Δεν μπορώ να χωνέψω ότι έφυγε η Άντεια. Ούτε μπορώ να θυμηθώ πώς πρωτογνωριστήκαμε ήταν μια τυχαία συνάντηση, φίλοι φίλων μάς γνώρισαν ή εγώ την γνώρισα σε φίλους φίλων μας; Αυτές οι πρώτες συναντήσεις μας είναι που μένουν χαραγμένες, αυτής της σιωπηλής φιλίας μας, εξ αποστάσεως. Την θυμάμαι πρωτοετή φοιτήτρια στο ΑΠΘ, όταν εγώ ερχόμουν δευτεροετής από τα Γιάννενα, ταξίδευα στην Θεσσαλονίκη για να πετύχω την μεταγραφή μου, η Άντεια ήταν συγκάτοικος με μια φίλη φίλων. Μένανε σε ένα πανάθλιο υγρό, κρύο εσωτερικό δωμάτιο ενός διαμερίσματος της οδού Αγγελάκη. Διάβαζε και κρύωνε, τυλίγονταν με μια γούνινη κουβέρτα για να ζεσταθεί. Από τότε όταν κρυώνω και θέρμανση δεν υπάρχει, κάνω το «κόλπο Άντειας» για να διώξω το κρύο: βρίσκω κάτι γούνινο και τυλίγομαι. Έχω γεμίσει γαλοπούλα φορώντας γούνα! Η Άντεια το έκανε με πλάγια βηματάκια για την Αθήνα για το ΕΚΠΑ κι εγώ αργότερα για άλλη γη άλλα μέρη. Αλλά όποτε βλεπόμασταν τυχαία στο δρόμο, στην οδό Σέκερη, απέναντι από την Βουλή, νά η κουβέντα μας για τα πολιτικά. Έξω από το γραφείο της στο ΑΠΘ, να προσπαθεί να μου εξηγήσει τα γραφειοκρατικά της προβλήματα με την διοίκηση. Στο τρένο για ένα συνέδριο να μιλάμε για την εγχείρηση του καταρράκτη μας, και να ανταλλάσσουμε τις ανακοινώσεις μας. Ή όταν της είχα τηλεφωνήσει για να την συγχαρώ για την ωραία δουλειά που είχε κάνει για τον Έβερετ, πόσοι είμαστε που τότε ξέραμε ποιος ήταν και τι έκανε ο Έβερετ; Μού εξήγησε τις δυσκολίες, την έρευνα και τον αγώνα που είχε κάνει για να εκδοθεί το βιβλίο και το αναπαρήγαγαν χωρίς την άδειά της! Έτρεχε σε ραντεβού με δικηγόρο· ήταν σαν να μην είχε περάσει μια μέρα και συνεχίζαμε την κουβέντα μας από εκεί που την αφήσαμε κι ας είχαν περάσει χρόνια. Πάντα θαύμαζα τα ωραία τζοβαΐρια της, πόσο ωραία κουνούσε το κεφάλι της και ο ήχος των σκουλαρικιών της συνόδευε το μεγάλο της χαμόγελο. Έπνεε μια γλυκιά ερωτική θηλυκότητα σαν τα ποιήματά της. Πρόσφατα προσπαθούσα να την βρω για να μού λύσει ένα πρόβλημα που έχω με την κωνσταντινουπολίτικη ποίηση και δεν μπορούσα να τη βρω, δεν ανησύχησα, σε κάποια γωνία θα έστριβα και θα την έβρισκα.

Αλλά ο θάνατος την βρήκε. Την μέρα της κηδείας της θα ταξιδεύω, θα βρω στον ουρανό ένα φωτεινό χαμογελαστό σύννεφο, θα το ονομάσω Άντεια και θα συνεχίσω την κουβέντα μας.

[ Χολαργός, 2 Ιουνίου 2025 ]