Ο καφετής Διθέσιος

Ο Διθέσιος ζούσε σ’ ένα διαμέρισμα μικρό. Όσο μικρό έπρεπε.
Ήταν καφετής. Συντροφιά του οι ασορτί κουρτίνες, το ξύλινο τραπέζι με τις μεταλλικές λεπτομέρειες και το κεραμιδί χαλί με τα κρόσια.
Δεν ήταν ικανοποιημένος με τίποτα. Έτσι άλλαζε συχνά θέση, ανάλογα με τη διάθεση και την εποχή.
Κοιμόταν μόνος. Έπιανε αρκετό χώρο και έλεγε ότι δεν θέλει να χαλάει τη βολή του.
Εκτός από μερικά βράδια που η αγκαλιά του γέμιζε. Και λίγα πρωινά. Αρκετά πρωινά.
Κάποιες φορές το διαμέρισμα του φαινόταν πιο μικρό. Κάποιες άλλες ένιωθε να χάνεται στον χώρο. Κάποιες φορές δεν είχε τι άλλο να πει με τις κουρτίνες, το τραπέζι και το χαλί. Τότε άλλαζε ξανά θέση. Ανάλογα με τη διάθεση και την εποχή. Αλλά πάλι δεν ήταν ικανοποιημένος με τίποτα.
Το διαμέρισμα τον στένευε όλο και συχνότερα.
Όποτε γέμιζε η αγκαλιά του, ένιωθε λίγο πιο ελαφρύς. Αλλά όταν άδειαζε ξανά, ένιωθε διπλά άδειος.
Δεν την ήθελε πια τη βολή του, κι ας είχε συνηθίσει να λέει το αντίθετο.
Όσο και να άλλαζε θέση, πάλι όλα ίδια έμεναν. Δεν ήταν ικανοποιημένος με τίποτα. Πλέον δεν είχε σημασία η διάθεση και η εποχή.
Τα πρωινά παρέμεναν λίγα. Αλλά δεν ήταν πια αρκετά.
Τα μερικά βράδια έγιναν κι αυτά μη αρκετά. Είχε κουραστεί.
Γι’ αυτό σταμάτησε να γεμίζει μη αρκετά την αγκαλιά του.

Ο Διθέσιος δεν ξανάλλαξε θέση. Κι ας άλλαζε η διάθεση και η εποχή.

Το τραμ 13

Εκείνη ψηλή, κίτρινη και ορθογώνια με πολλά κουμπιά. Η σχισμή της ήταν μικρή, μεταλλική και λίγο γρατσουνισμένη.
Ήταν μέσα στο τραμ νούμερο 13 πολλά χρόνια. Μουσείο-Πλατεία-Πλατεία-Μουσείο και πάλι Πλατεία. Ήξερε τη διαδρομή καλύτερα κι από τα κουμπιά της.
Οι αγαπημένες της ώρες ήταν η 8 το πρωί και η 5 το απόγευμα.
Εκείνος είχε έναν χρόνο στην πόλη. Κάθε πρωί και μεσημέρι έμπαινε στο τραμ. Εκείνη ήταν η πρώτη που κοιτούσε. Πήγαινε προς το μέρος της, στεκόταν μπροστά της και έβαζε στη σχισμή της το εισιτήριό του. Προσεκτικές, ξεκάθαρες κινήσεις γεμάτες ψυχραιμία.
Η συνδιαλλαγή τους την έκανε να νιώθει πλήρης. Δεν περίμενε κανένα άλλο εισιτήριο μέσα στη μέρα.
Εκείνη τη Δευτέρα δεν μπήκε στο τραμ. Ούτε στις 8 το πρωί, ούτε στις 5 το απόγευμα.
Ούτε την Τρίτη.
Ούτε την Τετάρτη.
Ούτε την Πέμπτη.
Την Παρασκευή αποφάσισε να μην τον περιμένει.
Αλλά ούτε την επόμενη Δευτέρα ήρθε.
Την επόμενη Τρίτη 8 το πρωί τον είδε φευγαλέα από το παράθυρο να μπαίνει στο τραμ νούμερο 8, ενώ εκείνη κατευθυνόταν προς το Μουσείο.
Τον είδε και την Τετάρτη να μπαίνει στο 8.
Και την Πέμπτη.
Και την Παρασκευή.
Και όλες τις μέρες τον έβλεπε.
Και όλες τις μέρες δεν θα τον περίμενε.
Και δεν ξαναμπήκε στο τραμ νούμερο 13.