Αυτή η καρέκλα,
όχι, δεν ήταν ποτέ δική σου.
Τη βρήκες εκεί, στην άκρη του δωματίου,
με το ξύλο της φαγωμένο από χέρια που ξέχασαν να επιστρέψουν.

Πόσοι να κάθισαν εδώ;
Μάτια καρφωμένα στο πάτωμα,
δάχτυλα που έσφιγγαν το κάθισμα,
λόγια που δεν ειπώθηκαν ποτέ.
Ένας θρόνος για εκείνους που δεν είχαν βασίλειο.

Τώρα στέκει άδεια.
Μια σκιά μόνο, στο φως του παραθύρου.
Θυμάσαι; Ήσουν κι εσύ εκεί.
Τότε που η καρέκλα ήταν μόνο καρέκλα,
κι όχι μνημείο της απουσίας σου.

Και το τρίξιμό της;
Όχι, δεν είναι το ξύλο που σπάει.
Είναι η μνήμη που επιμένει,
σαν καρφί που δεν ξεριζώνεται από τον τοίχο.

Αν μπορούσες να μιλήσεις,
θα έλεγες πως δεν αντέχεις άλλο.
Μα εσύ στέκεσαι εκεί, βουβός,
σαν την καρέκλα που δεν τόλμησες να κάψεις.

Γιατί ξέρεις,
μια καρέκλα δεν είναι ποτέ μόνο καρέκλα.
Είναι όσα δεν είπες.
Είναι όσα δεν κάθισες να ζήσεις.