Τα διά­βα­σε και τα δύο κα­θι­σμέ­νος στον ίσκιο, ως συ­νή­θως πριν στα­λούν προς δη­μο­σί­ευ­ση, ο σο­φός Ελιέ­ζερ και εί­πε ξι­νά:

― Ο ωρο­σκό­πος δεν εί­ναι οιω­νο­σκό­πος.
― Ού­τε και ρα­βδο­σκό­πος, απά­ντη­σα εκνευ­ρι­σμέ­νος.
― Πά­ντως όχι και­ρο­σκό­πος, εί­πε κοι­τά­ζο­ντας στο κε­νό η γυ­ναί­κα του -- θα δο­θεί αφορ­μή να μι­λή­σου­με και για του λό­γου της.

Πα­σί­γνω­στο, πα­ρά την αι­δή­μο­να απο­σιώ­πη­σή του

Αν υπήρ­χε Νό­μπελ αστρο­λο­γί­ας θα το εί­χε λά­βει προ πολ­λού ο ϡ. Επι­νό­η­σε και κα­θιέ­ρω­σε τα ωρο­σκό­πια για νε­κρούς. Οι οι­κεί­οι τους, αλ­λά και ο κα­θέ­νας, με βά­ση την ημε­ρο­μη­νία του θα­νά­του τους μπο­ρoύν να έχουν μια πρό­γνω­ση για τη μνή­μη τους. Σε ημε­ρή­σια, εβδο­μα­διαία, μη­νιαία ή και ετή­σια βά­ση. Αν θα τους θυ­μη­θούν και αν θα τους ανα­φέ­ρουν κά­ποια κο­ντι­νά ή από­μα­κρά τους άτο­μα, αν θα γί­νουν μνη­μό­συ­να ή εκ­δη­λώ­σεις προς τι­μήν τους —αν εί­ναι βέ­βαια επι­φα­νείς και επώ­νυ­μοι— αν θα γρα­φτούν βι­βλία και αν θα γί­νουν με­λέ­τες για αυ­τούς, αν θα βρε­θούν νέα σπα­ράγ­μα­τα του έρ­γου που δη­μιούρ­γη­σαν εν ζωή. «Πο­λύ πιο χρή­σι­μα και πρα­κτι­κά από τα ωρο­σκό­πια των ζω­ντα­νών» λέ­νε πολ­λοί από μέ­σα τους ή συ­νω­μο­τι­κά. Ξέ­ρουν πού να τα βρουν αυ­τά τα ωρο­σκό­πια. Και τα δια­βά­ζουν με­τά μα­νί­ας.

Αφί­ξεις

Φτά­σαν οι μέ­ρες, μαλ­λω­μέ­νες,
ήτα­νε μέ­ρες κά­θε εί­δους,
μέ­ρες αταί­ρια­στες, λο­γής-λο­γής:
    πα­ρά­ται­ρες, πα­ρά­και­ρες,
                πα­ρά­ω­ρες, πα­ρά­με­ρες.

Φτά­σαν οι νύ­χτες, μο­νια­σμέ­νες,
ήτα­νε νύ­χτες του ίδιου εί­δους,
υπήρ­χε ενό­της αρ­ρα­γής.
                Το μαύ­ρο θέ­λαν όλες τους,
                από εσπέ­ρας μέ­χρι αυ­γής.

Κι οι ξε­νο­δό­χοι πρά­ξα­νε
για μια φο­ρά σο­φά:
στους κά­τω ορό­φους βά­λα­νε
τις μέ­ρες να δια­μεί­νουν,
τις νύ­χτες στους απά­νω
                 — χω­ρι­στά!