Δεν ήταν σπάνιες οι φορές που την έβλεπε να βολτάρει στους εμπορικούς δρόμους της πόλης, μόνη. Πάντα καλοβαλμένη, ντυμένη με προσοχή, τα ρούχα να στέκονται αξιοθαύμαστα ατσαλάκωτα πάνω της. Ακόμα και τα λινά στις μεγάλες ζέστες. Οι γόβες με το σταθερό, μεσαίου ύψους τακούνι, να μην την δυσκολεύουν διόλου, ούτε στα φθαρμένα πεζοδρόμια, ούτε στους χιλιομπαλωμένους δρόμους, ούτε στους αναπάντεχους περιορισμούς των ακατάστατα σταθμευμένων δίκυκλων, των ημιτελών ή υπό εκτέλεση έργων, των πλανόδιων πωλητών, των περιστασιακών περιπτέρων, των τουριστών με ανοιχτούς χάρτες να στέκονται αμήχανα στην μέση, και τα λοιπά και τα λοιπά, σε όλους μας γνωστά.
Αν δεν με έβλεπε εκείνη πρώτη, δεν την χαιρετούσα υποχρεωτικά. Γιατί αν γινόμουν ορατή και δήλωνα την παρουσία μου, θα ακολουθούσε πρόσκληση για καφέ, στην οποία δεν θα γινόταν να αρνηθώ. Ανάλογα, λοιπόν, με την διάθεσή μου. Αν βιαζόμουν να πάω σε μάθημα ή σε κάποια άλλη δουλειά, ή αν είχα απόθεμα ειδικών δυνάμεων κοινωνικοποίησης, μα κυρίως γιατί για κάποιο ανεξήγητο λόγο με ενδιέφερε να την παρακολουθήσω με τα μάτια να ξεμακραίνει, έτσι αργά και αμέριμνα που βάδιζε.
Κοντοστεκόταν να αναλύσει τις βιτρίνες των καταστημάτων με τα ρούχα. Τις μελετούσε διεξοδικά, μα σπάνια περνούσε την πόρτα. Ανήκε στην κατηγορία που δημιουργεί στο αφεντικό ή τον γενικό υπεύθυνο την προσδοκία της καλής πελάτισσας που θα αγοράσει, αν όχι σπάταλα και υπερβολικά, ένα ίσως και δύο κομμάτια, διαθέτοντας ένα καλό ποσό. Μόνο και μόνο για να απογοητευτούν ακόμα και οι πωλήτριες που με το χαμόγελο μετράνε τους χαρακτήρες ώστε να ψυχολογήσουν και να προτείνουν τα «σωστά» με τον «σωστό» τρόπο, βλέποντάς την να ξεκολλάει από το τζάμι και να απομακρύνεται με βλέμμα εσωστρεφές. Στα πολυκαταστήματα έμπαινε με μεγαλύτερη ευκολία και τότε, χανόταν από το ορατό μου πεδίο. Την φανταζόμουν να τριγυρνάει, αφηρημένα να γυρνάει τις κρεμάστρες και να ψαύει τις υφές των υφασμάτων και των αντικειμένων προς πώληση. Προχωρούσα και εγώ να συνεχίσω το πρόγραμμά μου με την εικόνα της, με την σκέψη της. Έκανα προβολή στον χρόνο, για εκείνην και για μένα. Συνήθειά μου παλιά οι προβολές, οι υποθέσεις και τα σενάρια.
Άλλες φορές πάλι, προχωρούσε άνευρα χωρίς να σταματά, χωρίς να κοιτάει ολόγυρα, χωρίς να παρατηρεί. Σαν ένα αυτόματο. Σαν κλεισμένη σε έναν δικό της κόσμο, σε μια διάσταση μέσα στον κόσμο μα χωρίς να ανήκει σε αυτόν. Σε μια διάφανη φούσκα, σχεδόν διάφανη και αυτή, με τον λογισμό της κάπου αλλού να τρέχει. Τότε με έπιανε μια ανησυχία που με έσφιγγε και σταδιακά μετατρεπόταν σε σκοτεινιά, σε φόβο. Τι φάση να’ ναι; Γιατί να βρίσκεται σε τούτη την κατάσταση και τι να σημαίνει; Υπέφερε μήπως;
Και αφού δεν την είχα δει με τα μάτια μου να ψωνίζει ρούχα, φαντάστηκα πως στο τέλος της περιήγησής της, μάλλον θα προτιμούσε να αγοράσει ένα βιβλίο, ένα έντυπο. Ώστε με το νέο απόκτημα να καθίσει στην αγαπημένη πολυθρόνα της ή να ξαπλώσει στο γουβιασμένο στρώμα που δεν άλλαζε με τίποτα και δεν σκόπευε να το αλλάξει και στην βολευτική της θέση να συνεχίσει να περιφέρεται στον κόσμο αόρατη αναγνώστρια. Να διαρκέσει η γύρα, να πορεύεται, να ταξιδεύει με κάθε τρόπο. Μέσα από τις σελίδες να βρίσκει επίκαιρα και κλασικά θέματα συζήτησης με τις φιλενάδες της.
Μετά από χρόνια, πολλά χρόνια που είχα πια πάψει να την συναντώ, την φέρνω στον νου μου με άλλον τρόπο. Ότι τάχα, τα είχε όλα κάνει με την σειρά τους και όπως καθώς πρέπει. Ότι είχε σχολάσει από τους δοσμένους ρόλους και τις υποχρεώσεις απέναντι σε ανθρώπους και σε τύπους και τώρα, τότε δηλαδή, είχε φτάσει η ώρα της αυτοδιάθεσης. Μπορούσε να κάνει κατά πως ποθούσε μιας και δεν αναμενόταν κάποιο συγκεκριμένο έργο, ούτε κάποια πιεστική ενέργεια από αυτήν. Αυτό μάλλον έψαχνε τριγυρνώντας στους δρόμους του κέντρου, την διαχείριση του χρόνου και του εαυτού της, όμως εμπόδιο της στεκόταν το πως είχε διαμορφωθεί τα τόσα προηγούμενα χρόνια. Πακέτο δύσκολο, να γεμίσει το κενό αφού θα έχουν φύγει οι αγαπημένοι της για άλλα πεπρωμένα του πάνω και του κάτω κόσμου, παίρνοντας μαζί τους ζωτικά κομμάτια δικά της, άνευ επιστροφής.