Η στιγμή που ο Λυτρωτής Χριστός στο Ρίο ντε Τζανέιρο πέφτει. 32 μέτρα άγαλμα, δες το να κατακρημνίζεται σε δευτερόλεπτα. Άκου την εγκελαδική βοή των ραγισμάτων. Κοίτα τις τρύπες σε μέγεθος κρατήρα που από τον όγκο έφτασαν μέχρι τον φλοιό της γης. Γιατί κανείς άλλος δεν αντιδρά; Γιατί κανείς άλλος δεν έχει τραυματιστεί από την πρόσκρουση 1.000 τόνων; Μόνο εγώ. Μένω σταθερά λυγισμένη από το βάρος αυτού που μόλις συνέβη. Και καυλωμένη από το σοκ. Γλείφω τα χείλια μου από την αδρεναλίνη. Και γλείφω σκόνη, πετραδάκια και αίμα. Μια κοσμογονία από την ανάποδη. Και δεν είναι τα ψέματα που προκάλεσαν το γκρέμισμα από τα 710 μέτρα. Δεν είναι η κοροϊδία. Δεν είναι καν τα μεγάλα λόγια αγάπης, οι υποσχέσεις, τα «εμείς» σε ό,τι κι αν έλεγες. Είναι ο τρόπος που έκλεινες το φως πριν κοιμηθούμε κάθε βράδυ. Αυτό είναι. Αυτό. Μια μαλακή κίνηση του καρπού. Σχεδόν αδιόρατη. Ακραία κανονική. Ένα τέντωμα σαν εκείνο αφού έχεις τελειώσει, έχουν περάσει μερικά λεπτά και έχεις λίγο ηρεμήσει. Νωχελικό απέξω, αλλά με τα κύτταρα μέσα ενεργά, να αναγεννιούνται ασταμάτητα. Έκλεινες τον διακόπτη με τον δείκτη και έδειχνες προς την πλευρά μιας ζωής που πάντα έτσι θα είναι. Σαν να μου έλεγαν το δέρμα, η κλείδωση και το νύχι, μην φοβάσαι. Έτσι πάντα θα σβήνουμε το φως. Για να κοιμάσαι ασφαλής στο σκοτάδι που σου αρέσει. Και τώρα κάθομαι με όλο τον ήλιο της Βραζιλίας να με χτυπάει στο πρόσωπο. Ανάμεσα σε βουνά από σκυρόδεμα και σαπωνόλιθο. Δεν έχω πάει ποτέ στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Δεν πιστεύω στον Χριστό. Δεν θα σε αφήσω ποτέ να δεις τον κρατήρα που μου άνοιξες. Φτάνω σε οργασμό σκεφτόμενη μόνο το τέντωμα του καρπού σου και αποκοιμιέμαι με όλα τα φώτα ανοιχτά.