Συγχαρητήρια επιστολή ενός εκδότη σε επίδοξο συγγραφέα

Συγχαρητήρια!

Με μεγάλο ενθουσιασμό εμείς οι εκδόσεις «Μεσάνυχτα», δεχθήκαμε το βιβλίο σας, παρόλο που έφθασε σε μας με πολύ ανορθόδοξο τρόπο.
(Δεν μας το στείλατε με mail αλλά κάποιος το εκσφενδόνισε με δύναμη στο γραφείο μου στις δώδεκα η ώρα ακριβώς το βράδυ).
Ναι μην σας φανεί παράξενο, βρισκόμουν στον εκδοτικό εκείνη την ώρα, γιατί τα βιβλία που μας έρχονται είναι αμέτρητα και αναγκάζομαι να δουλεύω μέχρι αργά το βράδυ για να ανταπεξέλθω στην μεγάλη ζήτηση.

Αγαπητέ μου, η γραφή σας μοναδική, η αόρατη μελάνη που χρησιμοποιείτε με κατενθουσίασε.
Πάντως θέλω να ξέρετε για να κάνουμε και λίγο χιούμορ, πως μ' αυτό τον τρόπο, δεν θα γλιτώσετε τα έξοδα της έκδοσης.
Ο μεγάλος φακός που έχω πάντα στο γραφείο μου φώτισε κάθε πτυχή του σπουδαίου μυθιστορήματος σας.
Οφείλω να ομολογήσω ότι είναι ένα εμπνευσμένο μυθιστόρημα.
Χαίρομαι αφάνταστα που γνωρίζετε πολύ καλά πόσο σημαντικές είναι οι μικρές σιωπές ανάμεσα στις λέξεις.
Ε! Λοιπόν δεν έχω διαβάσει πιο ήσυχο βιβλίο πέρα από το δικό σας.
Γέλασα πολύ με το ψευδώνυμο που χρησιμοποιήσατε.
Η λέξη φάντασμα ταιριάζει απόλυτα με τις αόρατες λέξεις σας, αλλά και με τον τίτλο του βιβλίου: «Εμείς οι αόρατοι άνθρωποι».
Θέλω να ξέρετε αγαπητέ συγγραφέα ότι και ο εκδοτικός μας σας πάει γάντι και ότι θέλουμε το βιβλίο σας μέχρι θανάτου!
Νομίζω ότι και εσείς θα ενθουσιαστείτε όταν μάθατε αυτό που συμβαίνει στον οίκο μας, γιατί ταιριάζει απόλυτα και με την ιδιοσυγκρασία σας.

Λοιπόν μοναδικέ συγγραφέα, μάθετε ότι προσλήψεις μας έχουν σταματήσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια και ότι κανείς δεν ήταν εν ζωή πέρα από εμένα τον εκδότη, που όμως άφησα την τελευταία μου πνοή μετά το δυνατό κτύπημα από το βιβλίο σας.

Εγώ οι δύο

Ούρλιαζαν και οι δύο τους μέσα στα αυτιά μου.
Η μία με δάκρυα γοερά, η άλλη με στριγκλιές οργής. Και οι δύο τους με θέλανε.
Απαιτούσαν να αλλάξουν τα πάντα .
Τη φωνή μου, τις σκέψεις μου ακόμη και την εμφάνιση μου, και τελικά τα κατάφεραν.
Όμως σιχαινόντουσαν η μία την άλλη, φαγωνόντουσαν και μου διέλυαν τον εγκέφαλο.
Βέβαια υποστήριζαν και οι δύο ότι ήθελαν μόνο το καλό μου.
Πάλευα μέσα μου. Δεν είχα την δύναμη να επιλέξω.
Ήμουν δυστυχισμένη εγώ ήθελα μόνο εμένα.
Ευτυχώς το μόνο που μ' έσωζε ήταν η ασθενική μου μνήμη.
Ξεχνούσα εύκολα και κάθε φορά λίγο μετά την μεταμόρφωση, από την μία στην άλλη νόμιζα ότι ήμουν εγώ.
Το μεσοδιάστημα όμως που εκείνες με διεκδικούσαν αλύπητα , εγώ υπέφερα πολύ.
Μόνο στον ύπνο μου ελάχιστες φορές ονειρευόμουν ότι εκείνες αγαπιόντουσαν αληθινά και ήμουν ήρεμη.
Ένα βράδυ ξύπνησα από ένα όνειρο και τις οδήγησα στην λίμνη κοντά στο σπίτι μου.
Καθρεφτίστηκα στα νερά και τότε έντρομη είδα ότι δεν υπήρχε το είδωλό μου.
Τρόμαξα τόσο πολύ που έπεσα στην λίμνη να τις ψάξω.
Τα χέρια μου κουνιόντουσαν νευρικά, φοβισμένα. Η λίμνη καθρέπτης δίχως πρόσωπο,
αυτό ήταν πολύ πιο τρομακτικό και από τις δυό τους.
Πάλεψα ώρα με τα νερά και τελικά παραδόθηκα στον βυθό.
Έξω από την λίμνη εκείνες με ωχρό πρόσωπο δίχως το ροδαλό μου χρώμα πιάστηκαν για πρώτη φορά χέρι με χέρι και μ' αποχαιρέτησαν.
Για μία και μοναδική φορά
πραγματικά ευτυχισμένη!