Τα χρόνια του Βάρσου

Ενός τηλεφωνήματος, χωρίς να κρυφακούω,
Υπήρξα πριν από εξήντα χρόνια μάρτυς.

Μια θεία μου έλεγε στην θεία της, Θεία,
Να σκέπτεσθε μόνο τις πιο ευτυχισμένες σας στιγμές.

Αργότερα έμαθα για έναν ωραίο πριν από εξήντα
Χρόνια ίλαρχο ιππικού. Όπως περνούσε επάνω

Σ΄ ένα όμοιο μ’ εκείνον άλογο αγέρωχο
Έξω απ’ το σπίτι της στην Κηφισιά,

Τον άντρα της μετά, που είχε πλέον χάσει.
Αυτά θυμήθηκα σήμερα το απόγευμα,

Που έπινα καφέ στης Κηφισιάς τον Βάρσο. Εκεί
Που με πήγαινε η θεία μου πριν από εξήντα χρόνια.

Το κώνειο του χρόνου

Ήταν η μέρα, όπως σήμερα, ηλιόλουστη
Εκείνη η μέρα πριν από 55 χρόνια, εδώ
Στην ίδια αρχαία της Μεγάλης Αδικίας Στοά.

Πεσμένες αλλά αναλλοίωτες, ίδιες και σήμερα
Όπως το 1969, οι αγέρωχες του π.Χ. 399
Κολώνες της. Όπως στην μνήμη μου

Και η Γερμανιδούλα τουρίστρια του ΄69
Που ακόμη, ανάμεσα στις συνομήλικές της
Εγγονές, ξανά σήμερα εδώ, με συντροφεύει,

Ενώ εκείνες πίνουν, μισόγερτες, κρασί ή καφέ
Και με αγνοούν. Μαζί αγνοούν και τι άλλο πίνουν.
Το κώνειο σκέτο, μόνο ο Σωκράτης ήπιε.

* Βασίλειος Στοά, Τόπος της Δίκης του Σωκράτη το 399 π.Χ.

Παράβαση

Να ήταν από ευγνωμοσύνη
Που μια γυναίκα τόσο νέα
Κι όμορφη μού χαμογέλασε;

Μόνο και μόνο επειδή σταμάτησα
Και την άφησα να περάσει;
Ένα χαμόγελο της μιας στιγμής

Τόσο μοιραίας όσο κι ένας έρωτας
Τόσο ξαφνικός όσο κι ένας θάνατος.
Αλλά φρενάρισα.

Κι εκείνη ζει, αλλά τι αλλάζει;
Εκείνη πάλι για μένα θα χαθεί.
Σαν να πάτησα γκάζι.