Σε μια στιγμή κοινή και καθημερινή

για την πλάση

ο ήλιος έπεσε κάθετα στο νερό και

το λαμπύρισμά του άρπαξε τις κόρες μου

και τις στριφογύρισε

κι αυτές απλώσανε τη λάμψη

όπου το φως δεν φτάνει.

α! εκεί είσαι, σκέφτηκα, κι υποψιάστηκα

ότι ίσως βρήκες την κρυψώνα που σου αρμόζει

στα μάτια των συνομιλητών

στην ευγένεια των πράξεων

στην γνώση και στην περιέργεια

στα αστεία και στα ξεκαρδίσματα

στις λίμνες στα ποτάμια στα βουνά

και στην σοφία που μας ξαφνιάζει

στις απλωτές των κολυμβητριών

στο φιλότιμο των πολιτών

στο ξεθύμασμα του θυμού

στην καλοσύνη του διπλανού

στο τρίχωμα των ζωντανών

στο αντιλεξικόν

στα λόγια των αγαπημένων

και στα πρώτα γέλια των μωρών

στις αναμνήσεις που έκανες σταθμό

στα αναπάντητα ερωτήματα που ακολουθώ

μέσα σ’ αυτά έχεις κρυφτεί

κι από ’κει μέσα με κοιτάς

με παιχνιδιάρικο χαμόγελο

που θέλει να πει

σήκω, ψυχή μου, ξημερώνει

α! εκεί είσαι, σκέφτηκα, και πετάρισα

από ανακούφιση ότι βρήκες καταφύγιο

στις καλύτερες κρυψώνες.

_22.6.2025