(ποτέ, καμία επινόηση)

…όπως σου έγραφα ακριβώς τότε
για τον παγωμένο εκείνο Ιανουάριο του1974
θυμάμαι, είχες βαλθεί
να τα μάθεις απέξω όλα
τα αντιγράφω ξανά από εκείνο
το πρώτο μου βιβλίο
οι σελίδες του δεν έχουν αριθμό:

Σήμερα έσπασαν τα παράθυρα του σπιτιού μας
ξεστρώθηκε το έτοιμο τραπέζι
και πάγωσε το νερό στη βρύση
ένα θυμωμένο πνεύμα σκότωσε το μωρό στην κούνια
το κλάμα του όμως ταξιδεύει στον ήλιο
μια γριά κτύπησε την πόρτα μας
ζήτησε καταφύγιο και παρηγοριά
σήμερα, είπε, φυσάει πολύ.
Ένα δέντρο πέρασε πάνω από το σπίτι μας
Κι εγώ να μετράω τις ώρες να σε δω.

Μια μέρα μου είπες να προσθέσω
δύο στίχους εδώ από τον Ασκραίο
που πάντα σου άρεσε του Παλαμά
τους έχω φέρει μαζί μου στους Τροπικούς
όπου έχω φτάσει εδώ και χρόνια

εμέ δε με βυζάξανε στον Ελικώνα οι Μούσες
εμέ με πικρανάθρεψαν οι φτώχιες και οι καημοί

ταίριαζαν, μου έλεγες, με το ύφος του χειμώνα
που δεν μας άφηνε τότε να σκεφτούμε
μήτε ν΄ αποφασίσουμε εγκαίρως
για το ζήτημα της αθανασίας.

(χωρίς ψευδαισθήσεις)

Κοίτα, είναι πάλι το κουνάβι
πρώτα η μυρωδιά του
και μετά εκείνη η μουσούδα
το σκίρτημα της γνώσης
τρυπώνει παντού
τα΄ χει κάνει πια όλα δικά του
δεν λέει ούτε μια μέρα να λείψει από ΄δω
ναι, είναι πάντα το ίδιο
μήπως σου θυμίζουν κάτι τα μάτια του;
Ο τρόπος που κοντοστέκεται κάθε φορά;
Χωρίς να φοβάται, χωρίς να τσιρίζει
να σε κοιτάζει μόνο
όσο προλαβαίνει βέβαια
σαν να θέλει να σου πει κάτι
δεν υποκρίνεται, δεν θέλει να κρυφτεί
κάποιος, κάποια μέσα του
μας γνέφει και δεν έχουμε ιδέα
εκ γενετής άσχετοι
ανεπίδεκτοι του άλλου
άστο, μην το κυνηγήσουμε
σήμερα τουλάχιστον.

(μπαλκόνι, δεύτερος όροφος)

Στη φωτογραφία φαίνονται καθαρά τα πάντα
αν και τραβηγμένη λίγο πριν πέσει η νύχτα
γύρω στις οκτώ μου είπες
με το φεγγάρι να ξεμυτίζει
θέλω βέβαια να δω
να ξεχωρίσω ως και τα έλυτρα
ει δυνατόν από τζιτζίκια
ή από νυχτοπεταλούδες θα ΄ναι
φαίνονται κάτω δεξιά
παντού μαζεμένα εκεί
σαν παλίστροφος γραμματοσειρά
μαντεύω, ως συνήθως, παρά βλέπω
εσύ όμως τελικά
θα μου πεις
αν είναι o σωστός Ιούλιος.

(όχι, πάλι η σκόνη)

Ο κήπος, πού να είναι άραγε
εκείνος ο κήπος;
Πάντα περιποιημένος, ναι
όλοι το ΄λέγαν
ένας ολόκληρος κόσμος
από μόνος του, νόμιζες
σαν να ήταν άνθρωπος κι αυτός
μαζί μας ανέπνεε.
Τι ν΄ απέγινε άραγε;
Ακριβώς εδώ, σ΄ αυτό το δάκρυ
μας περίμενε
απ΄ αυτό το άνοιγμα της πόλης
μας μιλούσε κάθε φορά
αλλά πού να πήγε κι η πόλη;
Δεν φαίνεται τίποτα πια
πιο πέρα από τη σκιά μας.
Ως πού να ΄χουμε φτάσει
δεν διακρίνω τύψεις κι ενοχές
μια μουτζούρα όλα στο βάθος
της γλώσσας, μια ορμή εντούτοις
πιο κάτω, να μας βγάλει πάλι
στο φως, έστω για εκατό χρόνια
ακόμη, μια πιθανότητα μουσικής
από το τσέμπαλο της αλήθειας,

(το ματωμένο γόνατο, το δεξί)

Σου έχω πει τόσες φορές
να προσέχεις στο δρόμο
το πεπρωμένο πάντα εκεί
πίσω από μια κολόνα σε περιμένει
ή στα φύλλα μιας πολύξερης νεραντζιάς
στην έχει στημένη την παγίδα
παντού μάτια της μέλλουσας ζωής
που άλλοι είπανε δεν ξέρω τι
τη στιγμή που γλίστρησες όμως
ήξερα ότι σε αδίκησε
η βεβαιότητα ότι είσαι
η απόδειξη μιας ραγδαίας μετεμψύχωσης
μια γερακίνα δηλαδή
που δεν χρειάζεται να βλέπει πια
τίποτε απολύτως
ούτε να το σκέφτεται καν
γιατί τα έχει δει όλα
τα έχει ζήσει όλα αυτά
και μάλιστα άπειρες φορές
το αίμα τρέχει τώρα στο γόνατο
για να ξεραθεί βέβαια σε λίγο
αλλά εγώ θα το βλέπω
συνέχεια τώρα εκεί
σημάδι από ένα ποίημα
που θέλει να διαβαστεί πρώτο
αύριο το πρωί.

