Στην Άντεια Φραντζή

Οι στίχοι είναι βαλτοί να σε ταράζουν τα βράδια.

Παραμονεύει, κρύβεται όλο το πρωί η λέξη «παιδί»

κι ορμά τη νύχτα να σε σπαράξει.

Δεν είναι μια φορά να πεις:

ο ουρανός, ο ουρανός είναι από μάρμαρο, από αίμα

κι από τύχη φτιαγμένος…

Πάντα ένα κορίτσι θα πνίγεται μέσα στις στάχτες,

μέσα στη μνήμη σου.

Σκληρή γη, ίδια η στέρηση κι η γνώση του μέλλοντος.

Τα φώτα της ψυχής μου ας αραιώσουν σιγά σιγά.

Το πολύ πολύ να σκάσω απ’ τα γέλια.

[ Από τη συλλογή Ο δράκος του μεσημεριού, Ύψιλον, 1983 ]