«Το Παρίσι κατοικείται από την αρχή»
^{ΑΡΘΡΟΥΡΟΣ ΡΕΜΠΩ}

Μάρτης 1871, 50 χρόνια μετά την Ελληνική Επανάσταση η Παρισινή Κομμούνα συνεχίζει το αέναο σπειροειδές ταξίδι τής ανθρωπότητας, όπου η Ελευθερία επαναθεσμίζει τη Ζωή διαλύοντας τα Καθεστώτα, τα οποία ακολούθως ξαναχτίζονται πάνω στα συντρίμμια και στο αίμα των εξεγερμένων.... μέχρι τον επόμενο σταθμό... Η πυρπολημένη ψυχή του έφηβου κομμουνάρου Αρθρούρου Ρεμπό, τραγουδάει μέσα στους δρόμους του εξεγερμένου Παρισιού:

...ταραγμένες δυνάμεις σε σέρνουν
στο δρόμο τους
και το έργο σου βράζει και ο θάνατος
γρυλίζει δηλητηριασμένα
χαρωπά σαλπίζουν οι σάλπιγγες
πάνω από την αψίδα σου.
Θα μαζέψω τα δάκρυα των πολυβασανισμένων
το μίσος των δούλων,
την κραυγή κάθε πόνου
ακτίνες αγάπης και σημαίες κόκκινες
και να οι στροφές έτοιμες μπροστά σας
Ω, να που όλα μπήκαν σε τάξη πια
κι όργια θα αρχίσουν κάθε βράδυ
πάνω τους όμως πάλι θα λάμψουν
μακάβριες φλόγες με νέο άγριο πάθος...

Μέσα στην άγρια γιορτή των Κομμουνάρων, θα ενωθεί και θα βαφτιστεί η Τέχνη: ο Κουρμπέ, ο Ντομιέ, ο Μανέ, ο Μιλέ, ο Ρεμπό, ο Βερλέν και τόσοι άλλοι, μεθυσμένοι από Ελευθερία, Διάλογο, Συμμετοχή και Πράξη, θα μεταδώσουν την αιώνια μέθη τους στην Ιστορία....Ο έφηβος ένοπλος Κομμουνάρος δίπλα στο γκρεμισμένο άγαλμα του Ναπολέοντα θα γεμίσει με την λοξή του Ποίηση την Εποχή της Κόλασης, που ανοιγόταν στο μέλλον της Ευρώπης... Θα ξεπεράσει την ανάγκη της Ποίησης αφού η σύντομη ζωή του γίνεται η ίδια ποιητική, γεμάτη περιπέτειες παραμυθένιων ταξιδιών, μπαρκάροντας στο Μεθυσμένο του Καράβι...