Χρόνος

Σήμερα είναι η τελευταία μέρα που θα είμαι νεότερη.

Αύριο θα έχω προχωρήσει χωρίς βήμα.

Ξεκρέμασα απ‘ τη φωτογραφία το τζιν μπουφάν,

εκείνο που κρατά ακόμα την ανοσία των είκοσι.

Το ρίχνω στους ώμους, μα εκείνο πέφτει.

Μοιάζει να διαλύεται σε θραύσματα γυαλιού

ακίνητα στο πάτωμα χωρίς μνήμη, χωρίς την τάση να ενωθούν.

Το ρίχνω πάλι στους ώμους, σαν επιχείρημα κατά της φθοράς.

Δεν πείθω ούτε τον καθρέφτη.

Κι όμως, αν το δω αλλιώς,

κάθε μου βήμα μια ψηφίδα του εαυτού μου που φτιάχνεται ξανά,

όχι απ’ όσα χάθηκαν, αλλά απ’ όσα έχουν μείνει.

Χρόνοι δημόσιοι

Κι αν κάποτε λογοδοτήσω

για το λεπτό που δεν ήμουν εκεί —

όχι, δε θα επικαλεστώ αρρώστια,

ούτε μποτιλιάρισμα στην Κατεχάκη.

Θα πω απλώς

πως εκείνη την ώρα,

ένας παππούς στο παγκάκι μου μιλούσε για τη Μικρασία.

Δεν ήθελα να φύγω.

Κι όταν μετράτε την ευθύνη με ρολόγια,

μην ξεχνάτε —

υπάρχει κι ο χρόνος της καρδιάς,

που μετράει αλλιώς:

με βλέμματα,

σιωπές,

και μια σπάνια στιγμή που δε θέλει να τελειώσει.

Ίσως φταίει που ζούμε σε χρόνους δημόσιους,

με ημερομηνίες, δελτία,

ειδοποιήσεις ληξιπρόθεσμες.

Εγώ ακόμα χρωστάω έναν καφέ

σε εκείνον που μου μίλησε

σαν να με ήξερε

πριν γεννηθώ.