο, αμάξι, σπιτική μηλόπιτα.
Φαντάζομαι θα σκάσει πάνω από κάποια πολιτεία
και τα κομμάτια θα τα δανειστούν άλλα ζευγάρια.
Εμείς νικηθήκαμε από: ένα δύο τρία.
Σκάσαμε.

Η ταξιδιωτική οδηγία έλεγε ότι σε συγκεκριμένους προορισμούς καλό είναι τα ανύπαντρα ζευγάρια να φορούν δαχτυλίδι, για να μην προκαλούν τη σεμνοτυφία των φανατικών.

Διάλεξα δυο στο μέγεθός μας από το σακουλάκι με τους κρίκους των πέντε ευρώ. Το βρήκα χαριτωμένο κι ασήμαντο. Εξάλλου, οι όρκοι που είχαμε ανταλλάξει ήταν ήδη πιο ισχυροί κι από το ατσάλι και δεν με φόβισαν.

Τι θλιβερή λεπτομέρεια η στιγμή που προσποιήθηκες ότι χάθηκε η αστεία βέρα σου στην άμμο.

Τα ΣΕΑ αναδεικνύουν τη δυστυχία των ανθρώπων.
Σου θυμίζουν ότι κι αυτή η εκδρομή δεν θα ’χει αίσια έκβαση.
Με το που λύνεις τη ζώνη, απελευθερώνεται
η μυρωδιά απ’ τον καφέ και τις πατάτες,
καθώς τα πλαστικά μπαλάκια ξεχύνονται
απ’ τους κερματοδέκτες, κάπως δυσάρεστα.

Αν θες να σκοτώσεις ένα ΣΕΑ,
πρέπει να σημαδέψεις προσεκτικά.
Να κατέβεις στο υπόγειο όπου πάλλεται η καρδιά
και μ’ ένα χρυσό νήμα
να βρεις κέντρο.

_{[Από την υπό έκδοση συλλογή Όλα μ' αρέσουν, εκδ.Καστανιώτη ]}

ΒΡΕΙΤΕ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ Ιφιγένειας Ντούμη ΣΤΟΝ ΙΑΝΟ.