Του Βασίλη Παπαβασιλείου

Ήρθε στον ύπνο
Η πρωτότοκη κόρη
Ντυμένη άνδρας φώναζε δυνατά
Καλά κάνεις και φοβάσαι
Ήτανε τυλιγμένη σε φύλλα

Να ζεις όπως σκέφτεσαι
Αλλιώς θα σκέφτεσαι πώς έζησες
Οι φωνές που αρνήθηκες
Το δίκιο τους γυρεύουν
Τα νερά ανήκουν στους πνιγμένους
Όπως το τέλος έρχεται
Με τη σιωπή των τζιτζικιών
Να θυμάσαι
Πίσω από κλειδωμένη πόρτα
Γδύνεται η Αγάπη

Με κίνηση και ξαφνική
Χάθηκε καταπίνοντας μια κάμπια

Η δειλή πράξη είναι θάνατος μέσα σου
Ψιθύρισε o φίλος
Αυτός ντύθηκε Ελένη
Στο τέλος πέταξε τη μάσκα
Και υποκλίθηκε σαν Άνδρας.

( Αθήνα, 1999 )

ΤΟ ΘΕΑΤΡΟ
είναι ο καθρέφτης της κοινωνικής παθολογίας

ΣΚΗΝΟΘΕΤΩ
επειδή μ' αρέσει να γράφω, ή μάλλον να ξαναγράφω κείμενα. Κάθε αναγνώστης ξαναγράφει το κείμενο που διαβάζει.

ΠΑΙΖΩ
για να μη φοβάμαι το γελοίο. Άφθαρτο πρόσωπο, άφθαρτος ηθοποιός είναι όποιος δεν φοβάται να γελοιοποιηθεί.

( Από συνομιλία με τον Θέμη Λιβεριάδη στο περ. Ενενήτα Επτά, τχ. 8 )