Το χαμόγελο του Ριουίτσι Σακαμότο

Τι παράξενο!

Σχεδόν καθετί πάνω σ’ αυτόν τον άνθρωπο
στεφανωνόταν κι από ‘να χαμόγελο:
στη συνεικονική, αχόρταγα φιλμική μουσική του
στην πολιτική του εναντίωση για τα πυρηνικά
ακόμη και στον ασύστολο καρκίνο του,
σ’ όλα τους, έβλεπες, πως είχε βλαστήσει
ένα απροσδόκητο χαμόγελο,
όχι εκείνης της μαζικής κοπής
που βγάζει στην φόρα
ο χλομός κομφορμισμός ή η αφέλεια,
αλλά της εσοδείας εκείνης
κάθε φορά
που τ’ αναπάντεχο διαπερνά απ’ την αρχή
τα πρόσωπα και τα πράγματα.

Ναι, κουρδίζονται διαρκώς στο αλλιώς
                τα πρόσωπα και τα πράγματα.

Ίσως βαθιά μέσα του το αισθανόταν
κάθε φορά που καθόταν
μπροστά στα άσπρα και μαύρα πλήκτρα
της ηλεκτρόνικα στα 80’s
ή των μεγάλων αιθουσών και των κινηματογραφικών στούντιο,
είτε σ’ εκείνο το επιζόν πιάνο της Φουκοσίμα,
ίσως βαθιά μέσα του το αισθανόταν:

                Πως δεν μας κυβερνά αυτό που ξέρουμε
                αλλά πρωτίστως ό,τι αγνοούμε.

Πριν το γύρισμα

Στην Ελένη Γλύκατζη-Αρβελέρ

«Όπως είπαμε.
Στο πρώτο κιόλας πλάνο:
το φέρετρο του Παλαμά
κι ολόγυρα του
το μαυροντυμένο πλήθος
με το ‘Σε γνωρίζω απ’ την όψη’
― κάτω απ’ τα δόντια.
Έπειτα,
προσέρχεται ο Γερμανός κυβερνήτης
―πώς το είπαμε; Άλτενμπουγκ;―
αφήνει το ναζιστικό στεφάνι,
κάνει μεταβολή κι απομακρύνεται.

Η σβάστικα δε θ’ αργήσει να γίνει
χαρτοπόλεμος.

Για το ποίημα του Σικελιανού
τα ‘χουμε ήδη δει όλα αναλυτικά:
Δυο τρεις φράσεις του αρκούν.
«Στο φέρετρο αυτό ακουμπάει η Ελλάδα!»

Ο φακός εδώ πλησιάζει
τα χείλη του πέρα πλήθους:
Είναι οι στίχοι του Σολωμού
τώρα
που πλέον αρθρωμένοι
τον ηλεκτρίζουν σε έκκεντρα κύματα…
Ως εδώ το ‘χουμε;»

― Το ‘χουμε. Και για το τέλος, αποφάσισες;

«Και για το τέλος
– ιδού κάτι έξω απ’ τις επίσημες αναφορές:
Τα πεινασμένα παιδιά
που μαζεύτηκαν στον αυλόγυρο λεφούσι
γιατί τους σφύριξαν
πως θα μοιράσουν λίγα κόλλυβα!»