Ρέθυμνο Ι

Ίσως να ευθύνεται το σύμπλεγμα συμφώνων
που οδηγεί στο μνέω και τα μάτια σου
το θήτα το οδοντικό
(θάλλω, θριαμβικός, θρύψαλα, θύελλα και θηρίο)
ακόμα και το ρέον ρο
που πλέει στο αμνιακό υγρό
                (ρέμβη, ροκάνι, ρους, ροδόσταμο και ροκ εντ ρολ & drugs)
που ρίζωσες και βλάστησες
φοίνικας τροπικός
στη μνήμη.
Ή ακόμα και το ύψιλον
το λικνιστό
που μέσα του βολεύομαι
ξαπλώνω
νανουρίζομαι
και αυτοπαρηγορούμαι
εξαίσια αυταπατώμενη
40 χρόνια τώρα

Ρέθυμνο ΙΙ

Εν τω μεταξύ εγώ,
προσέξτε, πλιζ,
Eγώ
                ―μη με ανακατώνετε με θεωρίες για υποκείμενα και άλλα συναφή―
εξακολουθώ να σου γράφω γράμματα
εξακολουθητικά
να ακούω το κύμα της θάλασσας
να σκάει
στα βοτσαλάκια
που μπαίνουν μες στα Nike μου
καθώς τρέχω
στην παραλία του Ρεθύμνου
να σε φτάσω
να μυρίζω τη βραδινή βροχή
που βρέχει ως το κόκαλο
το πάγκρεας και το λιπώδες ήπαρ μου.
Και είναι τόσο κοινότοπα αυτά
(σχήματα λόγου και αυτοαναφορές)
που ντρέπομαι και κρύβομαι ξανά
στον προμαχώνα της Φορτέτζας
εκεί που φιληθήκαμε
το 1985
                ―άνοιξη ήτανε θαρρώ―
μπροστά στους έκπληκτους,
μα απολιόρκητους από το στόμα σου,
τουρίστες.

[ Από την ομώνυμη ανέκδοτη συλλογή ]