(Layla)

Πόσες φορές θα το ακούσεις ακόμη;
Δεν το έχεις βαρεθεί ξανά και ξανά;
Ας το πάρω απόφαση
δεν είναι τραγούδι, όχι
δεν είναι τραγούδι αυτό
μια ολόκληρη ήπειρος είναι
μια στύση έβενος είναι
σε διεκδικεί, σε χάνει
σε παίρνει
ώσπου να τελειώσεις
και τα επτά Θεϊκά Σονέτα
του Τζον Νταν.

(η αίγλη της κυριολεξίας)

…ναι, μπορώ ν΄ αναζητήσω στα μάτια σου
ως και τις λέξεις ακόμα από τη Σεούλ
που προφέρω κανονικά επιτέλους
γιατί εκεί το τριαντάφυλλο για παράδειγμα
παραπέμπει αμέσως στα μαλλιά σου
όπως με τη σειρά τους
εκείνα ξέρουν
πώς να μου μάθουν όλους τους τρόπους
για να γράφω χωρίς κανένα λάθος
και σε πολλές ξένες γλώσσες
μεταξύ πολλών άλλων τις λέξεις
πληρότητα
έλξη.

(με τον αέρα πάντα, ποτέ τόπο στη λήθη)

…ναι, ακούω πάλι τη φωνή εκείνη
να δηλώνει με πείσμα το όνομά σου
ναι, το δικό σου πάλι
Σάμιουελ Τέιλορ Κόλεριτζ
να λέει ξανά και ξανά
ότι η αναστολή της δυσπιστίας
είναι που μετράει οπωσδήποτε
στις μέρες και στις νύχτες μας
να δεχόμαστε δηλαδή πρώτα απ΄ όλα
ότι τα δέντρα είμαστε εμείς οι ίδιοι
ότι η θάλασσα κυματίζει μέσα μας
ότι η βροχή έρχεται για να δροσίσει τα όνειρα
ότι υπάρχουμε επειδή η φαντασία υπάρχει
ότι τα πουλιά είναι οι ψυχές φίλων
που δεν θέλουν να τους ξεχάσουμε
Σάμιουελ, δεν έχει τέλος αυτός ο δρόμος
που μας έδειξες με τόση σιγουριά
αλλά εσύ ξέρεις από μουσικές των συλλαβών
και γι΄ αυτό ακριβώς έρχομαι στον ύπνο σου
σύντροφος από πάντα.

…εξάλλου, πιστεύω ότι θα προλάβω να έρθω
την κατάλληλη στιγμή
όταν όλα θα αρχίσουν επιτέλους
να φαίνονται αληθινά, Νατάσα,
όπως ήδη μας έχουν προειδοποιήσει
με το θάρρος της ποίησης
στις σελίδες του βιβλίου σου
διότι οι λέξεις
προτού σβήσουν κι αυτές για πάντα
μας αφήνουν χρώματα δύναμης
και στοργής συνάμα…

(ό,τι άραγε μας απομένει;)

Δεν θ’ αργήσω σήμερα
αλλά θα πρέπει να περάσω πάλι από το καφενείο
όπου διάβασα πρώτη φορά
εκείνο το γράμμα από τη Μυτιλήνη σου
πώς να το ξεχάσω
τοπίο που έγινε κατακάθι

…εμβληματική θέα λειψάνων. Τραύματα, πολλαπλά κι ανοιχτά: η αισθητική ενότητα του κόσμου, μια χαμένη υπόθεση. Χους ήδη. Χνώτα θανάτου. Χωρίς την αύρα της συνύπαρξης, χωρίς την απόλαυση της συντροφικότητας. Εκεί ακριβώς που οι καφέδες υποστήριζαν τα όνειρα του βίου, το πένθος του τοπίου τώρα. Ναι, από εδώ πέρασε η ορμή της φθοράς του Καλού. Ποια άραγε διορθωτική πράξη θα ακυρώσει την ολική πτώση; Ίσως η παρέμβαση της Σελήνης. Δεν είναι άλλωστε θεά;

…έρχονται κι άλλες μέρες
να σκεπάσουν μια και καλή
όσα θελήσαμε τόσο πολύ
να γίνουν επιτέλους δικά μας
όπως τότε που νομίζαμε
πως πράγματι λέγαμε
ό,τι μας πέρναγε από το νου
πυρκαγιά ήταν των κυττάρων
που μας έκαιγε σαν λαμπάδες
κι εμείς νομίζαμε ότι απλώς
ήταν το καλοκαίρι.