Έχω, ύπατε, όλα τα πειστήρια των δολοφονικών σου προθέσεων:

Τις ανθισμένες ακάνθους

Τους χείμαρρους του μοβ από το δέντρο που τ’ όνομά του κουδουνίζει

Τους καταρράκτες από τα διακόσια είδη αγιοκλήματος

Τις θάλασσες της χαμομηλιάς που κυματίζουν

Τους ωκεανούς τους φούξια και τους κόκκινους της μπουκαμβίλιας που ηδονίζονται στους τοίχους να κατρακυλούν

Τους μύριους των στρατών της πικροδάφνης που στάζουν μέλια χρωματιστά στα πεζοδρόμια μεθώντας λαούς εντόμων κάθε ηλικίας

Την ασυδοσία της γύρης όλων των χρωμάτων που κολλάει σε όλα τα διάφανα υμενόπτερα με τα χνούδια τους να επαναστατούν και τις χρυσαλλίδες να βλεφαρίζουν ολοκίτρινες από άγνοια κινδύνου

Τα πράσινα δηλητήρια των φιδιών χυμένα στην ασυναρτησία της χλόης τη στιγμή της έκδυσης

Το αίμα των εφτά χρονών της ακατάγραφο από πάθη

Να το βυζαίνουνε οι παπαρούνες

Να το πίνουνε οι κοκορόμυαλοι τσαλαπετεινοί του Μάη

Ξεστρατισμένοι οι άσχετοι σε επικίνδυνα μπαλκόνια ανώνυμων πολυκατοικιών

Έκθετοι σε οικοδομικές αστοχίες

Να το χελιδονίζουνε τα χελιδόνια

Να το ταΐζουνε αόρατοι πελαργοί στα καμπαναριά αόρατης πεδιάδας στα άγουρα μικρά τους

Κυρίως και πάνω απ’ όλα τη διαθήκη της που πρόλαβε αιμόφυρτη ανάμεσα σε δυο στερνές ανάσες με τη μικρή φωνή της να την πει:

«Δεν θα παίξω ξανά αυτό το παιχνίδι».

–––––––––––
_{[ Η ΑΝΑΚΟΙΝΩΣΗ:}
Εφτάχρονη τραυματίστηκε θανάσιμα σκοντάφτοντας πάνω στη τζαμαρία καθώς έτρεξε να βγει σε μπαλκόνι διαμερίσματος πολυκατοικίας. ]

Ο ήχος του ποιήματος

Β.Α. Μότσαρτ: Φαντασία σε ρε ελάσσονα Κ.397