Μεγάλη χαρά η πρόσκληση να επισκεφθώ την Κίνα. Δεν ήταν μόνο ότι θα κάλυπταν τα έξοδα. Περισσότερο ήταν η ευκαιρία να γνωρίσω τον αφυπνισμένο γίγαντα. Μετά σκεφτόμουν, άλλο η Ευρώπη, άλλο η Κίνα. Ο φόβος πακέτο με τη χαρά. Σε προηγούμενα ταξίδια μου είχαν κλέψει το διαβατήριο και το πορτοφόλι. Φαντάσου να συμβεί κάτι τέτοιο στην Κίνα. Άντε να συνεννοηθείς.
Φτάνοντας βράδυ στο ξενοδοχείο, στη ρεσεψιόν μου έδωσαν τον κωδικό για το wifi. «So far so good», είπα. Στο δωμάτιο συνδέθηκα στο δίκτυο του ξενοδοχείου, αλλά όχι στο διαδίκτυο. Τα παρατράγουδα άρχισαν, όμως κι αύριο μέρα είναι.
Το πρωί μου εξήγησαν ότι η Google είναι μπλοκαρισμένη και άρα δεν υπάρχει πρόσβαση σε chrome, playstore και όλα τα συναφή. Ψηφιακή φυλακή. Πανικός. Έπρεπε να παραδώσω μία απολογιστική έκθεση σύντομα γιατί υπήρχε δεσμευτική προθεσμία. Οι συνάδελφοι έβλεπαν που πάλευα με το τηλέφωνο και τον υπολογιστή και γελούσαν κάτω από τα μουστάκια τους. Ο Μιχάλης μου είπε: «Γιάννη, μόνο αν έχεις VPN στον υπολογιστή, θα βγεις από την Κίνα». Τρέχα-γύρευε δηλαδή. Έπρεπε να εγκαταστήσω κάποιο VPN software πριν την αναχώρηση.
Την ίδια μέρα μας παρέλαβαν οι Κινέζοι. Συνεχώς είχαμε τον Hui δίπλα μας. Αυτός άρχισε να μου διαφημίζει τα φτηνά πρωτοποριακά ηλεκτρικά αυτοκίνητα και με παρότρυνε να αγοράσω. Ο καθένας με τον πόνο του, σκέφτηκα.
Με τη βοήθειά του βρέθηκα με ένα ολοκαίνουργιο Huawei στα χέρια. Εκσυγχρονίστηκα, είπα χαρούμενος. Τεράστια οθόνη, τριπλή κάμερα, αλλά είχε ένα … προβληματάκι. Ανοίγοντάς το, αντίκρισα άγνωστα εικονίδια σαν ιδεογράμματα. Τώρα; Τυχαία διάλεξα ένα ελπίζοντας να εμφανιστεί κάτι γνώριμο. Ξεκίνησε ένα παιχνίδι με τη συνοδεία κινέζικης μουσικής. «Houston, we have a problem», είπα όπως πάντα σε εξάρσεις πανικού.
Βρήκα τον Μιχάλη που είχε VPN στον υπολογιστή του. «Καλώς τα παιδιά», είπε. Με δούλευε αλλά δεν μου χάλασε το χατίρι. Από τον υπολογιστή του έκανα βιντεοκλήση στην κόρη μου. Generation Y σκέφτηκα, κάτι θα ξέρει.

―Κατερίνα, αυτό το τηλέφωνο θα με σκάσει.
―Αφού δεν το έχεις ρε μπαμπά, τι μπλέκεις, είπε και έσκασε αυτή από τα γέλια.
―Τι είναι αυτό το Weibo; ρώτησα.
―Το κινέζικο Facebook, μου εξήγησε.
―Και το Baidu;
―Η κινέζικη Google.
―Το WeChat;
―Το κινέζικο Whatsapp.
―Κατερίνα, έλα από το σπίτι, σε παρακαλώ.
―Θα περάσω το απόγευμα, μπαμπά.
―Στο ετοίμασα, μπαμπά. Πρόσεξε καλά, αν χαλάσεις τις ρυθμίσεις, την επόμενη φορά θα βάλω ringtone του Αργυρού και θα σε χρεώσω.

Σαν μαθητής εκτελούσα τις οδηγίες της. Σε λίγα λεπτά απεγκατέστησα τις κινέζικες εφαρμογές και καθάρισα την οθόνη από τα άχρηστα εικονίδια. Κατάφερα να μπω στο διαδίκτυο αλλά ήταν μπλοκαρισμένη η πλατφόρμα όπου έπρεπε να ανεβάσω την έκθεση. Τελικά την έστειλα με email σε κάποιον αρμόδιο που επιβεβαίωσε ότι την παρέλαβε και ότι δεν έχασα την προθεσμία. Ευτυχώς η φωτογραφική μηχανή του Huawei ήταν εξαιρετική και με ηρέμησε μέχρι να γυρίσω στα πάτρια.
Την επομένη της επιστροφής τηλεφώνησα στην κόρη μου.
Τα δάχτυλά της πήγαιναν σαν τρελά, μαθημένη από τα sms. Σε λίγα λεπτά εγκατέστησε τις γνωστές μας εφαρμογές και με ένα σαρδόνιο χαμόγελο μου έδωσε το Huawei στο χέρι:
Χαλάλι της, σκέφτηκα. Και συνειδητοποίησα ότι οι boomers ήδη έχουμε γίνει ο περίγελως των νέων γενεών.